Yangshuo dag 4

Terwijl ik vanmorgen om half zeven op ons terras zit, realiseer ik me dat de rivier en de omliggende natuur er exact hetzelfde uitziet als in 2008. Het water staat misschien een beetje hoger of lager dan toen, zelfs de spinnenwebben zijn nog hetzelfde, zegt Christien even later bij de koffie, maar dan nu wel met een andere bewoner!

De eerste Chinese en Japanse toeristen varen alweer voorbij, we worden voor de zoveelste keer toegeroepen en op de foto gezet! Behalve van ons, maken ze alleen maar selfies.

Na het ontbijt buiten, de zon staat hoog aan de hemel, fietsen we naar Yangshuo, nog wat laatste inkopen doen. De weg is breed, om in te halen rijden auto's en bussen keurig achter ons tot het kan. In India zouden we al lang van de weg getoeterd zijn, hier tellen we weer mee! We fietsen zelfs over een fietspad dat breder is dan de meeste wegen in India! Jammer is dan wel dat ze door bussen gebruikt worden om te parkeren. Auto's moeten naast het fietspad parkeren en dat doen ze dan weer op z'n Indiaas!

In de stad mag je niet overal de fiets neerzetten, bij terugkomst zou hij zomaar weg kunnen zijn. We stallen ze dus betaald, vijf Yuan per fiets.
West Street is de Kalverstraat van Yangshuo maar er wordt eigenlijk alleen maar kitsch verkocht tegen veel te hoge prijzen. Aan het eind van de straat is een klein marktje met normalere prijzen, waar je wel stevig moet afdingen!
Op het gebied van kinderspeelgoed zie je hier dingen die in het westen nog niet uitgevonden zijn. Een step waarbij je niet hoeft te steppen, het zal dus wel anders heten, waarbij je toch vooruit komt. Voor wie interesse heeft in dit gat in de markt, ik ben bereid de foto ervan aan de hoogstbiedende te verkopen!
Het winkelmeisje zit meestal op een kruk bij de ingang met een mobiel in de hand. Vaak hadden ze niet in de gaten dat Christien binnen was geweest!
◦ Onderweg zien we nog een mannetje, helemaal dubbelgevouwen. Hij liep werkelijk met zijn hoofd tegen de onderbenen, de totale hoogte was 80 cm. Hij kon alleen maar achteruit kijken maar hij liep vooruit! Hij hield zich met twee krukken staande die vastgebonden waren aan zijn armen. Met zijn handen verplaatste hij de krukken! Dat je toch zo moet verder leven! En niemand meer die voor je zorgt!

Vervolgens hebben we nog twee uur kriskras door de stad gefietst, geen stadstour deze keer, we waren werkelijk de weg en de richting kwijt!
Niemand spreekt Engels, ze kennen Moon Hill niet eens! Hoeveel keer we niet wegen en gebouwen herkenden, het bleek nog een hele klus te zijn voordat we uiteindelijk een bord zagen met een Engels woord: Yulong River! En zo kwamen we moe en bezweet weer uit bij de Giggling Tree waar we weer heerlijk hebben geluncht. Paulien en Karst zullen de bos bloemen wel herkennen! Morgen gaan we er nog even naar toe om afscheid van ze te nemen en van hun prachtige kinderen! Zouden Pelle en Raaf ons nog herkennen?