Jaipur

We zijn dit jaar voor de derde keer in Jaipur. In 2007 kwamen we vanuit Agra en hebben toen in drie dagen alle bezienswaardigheden in en om de stad bekeken. We logeerden toen in Bissau Palace, een voormalig paleis van een maharadja. Afgelopen jaar hebben we dit samen met Arun nog eens gedeeltelijk overgedaan.
Vanmorgen om half acht werden we gewekt door de receptie: “The monkeys are here!”. Ik had me er gisterenmorgen om acht uur al over verbaasd dat er opeens een grote langharige grijze aap mijn kant kwam uitlopen terwijl ik rustig een sigaretje zat te roken! Elke morgen en tegen de avond trekt een hele stoet apen door de wijk op zoek naar water en voedsel. Ze klimmen over de daken, springen van dak naar dak, lopen over de muren en de poorten. Ze zijn niet gevaarlijk maar mocht er toch eentje te dicht bij je in de buurt komen, worden ze door het personeel met een katapult verjaagd! Ik werd meteen door het personeel gefeliciteerd met mijn 65ste verjaardag, Christien had dat natuurlijk al eerder gedaan. Terwijl we een uur later zaten te ontbijten werden we opnieuw geroepen. Deze keer liep de hele stoet over de ommuring en de poort van ons hotel, groot en klein, grappig om er zo dichtbij te staan. Er lopen hier ook twee schildpadden rond, een moeder en een kleintje. Ik heb altijd gedacht dat een schildpad zijn eieren legt en er dan vandoor gaat!
Om negen uur begonnen we onze stadswandeling bij de stadspoort Chandpol Gate. De hoofdstraten door de stad zijn breed en vol met toeterende auto’s, tuktuks en vooral brommers, geen koeien en kamelen. Bij het oversteken is een voetganger altijd het laagste en heeft nooit voorrang, dus oversteken is lastig. Alles wurmt langs elkaar, vooral op de kruisingen. Men houdt niet één baan aan, zelfs de banen van het tegemoetkomende verkeer worden gebruikt, je wordt dan gek van het getoeter. Aan beide kanten kleine winkeltjes en marktkraampjes met mensen die je naar binnen willen praten. Armbanden, sjaals, sari’s, riemen en sieraden hebben ze het meest.
Op dit moment wordt er in Jaipur een metrostelsel aangelegd. De stad lijkt nog drukker en lawaaieriger, maar dat komt vooral door het feit dat er veel omleidingen zijn door erg smalle weggetjes en steegjes. Het maakt de binnenstad echter nog drukker en smeriger, overal afzettingen en lawaai van machines, veel stof. De metro moet in 2018 klaar zijn! De oude stad van Jaipur met zijn roze-rode gebouwen zou betoverend en sprookjesachtig mooi moeten zijn, ware het niet dat de aan te leggen metro dit beeld enorm verstoort.
We lopen slenterend door de stad, het wordt intussen steeds warmer. Aan de linkerkant zien we een prachtige witte minaret, maar het beeld wordt natuurlijk weer verstoord door kabels. Een voorbijganger wijst ons een trap even verderop die toegang geeft tot een binnenplaats. Via diverse verborgen trappen komen we uit op het dak waar we een prachtige opname kunnen maken van de ‘Iswari Minar’ (Sagasuli). De ‘Hawa Mahal’, het Paleis der Winden, de mooiste gevel van de stad, is slechts één vertrek diep en is zo ontworpen dat de gesluierde hofdames ongezien de straattaferelen en festivals konden bekijken. Het paleis kent 953 nissen en ramen.
In de zijstraten en steegjes zien we wel koeien die soms midden op de straat van de zon liggen te genieten. Ook veel varkens die zich tegoed doen aan de bergen vuilnis die je overal ziet, maar ook weer mensen die menen hier nog iets eetbaars of bruikbaars te vinden. Een vuilnisbak tref je in de binnenstad nergens aan.
We lopen verder langs ontelbare winkeltjes, de meeste niet groter dan enkele vierkante meters. Overal is het erg druk. Gesluierde vrouwen in het zwart en vrouwen in sari’s lopen er tussendoor om bloemen, verse groeten en fruit te kopen, kinderen worden aan de hand meegesleurd of gedragen terwijl de mannen rondkijken.
Christien gaat ergens naar binnen en even later word ik er natuurlijk bij geroepen, er moet goedgekeurd en onderhandeld worden. Ze wil eigenlijk alleen maar een rok, maar er wordt nog een tweede en een sjaal bij gepraat door de eigenaar. De totaalprijs is Rs 2500. Dit was natuurlijk een ‘morning price’ en omdat we zijn eerste klanten zijn! Maar dat zeggen ze allemaal en waarschijnlijk ook de hele morgen! Het was overigens tien uur. We willen Rs 2000 betalen en die prijs wordt geaccepteerd mits we iets uit Nederland erbij doen. Dat we niets bij ons hadden werd natuurlijk niet geloofd en ik zag hem al naar mijn pennen kijken. En dus kreeg hij een pen!
Kleine restaurantjes zitten vol met mensen die gefrituurde snacks eten en kleurige shakes drinken. Bier staat in veel eetgelegenheden niet op de kaart omdat men geen vergunning heeft om alcoholische dranken te verkopen. Je kunt er echter altijd om vragen en dan krijg je het geserveerd in een theepotje met een beker! Het is dan uiteraard goedkoper dan op andere plaatsen.
Achter ‘City Palace’ lopen we door een poort en komen we in een volkswijk terecht waar we allereerst begroet worden door ontzettend veel apen. Gelukkig liggen er voldoende bananen op de grond en worden ze niet lastig.
Op een marktje verderop kijken we onze ogen uit. We zien groente- en fruitsoorten waarvan we vóór vandaag geen idee hadden dat ze bestonden, laat staan dat we weten wat het is en wat je ermee zou moeten doen. Overal marktkraampjes met veelkleurige fruitsoorten, allemaal netjes gestapeld, exotische groenten en kruiden, prachtig van kleur, alleen de bloemkooltjes zijn vaak niet om aan te zien! De looppaden tussen de kramen, dus ook waar wij lopen, zijn geplaveid met een mix van afval, fruit, groente en modder.
Met een tuktuk zijn we aan het eind van de morgen weer terug gegaan naar ons hotel. Helaas zonder een taartje met koffie waarop Christien me wilde trakteren, maar zie dat hier maar eens te krijgen! De bestuurder moest wel eerst aan verschillende anderen vragen waar ons hotel lag, want uit het kaartje van ons hotel werd hij blijkbaar niet wijs. Deze rit kostte ons slechts Rs 150 en dan geef je graag iets meer!
We wilden daar net gaan zwemmen toen het hard begon te regenen en te onweren. Het koelde langzaam iets af, maar we konden rustig overdekt blijven liggen. Het was 36 graden. Bij het verlaten van het zwembadgedeelte met prachtige tegels glijd ik uit en maak een smak zonder te vallen. Het resultaat van deze prachtige ‘dans’ is een gekneusde, misschien wel gebroken teen!
Aan het eind van de middag zijn we met ieder een paraplu nog even gaan lopen, het stof is veranderd in modder. Na een uurtje waren we weer terug met een zak vol snoepjes, chips en koekjes. Bij de receptie werd met een scheef oog naar dat zakje gekeken, want eigenlijk mag je geen etenswaren mee naar de kamer nemen!