Udaipur

Aan de oevers vaan het meer Pichola ligt één van de meest romantische steden van Rajasthan, tussen begroeide heuvels van de Aravalis, één van de mooiste steden van India met sprookjesachtige paleizen, meren, tempels, tuinen en nauwe straatjes, die de smaak van een heldhaftig verleden dragen.
Zó wordt Udaipur in veel reisboeken beschreven. Udaipur is een gezellige plaats, vooral in de ‘old city’, wel méér toeristen, heel veel winkeltjes en heel veel toeterende brommertjes, tuktuks en luidruchtige mensen, vooral ’s avonds vanwege de vele ceremonies. En ook hier lopen de koeien op straat en in de smalle steegjes. Je moet je best doen om alle koeienvlaaien te ontwijken.
Op ons terras komen ’s morgens de vogels en de eekhoorntjes vlakbij je zitten, alsof ze iets verwachten. Dit idyllische beeld wordt dan soms verstoord door de stank die vanaf het meer en de open riolen naar je toe komt. Bij het ontbijt wordt iemand van het personeel verschrikkelijk uitgekafferd door een gast, een Indiër.
Om negen uur beginnen we met een gids aan een stadswandeling. We gaan eerst naar de Jagdish Mandir, een tempel gebouwd vanaf 1651, een van de populairste heiligdommen van Udaipur. De schoenen moeten uit en worden tegen een kleine vergoeding, Rs 20, veilig opgeborgen. Binnen staat een groot zwart Vishnu-beeld, dat behandeld wordt als een gewoon mens. Twee keer per dag wordt de kleding gewisseld, het wordt ’s morgens gewassen, het krijgt ontbijt, lunch en diner en doet een middagslaapje, de tempel is dan gesloten. Binnen is fotograferen verboden en je loopt tegen de klok in.
Er wordt hier weer veel gebedeld, vaak door jonge meisjes met een baby of kind, dat niet eens van henzelf is. In Cambodja kon je baby’s huren voor een paar uur of een dag om te gaan bedelen, of dat hier ook zo is?
Vervolgens bezoeken we het City Palace, nog steeds het verblijf van de Maharana. Het grootste deel is nu museum met een toegangsprijs van Rs 250 en hetzelfde bedrag voor de camera. Het paleis kende een apart deel voor de mannen en voor de vrouwen. Ook het hindoeïsme kent een duidelijke scheiding tussen man en vrouw. Dit is het grootste paleis van Rajasthan. Binnen vind je meerdere kamers met oude, Delfts Blauwe tegels. Met een extra kaartje van Rs 30 mag je diezelfde nog eens terugkomen om te fotograferen en dat is vooral ’s avonds de moeite waard. Je kunt dan echter nergens meer naar binnen gaan.
Onze gids regelt twee kaartjes voor de boottocht op het meer, samen met twee reddingsvesten. Bij de toegangspoort naar de boot, zegt hij dat we ons vanaf nu moeten gedragen als Indiërs d.w.z. duwen, trekken, voorkruipen enz. om een plekje te bemachtigen op de boot!
Na onze plek verovert te hebben gaan we het meer op, er zijn twee eilanden. Jag Niwas was ooit het koninklijk zomerverblijf en is nu één van de mooiste hotels ter wereld. Bij Jag Mandir, ook een voormalig paleis, kunnen we uitstappen en hier mag je alleen de tuinen bekijken. Jammer genoeg kunnen we er nergens iets drinken, het is er ontzettend heet. De boottocht kost Rs 400 maar is eigenlijk niet de moeite waard. De boot vaart langs de ghats en in een grote boog naar Jag Mandir, waar je zo lang je wilt mag blijven. Je kunt elke boot terug nemen, niet bij de aankomststeiger, maar bij Magar Ghat.
De gids en onze eigen chauffeur wachten ons met de auto aan het vaste land al op. We gaan nog naar Saheliyon Ki Badi, de Tuin van de Eerwaardige Maagden waar vroeger de koninklijke dames konden baden. De poorten werden vervolgens gesloten! De tuin en de badinrichting is een lusthof vol met fonteinen en stenen olifanten. De toegang bedraagt Rs 50 per persoon. Onze gids wil ons daarna nog meenemen naar een atelier, we hoeven er niets te kopen maar dat kennen we, we wijzen dit dus vriendelijk af.
Rode tulbanden, typisch voor Rajasthan, zie je nog maar weinig en dan vooral bij oudere mensen op het platteland. Veranderingen gaan hier erg langzaam maar de afgelopen generaties is veel verdwenen. Vrouwen zijn vaak nog traditioneel gekleed en dragen nog oude familiesieraden. Zilveren enkelbanden zie je nog veel, maar met de hoge zilverprijs zal ook dat gaan veranderen. Hoe willen arme boeren nu nog nieuwe setjes aanschaffen voor hun dochters?
De stad heeft sinds kort vierentwintig vrouwelijke agenten die de hele dag door de stad fietsen. Ze zijn er speciaal om vrouwen én toeristen te helpen, een hele vooruitgang voor zo’n door mannen gedomineerd land. Hierbij moeten we ook denken aan wat onze gids vanmorgen zei. Vijf op de zes Indiërs zijn er bewust op uit toeristen af te zetten, zijn woorden zijn ‘een poot uit te trekken!” Een fles water kost hier gekoeld of ongekoeld Rs 20, er zijn er ook die vragen gerust het meervoudige! En dan heb ik het alleen nog maar over een fles water van een kwartje.
Bij zonsondergang maken we zelf een kleine stadswandeling. We passeren een stoet ezels. Ze dragen het afval van de binnenstad naar de zone waar auto’s weer mogen rijden. Bij Gangaur Ghat is weer een ceremonie gaande, dans, toneel , veel geschreeuw en harde muziek. Vlak voor de ingang ligt rechts een koffiecafé waar ze verschillende soorten koffie, overheerlijke shakes en geweldig brownies met ijs en chocoladesaus serveren. Wat hebben we gesmuld!