Een dag vol bijzondere ontmoetingen

Wat is het toch heerlijk ´s morgens wakker te worden en je eerste kopje koffie te drinken op een balkon met uitzicht op de karstbergen en Yulong River. De eerste bamboevlotten komen al voorbij........
Na een lekker ontbijt stapten we op de fiets: stuur té laag, zadel té hoog. Als je beide verandert, klopt het evengoed nog niet, een échte Chinese fiets dus, een fiets voor kleine mensjes met korte beentjes en armpjes!
We gingen op weg naar The Giggling Tree, naar Paulien en Karst. Hun zoon Pelle van zes zat op school, hij spreekt intussen beter Chinees dan zijn ouders! Het was gewoon leuk om hen weer te zien, nog steeds erg enthousiast over hun tweede vaderland. De appeltaart was weer lekker Hollands, zo ook de koffie en wat kun je daar aan de andere kant van de wereld toch van genieten!
China ontwikkelt zich snel, ook in Yangshuo. Karst en Paulien kregen zó maar een betonnen weg voor hun deur. Op zich wel praktisch, maar met die weg gaat óók iets verloren en juist dát maakte The Giggling Tree óók bijzonder (Grietje, je zou het hier misschien niet meer terug kerkennen). Hotels worden uit de grond gestampt en krijgen allemaal in hun naam iets van 'Riverview' of 'Riverside', zélfs al staan ze niet aan de rivier! Het landelijke langs Yulong River dreigt langzaam verloren te gaan, zélfs boertjes verhuren nu kamers en vragen een absurde huurprijs.
Het was weer super gezellig, Paulien en Karst, bedankt ook voor de heerlijke appeltaart met ijs én de lunch. Jullie moeten wel gedacht hebben dat die pepernoten érg duur waren (en dan nog échte Friese ook, Karst :)
Na de lunch fietsten we naar Julie en Andrew en ook hier werden we hartelijk ontvangen en kregen we bijna weer een lunch aangeboden. De kinderen zaten op school, alleen de dire jongsten waren thuis. 'Li Li' kan wegens haar handicap niet naar school maar krijgt wél een beetje onderwijs van haar moeder. Julie vertelde ons dat de onderliggende problemen ten gevolge van hun handicap groter zijn dan wij beseften. Zélfs dat hele mooie meisje (foto 2010) heeft een zware, voor het oog onzichtbare handicap. Het oudste albino-jongetje is al een paar keer de beste van de klas!
Julie en vooral Andrew vertelden open en eerlijk over hun momentele situatie in China. Als Koreanen worden ook zij hier beschouwd als buitenlanders en dat zullen ze ook altijd blijven. Hun positie en die van hun gehandicapte kinderen wordt steeds bepaald door hoe de wind waait in China en die is sinds kort weer aangescherpt. Het feit dat er kinderen worden weggelegd die niet voldoen aan de norm, wordt in China ontkend, dus bestaan deze kinderen eigenlijk niet. Ze zijn dus kansloos als niemand zich over hen ontfermt. De staatsweeshuizen zitten dan ook overvol en daarmee wordt dit 'probleem' controleerbaar!?!
Wat geweldig dat deze twee mensen zich uit het diepst van hun hart het lot van deze kinderen hebben aangetrokken. Voor Julie en Andrew zijn belangrijk hun kinderen veiligheid te bieden en een uitzicht op een toekomst. Momenteel zijn hun plannen voor een school voor gehandicapte kinderen niet haalbaar. Wél hebben ze een mogelijkheid gevonden om een zelfvoorzienende wooneenheid te gaan ontwikkelen. Met tachtig boertjes hebben ze al een overeenkomst gesloten en kunnen ze hun aaneengesloten gronden pachten. Dit zou in de toekomst een prachtige woon- en werkomgeving kunnen worden voor hun en andere kinderen. Maar nogmaals, eigenlijk zijn er in China geen wezen en geen gehandicapten!
Donderdag neemt Andrew ons mee om dit grote stuk land te laten zien en zijn plannen uit te leggen. De maquette konden wij al bewonderen!
Inmiddels is er in hun huis ook weer het een en ander aangepast.
We hebben vandaag dan ook als een bijzondere en ontroerende dag ervaren. We zijn blij dat we méér begrip hebben gekregen voor de situatie van Julie en Andrew en hun kinderen. Ze ervaren deze kinderen als hun eigen kinderen, maar ze konden ze nooit adopteren omdat ze eigenlijk niet bestaan!

Het is weer bijna bedtijd, morgen fietsen we naar Baisha naar de markt. We gebruiken daarbij de fietsroute van Paulien en Karst, die enkel bestaat uit foto's als wegwijzers!
Lieve groetjes weer en leuk dat zovelen meereizen, Jan en Christien