Yangshuo dag 5

Onze laatste volledige dag in Yangshuo.
Zoals elke morgen zit ik weer vroeg op het balkon, het wordt een warme dag. Ik staar naar het wit-bruine patroon dat de zon de afgelopen weken op mijn voeten heeft getekend.
Een oud en krom vrouwtje loopt, zoals elke morgen, de tuin in, het heeft iets stiekems. Ze kijkt om zich heen en plukt bloemen. Straks zullen we haar weer zien bij het parkeerterrein waar ze ons, elke dag, deze bloemen wil verkopen! Dit doet ze elke dag, dit zijn haar enige inkomsten.
Christien heeft intussen de mooiste vlinderfoto gemaakt!

Yangshuo zou eigenlijk een eigen vliegveld moeten hebben, zodat het voor toeristen sneller en makkelijker bereikt zou kunnen worden. Het dichtstbijzijnde ligt in Guilin, bijna twee uur rijden. Deze stad, hoger in rangorde, houdt deze plannen al jaren met succes tegen. Toch wordt er in en om Yangshuo veel gebouwd, de meeste nieuwe hotels worden of niet afgebouwd of sluiten weer na enkele maanden. Verderop probeert men het desondanks toch ook nog! En zo gaat dit nu al jaren, een trieste verstoring in dit verder prachtige landschap!

Om half acht precies staat Andrew met de auto voor ons hotel. Als we de deur openen, juichen zes jongens ons toe. De vijf meisjes zitten bij Julie in de auto. We rijden naar KFC, een feest voor de kinderen. Een van hen komt met de menukaart en we mogen iets aanwijzen. Julie zet een zak met stokbrood en eentje met mandarijntjes op tafel! We krijgen koffie, de kinderen cola. We eten, drinken en praten, sommige kinderen maken een tekening voor ons. Julie en Andrew vertellen hun hele verhaal vanaf dat ze in Beijing de eerste vijf kinderen in pleegzorg kregen. Op het platteland zagen ze betere mogelijkheden voor de hulp en verdere ontwikkeling van hun gehandicapte kinderen. In de grote steden werden hun kinderen vanwege hun handicap op alle scholen geweigerd en dat gebeurde aanvankelijk ook in Yangshuo. Buiten deze stad, in Aishanmen, vonden ze een school waar hun kinderen van harte welkom waren. Ze woonden daar acht maanden lang vlakbij de school met acht kinderen in twee omgebouwde varkensstallen vol met muggen, maar de kinderen konden naar school!
Dit was de moeilijkste tijd uit hun leven, komende vanuit de relatieve luxe en een goede baan in Beijing. Omdat ze buitenlander waren, bleven de kinderen onder staatstoezicht. In China zelf kunnen geen kinderen geadopteerd worden!

We laten alle kinderen hun namen en leeftijd in het Chinees in ons reisboek schrijven, Andrew schrijft er de vertaling bij. Een meisje met levenloze armen schrijft haar naam, de pen geklemd tussen haar handen en de schrijfbewegingen makend met haar mond. We kunnen niet geloven dat ze zo mooi schrijft! Een jongen met hele korte armpjes en geen vingers schrijft al net zo mooi!
Onvoorstelbaar dat deze kinderen dit geleerd hebben dankzij hun zorgzame pleegouders die hun eigen leven opofferden voor deze kinderen! Keurige kinderen, allemaal zelfstandig bezig, alles loopt soepel, geordend, en ze helpen elkaar! Maar ze hebben wel 24uurs zorg nodig! Hun kinderen worden door een gespecialiseerd arts in Hongkong gratis geholpen en daar maken ze dankbaar gebruik van. Julie heeft vijftien jaar in Toronto, Canada gewerkt als verpleegkundige, ze is nu 59, Andrew is 61. Daar werd ook hun zoon Chris geboren.

Na het ontbijt rijden we naar het stuk land en de boomgaard die ze van een aantal boeren in pacht hebben. Hier bouwen ze huisjes waar de kinderen later zelfstandig kunnen wonen. Andrew doet samen met Chris de volledige bouw, ook de stroom- en waterleidingen. Legaal? Deskundig? Niemand weet wat legaal of illegaal is, er zijn nauwelijks voorschriften.
De boomgaard bestaat uit sinaasappel-, mandarijn- en pomelobomen. Sinaasappels worden in de wintertijd geoogst, mandarijnen het hele jaar door.

Je mag hier met maximaal twee gezinnen een huisgemeente vormen, maar er zijn geen christenen meer in hun dorp.

Worden hun kinderen gepest? Natuurlijk, vaak en veel. Gehandicapte kinderen worden hier in het algemeen verstopt in achterkamertjes of in staatsweeshuizen waar ze niet of nauwelijks onderwezen of geholpen worden!
Een vader, wiens zoon vooral de twee albinokinderen pestte, gaf zijn eigen zoon daarom een flink pak slaag, en zo hoort het ook!

Ook deze twee kinderen gaan regelmatig naar Hongkong om hun ogen te laten nakijken. Ze gebruiken een speciale loupe om te kunnen lezen.

Morgen om een uur vertrekken we weer, we nemen dankbare herinneringen mee naar huis.
Onze bijzondere dank aan Karst en Paulien van The Giggling Tree, voor hun geweldige gastvrijheid en het superheerlijke eten! En natuurlijk het echte bakje koffie met citroentaart!

De grootste tegenvaller? Misschien niet helemaal te begrijpen door iedereen, maar dit jaar mocht ik op mijn 65ste verjaardag van niemand van Riksja Travel een felicitatie ontvangen!