Van Bhavnagar naar Diu

Het eiland Diu was een oude Portugese kolonie, het was tot 1961 nog in bezit van Portugal en is nu samen met de stad Daman geen staat maar een vanuit Delhi bestuurde Union Territory. Je mag hier alcohol drinken! De mensen die dichtbij wonen op het Indiase vasteland worden tot de gelukkigste mensen van Gujarat gerekend omdat zij wél kunnen drinken in tegenstelling tot de rest van de staat, waar alcohol verboden is. Oók petrol en diesel, waar de meeste auto's op rijden (Oh Nederland) zijn hier 5 roepees goedkoper!
Vanmorgen om 08.15 uur vertrokken we uit Bhavnagar op weg het eiland Diu, een rit van vijf uur. Het ontbijt was redelijk, met een van de theezakjes had blijkbaar een muis liggen spelen, het was helemaal open gereten! Het personeel kent slechts vijf woorden Engels, maar dat zijn dan wel de woorden waar ze zich mee kunnen redden.
Vikram vond de highway gisteren ook saai en hij stelt voor om via binnenwegen te rijden waar we wel van alles kunnen zien. Uiteraard gaan we graag akkoord. We zullen er wel een uurtje langer over doen! En meteen buiten de stad brengt hij ons al naar een prachtige waterbron (stepwell) in Sihor, de Brahma Kund. Hier komt dus nooit een toerist, we zijn een bijzonderheid. Deze waterbron is vierkant en ongeveer twintig meter diep. Je kunt van bovenaf de bron van alle kanten zien. Heel anders dan de vorige twee die we bezochten, maar ook erg indrukwekkend.
Onderweg zien we vaak meer ezels dan koeien, en auto's zonder kenteken. Als je hier een auto koopt, krijg je na ongeveer een maand het kenteken. Halverwege gooit Wikram zijn tank half vol, genoeg om Diu mee te bereiken, zegt hij, in Diu is de diesel een stuk goedkoper! We rijden via Gariadhar naar Una en zien eigenlijk alleen maar katoenvelden. De weg is erg slecht door de vele regens en overstromingen. Ook hier staat het water nog tot aan de weg! De weg ligt vol drempels, gaten, steentjes, gruis en stof. Als ik met mijn auto over zo'n weg zou moeten rijden, had ik na een uur al vier lekke banden en kapotte veringen!
De weg wordt weer iets beter, de drempels blijven en in plaats van de gaten méér koeien, waar we soms langs moeten zigzaggen, geiten en ezels die soms midden op de weg staan en nog niet weten of ze naar links of naar rechts zullen uitstappen! Sommige liggen op de streep midden op de weg!
Onderweg wordt veel gebouwd, een nieuwe weg en bruggen. De bouwvakkers wonen met hun hele gezin in een hutje of tentje en ook de vrouwen werken mee, maar dan wel het lichtere werk, nogmaals hier werken de mannen! Het is hier allemaal nog handwerk, óók het bouwen van bruggen! We rijden richting Palitana maar laten die stad links liggen. Boven op een berg liggen tientallen Jaintempels. Via een klim van anderhalf uur, 500 meter omhoog en bijna 3300 trappen, bereik je de belangrijkste tempel. Je kunt je ook naar boven laten dragen als je lichamelijk zwak bent, ik dus, Christien niet! Afhankelijk van de gekozen draagstoel en je lichaamsgewicht moet je ervoor betalen! We hadden vooraf al van een bezoek aan deze berg afgezien vanwege die 3300 trappen!
Het landschap verandert nauwelijks, katoenvelden en pindastruiken. Verderop naar het zuiden komen er mangovelden bij. Het wordt wat woestijnachtiger, droogte en cactussen. Ondanks voldoende water in meren, poelen en plassen is de grond droog, hard en stoffig. We rijden door armoedige dorpjes, er zit opeens een kakkerlak in onze auto! We komen aan in het dorpje Una waar de vroegere Portugese invloed nog steeds zichtbaar is!
Bij het eerste tankstation op het eiland wordt de tank helemaal gevuld. De twee pompbedienden schudden de auto een aantal keren zodat alle luchtbellen uit de tank verdwijnen en er nog een beetje diesel bij kan!
Wikram vertelt dat het reizen met ons voor hem ook een beetje als vakantie voelt, wij zijn blijkbaar makkelijke mensen. Hij heeft ook wel eens vanaf Chennai in 48 uur terug moeten rijden, zonder te slapen, omdat hij de volgende dag weer een nieuw ritje had
Om 14.00 uur zijn we bij ons hotel aan Nagoa Beach, Radhika Beach Resort. We hebben een prachtige kamer met alle luxe en een balkon, helaas weer zonder ventilator. Er is een groot zwembad en het strand is aan de overkant van de straat. Het eiland meet 11 x 3 kilometer en is met een brug verbonden aan het vasteland. Overdag is het erg warm, op dit moment 34 graden, 's avonds en 's nachts is het opvallend warm, 25 tot 28 graden. Pas in de wintertijd zakt de avond/nachttemperatuur naar 15 tot 20 graden.
Later in de middag lopen we naar het strand en worden veelvuldig na- en aangestaard. Iedereen wil een selfie met ons maken! Indiërs willen naar blanken het liefst zo lang mogelijk kijken, het liefste van erg dichtbij. Ze staan gerust minutenlang vanaf een paar meter naar je staren.
Morgen is het Karva Chauth, waarbij alle getrouwde vrouwen de hele dag tot maanopkomst niets mogen eten en drinken voor het welzijn van hun echtgenoten. Dit festival bestaat al duizenden jaren en stond al in de eerste geschriften beschreven!
We zijn vanavond bij de buren gaan eten. Ik had gelezen dat het daar lekker en goedkoop zou zijn. Het begon met plastic stoelen en borden, dat zag er al erg goedkoop uit! Het eten was erg lekker vooral de raita. Uiteindelijk moesten we INR 779 betalen, terwijl hetzelfde bij ons eigen hotel INR 1270 gekost zou hebben. We blijven zuinige Hollanders, toch!