Kanovaart en jungletocht in Chitwan

Gistermiddag om 14.30 uur vertrokken we voor een kanotocht over de Raptirivier. De kano is een lange uitgeholde boom met op de bodem losse stoeltjes zónder poten waar je bij het kijken ernaar al voelt dat je na 5 minuten een houten achterwerk en kramp in de benen zult hebben.
Er kunnen ongeveer 12 mensen in zo´n kano, waarbij de gewichtsverdeling al erg belangrijk is, want het ding zakt na elke persoon die gaat zitten een behoorlijk stuk lager in het water. Ons wordt direct verteld geen al te abrupte bewegingen te maken, maar dat had iedereen al begrepen. Elke beweging gaf het gevoel dat de kano zou omslaan, met ons erin natuurlijk.
Jammer genoeg voeren we tegen de zon in, waardoor het lastig was snelle en spontane opnames te maken, door zulke bewegingen kon de kano dus al omslaan of liep er aan één kant water in.

Tijdens de kanotocht zie je vooral witte reigers en zwarte ibissen, die allemaal door de hitte van de dag rustig op een tak zitten en af en toe een ijsvogel die het water in schiet om een ´slapend´ visje te vangen. Op de oevers ook hier plastic afval. Het spektakel van krokodillen die begerig naar ons kijken…….nee hoor, óók die liggen te rusten in het water, je ziet alleen hun ogen erboven uitsteken. Onze gids zegt dat ze hun buik waarschijnlijk vol hebben, ze eten hier vooral kikkers! Dan moeten ze die toch veel vangen!

Na drie kwartier varen begonnen we aan onze jungletocht. De tocht leidt langs de diverse drinkplaatsen waar de big 5 van dit park vaker per dag komen drinken (tijger, neushoorn, hert, beer, luipaard). We zagen herten en neushoorns en natuurlijk meestal vanaf een grote afstand.
De gidsen lopen af en toe heel langzaam, staan dan stil, om ons in ieder geval de indruk te geven dat er iets groots en gevaarlijks tussen het gebladerte zou kunnen opduiken. Maar als de kans dat er een beer, neushoorn of tijger op ons pad zou kunnen komen groter dan héél klein zou zijn geweest, zouden de gidsen toch iets anders bij zich gehad hebben dan alleen maar een stok en een fles water. Alleen dat gaf óns al de indruk dat we weinig zouden zien!
Misschien ook dat de gidsen daarom af en toe al op een indrukwekkende manier zeggen: “big bird”, maar het ‘big’ slaat dan niet op het eerder genoemd rijtje. Ze waren ook erg enthousiast bij een pootafdruk van een tijger in de modder. De afdruk werd met een stuk olifantengras gemeten. De omvang van de afdruk x 2 = de schouderhoogte van het dier!
Op het eind van de twee uur durende wandeling zagen we dan eindelijk nog 2 grijze neushoorns in het water liggen, vlakbij maar toch op gepaste afstand. Ze zijn hier zeldzaam, maar daardoor niet minder gevaarlijk, tenminste als ze uit het water zouden komen. Maar het was zo benauwd en warm, dat ik er ook niet uit zou komen. Er leven in dit park nog 125 tijgers en 503 grijze neushoorns. En bij die 3 moest ik toch wel even lachen!

De wandeling door de jungle was als wandeling leuk, ondanks de benauwende hitte, maar eigenlijk liepen we van waterpoel naar waterpoel, terwijl we daar dan niets anders zagen dan water! En als er dan al eens een neushoorn in beeld kwam, was het aantal toeschouwers vele malen groter!

Na de wandeling werd iedereen gezegd goed de onderbenen na te kijken op bloedzuigers die zich tijdens de wandeling aan je huid hadden vast gemaakt om langzaam je bloed op te zuigen.
Maar toen ik eindelijk terug in onze bungalow onder de douche stond, zat er eentje op mijn onderbuik. Hij zag er al behoorlijk volgezogen uit. Christien vond het zo smerig en akelig dat ze geen foto durfde te maken. Trouwens, deze zou ook niet door de censuur zijn gekomen! Hij liet vrij gemakkelijk los, maar het bloedde toch behoorlijk lang na. Via het riool van onze badkamer is hij nu op zoek naar een volgende prooi.

We waren nét voor zonsondergang weer uit de jungle!

Vandaag gaan we een olifant wassen, maar het zal er wel op neer komen dat de olifant óns gaat wassen! Vanmiddag gaan we weer de jungle in, naar een klein Tharu dorpje waar we ook de nacht zullen doorbrengen in een ‘jungle tower’, een kamer op palen hoog in de jungle. Natuurlijk is er in deze boomhut géén stroom. Het toilet is beneden, maar daar zal Christien zéker geen gebruik van maken. Ze hanteert liever haar ‘Marokko-methode’, twee doorgesneden lege flessen!
We blijven in dat dorpje ook eten, waarbij we de groenten en andere ingrediënten zélf in de jungle moeten gaan zoeken.

Ook hier in Chitwan lijkt de stroomvoorziening soms net een jojo. Bovendien lijkt het alsof ze hier ook langzame stroom hebben, gezien de snelheid waarmee de ventilator soms ronddraait!