Op weg naar Hodka en omliggende dorpjes

Vandaag verlaten we de stad Bhuj om 8.30 op weg naar Hodka, 63 km. naar het noorden. Onderweg zie je het landschap langzaam veranderen van droog naar heel erg droog. Na 23 km. komen we in Sumarasar Sekh, waar de mensen erg schuw zijn en meestal naar binnen gaan als ze andere, onbekende mensen zien. Wikram zegt dat je hier alleen maar in gedachten een foto kunt maken. Langs de goede wegen zie je veel granaatappelvelden, maar helaas komen er nog wel eens sprinkhanen uit Pakistan die in één nacht een heel veld laten verdwijnen! Elk dorpje, vaak maar enkele huizen of hutjes, heeft zijn eigen handwerk. We gaan bij iemand thuis naar een origineel weeftoestel kijken en verlaten dit huis weer met twee sjaals! Je ontkomt er vaak niet aan iets te kopen. Jammer dat dit hier steeds meer gebeurt, toeristen worden overal mee naar toe genomen en krijgen uitleg en demonstraties, waarna de koopwaar tevoorschijn komt! Het gebeurt in elk dorpje! Zo kopen we in het dorpje Nirona een houten lepel! De dorpjes worden steeds commerciëler.

Voordat je de dorpjes bezoekt, moet je eerst naar het Foreign Registration Office om een vergunning te regelen voor een bezoek aan de Banni bevolking. Je hebt hiervoor een kopie van je paspoort en je visum nodig. Op de vergunning staat dat het verboden is om het landschap te fotograferen! Soms is het heel onduidelijk of je nu wél of niet een vergunning nodig hebt. Het geldt zéker wel voor de dorpjes vlakbij de grens met Pakistan, omdat niemand weet waar die precies loopt.
In de Banni dorpjes kun je de bhungas, huizen van modder en koeienstront bekijken. De bhungas staan bekend om hun design en de buitenmuur wordt vaak beschilderd door de vrouwen en zéker eenmaal per jaar voor Diwali. In de omgeving bezoek je dorpjes van de Banni en Ravari stammen. In hun lemen huisjes vind je prachtige met spiegeltjes bewerkte muren en kleurrijk handwerk. In het dorpje Ludiya bezoek je de ronde hutten van de Marwada stam. In Bhujodi waar de Weirers-stam woont, dragen de vrouwen prachtige rode sari's met grote gouden knoppen in oren en neus en grote zilveren nek- en enkelbanden. Ajarakhpur (Khatri-stam) is een nieuw dorp. Na de aardbeving in 2001 is het ijzergehalte in het water veranderd, zodat de traditionele kleur niet meer verkregen werd. Men heeft een andere plaats met het juiste water gevonden en daar heeft men een nieuw dorp gebouwd. Hier bedrukt men sari's met printblokken. Bij de Ahir-stam in Bhaneti worden een bepaalde muts en een jurkje eenmalig gedragen op de dag dat een kind zes dagen oud is. Op die dag krijgt het kind zijn/haar naam. Het jurkje van de jongen is aan de achterkant iets langer. In Ningal zitten de mannen (Maheshwari en Ahir stam) onder een boom te niksen, geen vrouw te zien.

In de Kutch dragen de meeste vrouwen nog traditionele kleding, sari's met veelkleurige broderie en spiegeltjes. En veel, heel veel sieraden en grote neusringen. De stammen in de dorpjes hebben behalve hun eigen kleding ook hun eigen tradities en ambachten. De meeste stammen waren ooit rondtrekkende nomaden, maar ze wonen inmiddels op vaste plaatsen. Ze zijn niet altijd even blij met de toename van het aantal toeristen!
Het district Kutch is vooral bekend om zijn zoutvlakten, reservaten voor flamingo's en wilde ezels in Little Rann of Kutch in het oosten van de regio. Hier rijden we morgen naar toe. Tijdens en lang na de moessonperiode staat het onder water, ook nu. Je kunt hier, zittend op een kameel, watervogels observeren. Ooit waren de Grote en Kleine Rann een deel van de Arabische Zee. Tijdens het moessonseizoen wordt de regio gevuld met zeewater uit de Arabische Zee en lopen beide onder water. In de winter droogt het landschap weer op en wordt het een zoutwoestijnlandschap. Zoutwinning is hier dan ook de voornaamste bron van inkomsten. De mensen die het zout winnen behoren tot de armsten van heel India. Er zijn ontzettend veel kinderen werkzaam op de zoutvelden. Het werk is ontzettend zwaar en de meeste mensen zien er niet gezond uit. Er is echter geen alternatief voor deze mensen, ze zitten vast in een vicieuze cirkel!Het is beslist een vorm van moderne slavernij!
De regio Kutch is vierduizend jaar bewoond geweest, er wonen verschillende bevolkingsgroepen, hindoes en moslims, landbouwers en veenomaden.
In Rindaria moet Wikram langs de weg een vergunning halen om hier te mogen rijden. Het kost niets en wij mogen zelfs in de auto blijven zitten. Mochten de beambten vinden dat ook wij een vergunning moeten hebben, kun je helemaal terug naar Bhuj! Onderweg zien we nog diverse stammen, o.a. de Jath stam. Zij willen persé niet op de foto! Het landschap verandert langzaam van dor en droog naar woestijn!

Om 13.00 uur komen we in Hodka bij Shaam-e-Sarhad Village Resort aan. Het is ontzettend heet. Het resort bestaat uit een aantal bhunga's zonder airco maar wel twee ventilators. Géén internet maar ook geen stroom. Het schijnt dat we pas om vijf uur stroom krijgen. Douchen kan wel, géén heet water maar dat vonden we niet bezwaarlijk. Morgenvroeg om 6.30 uur is er heet water! Na een heerlijke lunch gaan we weer douchen en op bed liggen, buiten is het te heet. we zetten alle deuren tegen elkaar open en meteen komt er van alles naar binnen gekropen en gevlogen, de een nog groter dan de ander. Om drie uur gaan de ventilators heel even draaien maar na enkele minuten stoppen ze ook weer. Eindelijk krijgen we om vier uur weer stroom en hopelijk voor langer, want een nacht zonder ventilator? Er kruipen nu al mieren en kikkers in onze 'bungalow'!

Om 17.00 uur brengt Wikram ons naar Dhrodo, het laatste dorp vóór de Pakistaanse 'grens', 10 km. verderop. Er is een echte grenscontrole, de gegevens uit onze paspoorten en visa worden in een groot boek geschreven. Op de voorkant staat in grote letters 'ARMY'. Dit gebied wordt streng gecontroleerd door het Indiase leger en soms wordt er erg overspannen gedaan, zéker als de spanningen met Pakistan oplopen. De grens ligt nog een heel stuk verder maar er zijn geen grensovergangen in dit gebied.
We rijden door om naar de 'white dessert' te gaan 30 km. verderop, maar helaas heeft ook hier de moesson alles onder water gezet, de zoutvelden staan blank. En dan opeens houdt de weg op en zien we een gigantische klimtoren voor ons en heel veel water! Je kunt hier kilometers ver kijken. 's Zomers is het hier zo heet dat geen enkel mens of dier dit kan overleven. Pakistan ligt nog zéker vijftig km. verder! Hoezo grenscontrole?
We maken nog een foto van de zonsondergang en rijden weer terug naar ons resort.