Chitwan National Park

Het Dashain Festival is in Nepal een van de grootste en belangrijkste Hindu-festivals. Aansluitend volgt dan nog Tihar, het lichtfeest, waardoor de kinderen hier van 2 weken tot 45 dagen aaneengesloten vakantie hebben.
Het hoogtepunt van dit festival valt dit jaar tussen 11 en 15 oktober, waarbij heel Nepal onderweg is naar zijn geboortedorp en/of ouders. En dat hebben we gisteren geweten. Wederom een tip voor toekomstige Nepalgangers. Plan nooit een verplaatsing in het laatste weekend van Dashain!

De toch al smalle en drukke wegen waren overvol. Kathmandu kent eigenlijk ook maar twee uitvalswegen, men noemt ze hier highway, een naar de grens van Tibet en een naar India. Geleidelijk splitsen deze wegen zich wel uit, maar het blijven tóch de hoofdwegen waarlangs het meeste verkeer zich verplaatst. Omdat de meeste Nepalezen dit per bus doen, wordt elke bus die er is, ingezet . Vandaar dat we onderweg vele bussen zagen die kapot op de weg stonden. Ze zagen eruit alsof ze van de schroothoop waren gehaald om nog één keer dienst te doen!
Het gevolg hiervan was dat de smalle wegen plaatselijk nog smaller werden, nu dus echt maar éénbaans, en daar moest dan alle verkeer over heen. Omdat men het hier toch al niet zo nauw neemt met de weghelft waar je op rijdt, werd het dus een gigantische chaos met wachten, langzaam rijden en maar stof happen. Terwijl je bergopwaarts in de file staat, wordt de andere weghelft tóch nog gebruikt door mensen die minder geduld hebben, waardoor de chaos nog groter werd want er kwam ook verkeer bergafwaarts, dat eigenlijk ook weer hetzelfde deed!
De rit van Kathmandu naar Chitwan, normaal 5 uurtjes, duurde daardoor bijna 8 uur. En onze chauffeur moest ook nog terug naar Kathmandu!

Het Dashain feest is voor Nepalezen een duur feest, want naast de verplaatsingskosten en de aankoop van een geit, worden alle kinderen in nieuwe kleren gestoken. De geit mag trouwens door de familie opgegeten worden, alleen het bloed wordt geofferd.
Het is bewonderenswaardig hoeveel moeite de Nepalezen doen voor hun religie. Soms uren in de rij, met één of twee kinderen op de arm om vervolgens acht uur in zo’n hete, volgepropte bus te moeten zitten, die waarschijnlijk tijdens de rit ook nog door zijn as kan zakken! Hebben wij ook zoveel voor ons geloof over? Openlijk laten zien dat we bidden, kost soms al moeite!

Als je van Kathmandu naar Chitwan rijdt, begin je een beetje te begrijpen waarom Nepal zo lang afgesloten was van de buitenwereld. Tegenwoordig zijn er wegen en auto´s, en dan is het al een hele klus om door het land te reizen. Vroeger moest alles te voet of met een paard, je was weken zo niet maanden onderweg. Bovendien zorgden de vroegere koningen ervoor dat het land geen enkele ontwikkeling kende. Of het nu zoveel beter is?
Onderweg zien we overal afval, alles wordt hier weg gegooid, er is geen enkel systeem om afval op te halen. In India wordt het tenminste nog verbrand. Zélfs de dierendrollen blijven hier liggen, waar ze deze in India nog drogen om er mee te stoken!

We zitten nu in het Sapana Village Lodge, vlakbij het oerwoud. Het is hier erg heet en klam, de muggen steken je lek. De oorwurmen proberen ook hun plekje te zoeken!
Vandaag zijn we op een olifant het oerwoud in gegaan, in de hoop tijgers en neushoorns te zien. De olifant die we morgen mogen wassen, hebben we al een handje gegeven, het beest was niet bang voor ons!
Bij een ritje op een olifant mag je altijd je bedenkingen hebben. In vele landen hebben ze een slecht bestaan, worden niet goed behandeld én ze zijn eigenlijk niet gebouwd om zware lasten te dragen op hun rug. Natuurlijk hebben we ferme tikken en slagen met een stok gezien, maar olifanten hebben dan ook een dikke huid. Vandaar ook ons gezegde!
Door de massaliteit, veel toeristen en veel olifanten, heeft dit onderdeel van onze reis een beetje zijn exclusiviteit verloren. De tocht gaat langs de rand van het oerwoud en soms een stukje door de wildernis. We zagen± 1 onbekende vogel, witte reigers, 1 neushoorn en natuurlijk veel olifanten vóór ons en achter ons.

Toen we vanmorgen om 6 uur wakker werden, merkten we al meteen het grote verschil met Kathmandu: géén duiven en kraaien, géén verkeersgeluiden, maar ochtendnevel over de velden en plattelandsgeluiden. Na een kopje koffie werden we naar de verzamelplaats gereden waar we op een olifant mochten klimmen, bovenop een soort kooi waarin je met vier personen krap kon zitten. Vanmiddag gaan we in een kano de rivier op om vervolgens drie uurtjes door de jungle te gaan wandelen. Ons werd aangeraden donkere kleren aan te trekken, maar die hebben we helaas niet bij ons. Waarschijnlijk zijn we nu een makkelijke prooi?
Bij het oversteken van de verschillende riviertjes bleek dat men zich hier wél aan de verkeersregels houdt: kano’s hebben voorrang!

Bij terugkomst een lekker ontbijtje met appeljuice, wat eigenlijk dunne appelmoes is, maar wél van verse appels!

Namasté en lieve groetjes, Jan en Christien