Pulau Pinang

Na twee uurtjes in een luxe airco bus, een tropische regenbui onderweg en nog 91 km. te gaan, werd er vanmiddag eindelijk even halt gehouden voor een plaspauze. De dames maakten er gretig gebruik van, de heren van een sigaretje.
Om 12.30 uur gingen we weer met de ferry van Pangkor naar het vaste land waar om 14.00 uur de bus vertrok. Naast ons een moslim, helemaal in het wit en met een lange baard, die al na vijf minuten lag te snurken alsof hij nog steeds thuis was! Toen we in Butterworth aankwamen om 17.15 uur, snurkte hij nog. Ik vroeg Christien al eens om hem een duwtje te geven of hem in zijn neus te knijpen, zoals ze bij mij ook altijd doet, maar dát mag een vrouw hier natuurlijk niet doen met een man!

Het landschap blijft eindeloos saai, rubberbomen en oliepalmen, wel af en toe afgewisseld met een bananenplantage. In het vlakkere land naar de kust toe, hier ook wat rijstvelden. De laatste negentig kilometers reden we over een keurige autotolweg, de bus mocht opeens 110 rijden en deed dat ook. Keurige gescheiden rijbanen en zelfs iets wat leek op vluchtstroken. Zélfs ANWB-palen naast de weg, maar óf die zouden komen?
De busreis duurde toch nog iets langer dan drie uur, Christien dacht maar één. In Butterworth keken we eerst naar een taxi die ons over een 13 km. lange brug naar Pinang zou kunnen brengen. Maar die vroegen belachelijke prijzen, RM 60, en wilden daar zelfs niets vanaf doen! Wij probeerden ons aloude trucje door weg te lopen, maar dat werkte niet. We werden niet met een o.k. terug geroepen. Even later bleek dat dit maar goed was, want de ferry naar Pinang kostte maar RM 1,20! In George Town aangekomen, moesten we natuurlijk wel nog met de taxi naar ons hotel en dat kostte RM 12.

We zitten in The Cheong Fatt Tze Mansion oftewel The Blue Mansion in George Town, een prachtig Chinees bouwwerk uit 1880. Het is gebouwd door een van China’s laatste mandarijnen en tevens de eerste Chinese kapitalist. Er zijn in het gebouw 38 kamers waarvan 16 voor gasten, 5 binnentuinen, 7 trappen een 220 ramen! Er worden driemaal per dag rondleidingen van een uur verzorgd en als tijdelijk bewoner hoeven wij daarvoor niet te betalen. De kamers hebben geen nummer, maar een naam. Wij zitten in kamer ‘Sinkeh’ met een schitterende hoge bewerkte houten deur met een echte ouderwetse sleutel! Aan de muren hangen oude foto’s en in een muurkast staat allemaal oud en gebarsten aardewerk. Het personeel draagt de ´titel´ butler!
De oude binnenstad van George Town staat op de werelderfgoedlijst van Unesco, het hotel is nog steeds in de oorspronkelijke staat en staat als gebouw op diezelfde lijst. Er zijn hier zelfs diverse filmscènes opgenomen o.a. met Catharine Deneuve!
In de openbare ruimten is gratis wifi, alleen werkt het niet op ons netbook, we kunnen geen verbinding maken, er is wel nog een openbare PC. Op de kamer staat een koelkast met gratis pakjes drinken erin, té weinig?, je hoeft het maar te zeggen, maar daarvoor zijn wij toch te bescheiden! Op de rand van het ligbad staan drie gele badeendjes?? Op de kamer ook een grote glazen fles met drinkwater en natuurlijk weer gratis koffie en thee! Je kunt hier alleen verblijven, als je van tevoren gereserveerd hebt. Zonder bewijs van reservering laat de poortwachter je niet binnen!

Naast Fatt Tze ligt The Red Garden, het grootste voedselparadijs van Pinang. In een vierkant allemaal stalletjes waar gekookt wordt, nergens hetzelfde. Je loopt rond, kijkt wat je wil eten, gaat gewoon ergens zitten (minstens 500 stoelen) en bestelt wat je van wie wil eten en/of drinken. Het wordt vervolgens netjes bij je gebracht, wél meteen afrekenen. De prijzen liggen tussen RM 5 en RM 8, een juice RM 2,50 en een halve eend kostte ook maar RM 15! Er wordt zelfs elke avond live gezongen! Wij noemen dit een aanrader als je in George Town bent, maar dat geldt nog méér voor Cheong Fatt Tze Mansion in Leith Street!

Vanmorgen, zaterdag, hebben we in een trishaw (riksja) een tour door de stad gemaakt langs de meeste bezienswaardigheden (Clocktower, City Hall, Fort Cornwallis, tempels enz.). Zo’n tour kost iets van RM 60 voor 3 uurtjes en aan het eind wordt je keurig afgezet bij de Chocolate Boutique, waar je nog een rondleiding krijgt en véél soorten chocola mag proeven, zowel in vaste vorm als vloeibaar. Je bent niet verplicht iets te kopen en dat wordt meerdere keren uitdrukkelijk gezegd, dus schaam je niet!
Fort Cornwallis is een oud Brits fort, maar het grootste kanon dat er nog staat, Sri Rambai, is er een uit de VOC tijd! Het is gegoten in 1603 door Jan Bvrgerhvis, maar het draagt ook het jaartal 1798. Het is door de Britten veroverd op piraten zonder dat er vermeld wordt waar zij dit dan vandaan hadden. Je betaalt hier RM 2 entree per persoon.
Het is raadzaam een handdoek of iets dergelijks mee te nemen tijdens de tour want de zon brandt venijnig op je kop en de paraplu op de trishaw is méér voor de bestuurder dan voor wie erin zit!
Er wordt onderweg een aantal keren gestopt om de bezienswaardigheid te bekijken en je krijgt van de bestuurder minimaal de naam ervan te horen. Zo vertelde hij ons in Little India dat de uit India afkomstigen over vier dagen ‘Deepavali’ vieren, nieuwjaar!
Elke bevolkingsgroep heeft hier zijn eigen wijk met de typische geuren en kleuren.
De trishaws zijn gebouwd voor mensen met smalle heupen, Christien en ik pasten er nét in, maar we hebben nu toch allebei één beurse kant! Ben je met z’n tweeën te breed, zul je een tweede trishaw erbij moeten nemen en dat maakt deze tour wel weer érg duur!

Maleisië is overwegend islamitisch, er zijn enkele staten waar ze zelfs de sharia hebben ingevoerd en waar andere geloven behoorlijk worden tegen gewerkt. Zo heeft men dit jaar de schoolvergaderingen gepland van 24 dec. tot en met 1 jan., zodat christelijk personeel dat vér van hun school woont niet in staat is om met hun familie Kerstmis te vieren.
Overleden mensen worden hier nog jaren na hun overlijden met advertenties in de krant herdacht, inclusief foto. Oók andere belangrijke gebeurtenissen krijgen veel aandacht in de krant. Afgelopen dagen was de CEO van Philips, Frans van Houten, in Penang om een tweede vestiging hier te openen. Hij wordt daarvoor bedankt met een hele pagina, inclusief foto natuurlijk!

Oók hier is het overdag erg heet, soms lijkt het wel een sauna, wat je er bijna van zou weerhouden iets te ondernemen. Zo dadelijk wandelen we desondanks naar Little India, op jacht naar souvenirs en iets te eten. Netbook mee, want misschien hebben ze wel ergens wifi om dit verhaaltje te kunnen plaatsen!
Lieve groetjes, Jan en Christien