Pulau Pangkor, een verrassende vergissing!

Aan het eind van de middag, toen het minder benauwd was, liepen we gisteren het resort uit om te zien hoever we zouden moeten wandelen om te kunnen ontsnappen aan de benauwenissen van het resort. Het bleek mee te vallen.
Je loopt het terrein af, meldt bij de uitgang even aan de bewaking jouw kamernummer, dat vervolgens in een in-/uitgaand register wordt aangetekend. Tot hier reikt dus de controle van het resort.
Op de t-splitsing gaat de weg links verder naar de steiger van de privéferry van het resort, we worden daar vrijdag met een bus naar toegebracht, maar wij nemen de weg naar rechts. Deze leidt aan de oostzijde van het eiland tot helemaal naar het zuiden, precies zoals we hem vanmorgen met de taxi gereden zijn. Het eerste vissersdorpje, al na vijfhonderd meter, Kampong Teluk Dalam, bestaat uit een aantal vissershuisjes pal aan de zee en een groter aantal andere huisjes. Het dorpje kent zelfs een aantal zijweggetjes en is groter dan op het eerste oog vanmorgen leek. Het is beslist de moeite waard alle weggetjes te bewandelen. Je wordt overal vriendelijk aangesproken, zéker ook door kinderen.
In het dorp gaat een weg naar rechts om via Pangkor Hill, een verschrikkelijke bult, aan de westkant van het eiland te komen. Je vindt daar de prachtige stranden van Coral Beach en iets verder Teluk Nipah. Overigens, Pangkor Hill krijg je ook voor je kiezen als je langs de oostkant naar het zuiden gaat!
Vrij snel hadden we een lokaal restaurantje gevonden met plastic stoeltjes en naar later bleek óók plastic borden. De tafel werd meteen toen we zaten, eerst grondig schoongemaakt. Uit de enkele woorden Engels die de vrouw des huizes sprak, bleek dat de rijst op was. Een restaurant in Azië zónder rijst!?! Geen menukaart, maar gewoon zeggen wat je wil drinken en eten. Op haar voorstel namen we Teh Tarik en noodles, er was eigenlijk ook niets anders!
Het glas ijsthee zag er niet uit als thee, maar hier wordt, hoe Engels, nog steeds zoete melk in de thee gedaan. Het smaakte overigens verrukkelijk, wat zéker ook gold voor de noodles. Veel vlees, vis, garnalen en groente er in! Christien heeft op dit moment wel weer last van haar maag en vloeibare ontlasting, maar dat heeft ze al enkele dagen.
De afwas gebeurt zoals het waarschijnlijk op de meeste plaatsen hier zal zijn: koud water met een sopje en dan alles in de zon laten drogen. Dat is ook de reden dat je vaker natte borden krijgt, maak ze dan in ieder geval met een servetje droog. Op borden met een laagje water kan in de tropen van alles gebeuren, ook al ziet het er schoon uit! Dit zie je trouwens ook in de betere restaurants.
We moesten, we wisten het eigenlijk al, schandalig weinig betalen. Om een rekening hoef je in deze lokale eetgelegenheden niet te vragen, ze kennen dat woord nog niet eens, ook al spreek je dit in het Engels uit! Schrik niet: RM 11 voor alles! Gisteravond in het resort moesten we RM 98 afrekenen!
Zo’n keukenprinses gun je met alle plezier het dubbele, en onze RM 20 (€ 5) werden met grote ogen in dank afgenomen. Op het briefje dat ze ons liet zien, stonden onder elkaar de getallen 4, 4, 1, 1 en nog een 1. De viers stonden voor de noodles, de eens voor de Teh, maar die andere één? Zou die voor de melk in de thee zijn?

Tegen de bewaking gaven we als reden dat we het resort verlieten, dat hoeft overigens niet, op dat we ‘jalan-jalan’ gingen, wandelen! De bewaker keek ons lachend aan en voegde er aan toe ‘makan’, eten! Hij had ons dus door! We moesten er samen met hem erg om lachen. Bij terugkeer lachte hij nog of wéér! Van hem leerden we ook dat ‘selamat sore’ (tussen de middag) hier niet gezegd wordt. Ze zeggen hier gewoon de hele middag ‘selamat petang’. Hij begreep meteen dat we dus ook al in Indonesië geweest waren!
Eén van de mooie dingen van ons resort en onze kamer is, dat we tussen de palmbomen door een prachtig uitzicht over de Golf van Melacca hebben met evenzo prachtige zonsondergangen. De kamer heeft zowel airco als een ventilator aan het plafond, je kunt dus altijd kiezen waar je gebruik van maakt. In het halletje staan twee kasten, een met een kluis en een waar we elke avond onze camera’s in leggen. De aircolucht krijgt er daardoor geen vat op en voelen ze ’s morgens ook niet steenkoud aan en heb je geen last van condens in en op de camera. Je zou de mooiste momenten van je vakantie daardoor missen!
Ook het ontbijtbuffet behoort tot de pluspunten van dit resort. De hornbills komen je elke morgen gezelschap houden, maar dat moet je gewoon voor lief nemen óf binnen gaan ontbijten. Maar ook dáár laten ze je niet met rust. Vanmorgen, woensdag, zagen we voor het eerst apen aan het ontbijt. Wachten de hornbills tenminste nog rustig tot je even weg bent, de apen plunderen je bord leeg terwijl je een hap in de mond neemt. Eén van de ontbijters moest ze zelfs met zijn stoel van zich afslaan! We hebben dus meteen genoeg apen gezien! Ze zijn hier zelfs nog brutaler dan op Bali.
Na het ontbijt een heerlijke strandwandeling tot zover je kunt komen. Zowel links als rechts eindigt het strand, Teluk Belanga, daar waar de jungle tot aan de zee reikt of gigantische rotsblokken je weg versperren. De zuidkant van het strand draagt de mooie naam Pantai Puteri Dewi, strand van de lieflijke prinses. Heen en terug kun je hier eeneneenhalve kilometer over het strand slenteren. Oók daarin heeft dit resort zijn beperkingen. Maar er is wel free hifi (dit moet natuurlijk wifi zijn!) in de lobby en ook het wereldnieuws dringt hier door: Obama opnieuw Raya Presiden!

Vanmiddag hebben we een tweetal uurtjes de resort-toerist uitgehangen. Ondanks de enorme hitte tóch in de zon en af en toe verkoeling zoeken in het zwembad. Zo dadelijk gaan we aan onze tweede wandeling naar het vissersdorpje beginnen, op zoek naar weer een verrassend restaurantje.
In het dorp de eerste weg rechts en dan de eerste weg links. Op de volgende kruising ligt aan de rechterkant een lokaal restaurantje, Selera Teluk Dalam, maar of dat de naam was? De woorden ‘Roti Canai’ stonden nog veel groter op het restaurant, maar volgens ons gaf dat hun specialiteit aan. Alles natuurlijk weer van plastic, óók de glazen, maar ze hadden een menukaart! Met onze kennis van Bahasa Indonesia en Bahasa Malaysia konden we wel ontcijferen wat er op stond. En de prijzen opnieuw weer erg laag: 4, 4, 2, 2. De twee’s staan voor de orange juice, vers en erg lekker! Met nog twee banaantjes, een blikje cola, 6 snoepjes en een pakje sigaretten waren we RM 26 kwijt. De sigaretten waren natuurlijk het duurste maar dan nog maar € 1,50.

Morgen nog een luierdag, maar wat hebben we hier eigenlijk anders gedaan? Het regenseizoen beperkt zich gelukkig vooral tot de nachten, maar een buitje overdag zou wel de nodige afkoeling kunnen brengen. Morgen schijnt het de hele ochtend te gaan regenen. Rivieren stromen weer over, duizenden mensen worden geëvacueerd.
We gaan de airco alvast een flink stuk lager zetten de komende dagen om daarmee alvast te wennen aan de momentele temperaturen thuis. Nu nog een mooie zonsondergang en de dag is weer compleet!
Lieve groetjes, Jan en Christien