Van Delhi naar Jaipur

Om kwart voor negen vertrokken we zondagmorgen vanuit Delhi op weg naar Jaipur, een reis van zo’n 250 kilometer. Ongeveer 100 km. ten zuidwesten van Delhi begint Rajasthan, de meest exotische staat van India. Het is een betoverende mengelmoes van weelderige paleizen, machtige forten, droge woestijnen, kleurrijke markten en schitterend geklede mensen met grote tulbanden en sierlijke sari’s.
Maar voordat we in Rajasthan zijn, moeten we eerst nog door de staat Haryana. Bij de grens moeten we stoppen omdat onze chauffeur belasting moet betalen voor het vervoeren van toeristen door deze staat, niet één keer maar elke keer dat hij toeristen vervoert. Na deze grens moet het verkeer zich vanuit achttien banen wurmen in drie. Dat is altijd een bijzonder moment en een indringende ervaring als toeschouwer. Ditzelfde doet zich voor na de tolpoorten die veelvuldig in India aanwezig zijn.
Onderweg overal bedrijvigheid, slechte wegen, veel opbrekingen, kruisingen en vrachtwagens die soms dwars op de weg staan om zich te keren. Alles rijdt kriskras door elkaar, er lijken geen regels te zijn. Als bestuurder moet je hier veel lef hebben, een claxon en véél geluk! Iedereen wringt zich overal tussendoor.
Alleen voor verkeerslichten stopt men, omdat de boetes erg hoog zijn en door veel politieagenten gezien worden als een extra zakcentje! Dus vaak ook als je niet door rood gereden bent!
Buiten Delhi wordt het verkeer rustiger, het wordt langzaam landelijker met veel stof. De wegen worden smaller en het verkeer wordt meer divers. Fietsers, voetgangers en kamelenwagens in overvloed. Op de wegen ontzettend veel vrachtwagens, soms met zijn drieën naast elkaar, naast de weg nog meer vrachtwagens waaraan gesleuteld moet worden. Het grootste deel van het wagenpark in India staat naast de weg! Gelukkig maar, denken we dan!
Het landschap is redelijk vlak met af en toe een heuveltje, gewassen en kale vlaktes wisselen elkaar af. Het wordt steeds droger. Er lopen of liggen ook steeds meer koeien op de weg, het aanrijden van een koe is wel het ergste dat je hier kunt doen! Bussen zitten afgeladen vol, vooral op de daken kun je een heleboel mensen kwijt. Een bus met zestig zitplaatsen vervoert makkelijk honderdvijftig en meer mensen.
Op plaatsen waar aan de wegen gewerkt wordt, zitten vaak vrouwen op hun hurken stenen te bikken met hamer en beitel. Het zwaarste werk wordt vaak door vrouwen gedaan! Niks geen handschoenen of mondkapje voor!
Verderop een vrouw met haar dochtertje met hun handen in een koeienvlaai, ze rollen deze door het zand en maken er een platte koek van en zetten deze rechtop tegen een muurtje te drogen. De vlaai wordt dan gedroogd verkocht als brandstof.
Veel zwerfhonden, niemand zorgt voor ze, ze missen vaak een poot en zijn erg vies. Mensen die écht heel arm zijn……!
Het stedelijk gebied gaat langzaam over in kleinere dorpjes met veel autowasserijen en overstekende koeien en kamelen. We maken een tussenstop bij Muskau Midway A.C. Restaurant. We eten hier wat, ook al is het pas elf uur. Na deze stop zullen we verder rijden naar Jaipur en daar naar verwachting om drie uur aankomen.
Een uur eerder dan verwacht komen we aan bij ons hotel, Dera Rawatsar, waar we vorig jaar ook verbleven, toen met Arun. Het is een gezellig hotel met niet teveel kamers en een prettige sfeer. De kamers zijn ruim en schoon, het personeel erg vriendelijk. Eén nadeel: het is moeilijk te vinden, zélfs voor mensen uit Jaipur. Straten hebben hier vaak geen namen, huizen geen nummers! Het hotel ligt achter Sindhi Camp Bus Station in een afgelegen straat. Voor wie het niet kan vinden, ga in deze buurt naar een ander hotel en vraag hoe je naar Dera Rawatsar moet rijden, ze helpen je graag. Het hotel heeft een tuin en een zwembad en ligt op loopafstand van het centrum, ongeveer een kwartier en je bent bij Chandpol Gate.
Bij aankomst worden we door een aantal personeelsleden meteen herkend van vorig jaar, ze vragen zelfs naar Arun. We krijgen de grootste kamer omdat we hier 6 nachten blijven en voor speciale gasten doen ze altijd iets bijzonders! De kamer is vijf bij tien met airco en 2 ventilatoren aan het plafond, de badkamer vijf bij zes met douche én dubbel ligbad en zelfs twee wasbakken!
Water is schaars in Rajasthan, er is elke dag slechts één uur water beschikbaar. Iedereen pompt gedurende dat uur het water naar een opslagtank op het dak. Voor hotels moet er een uitzondering zijn, want wij staan elke dag al méér dan een uur onder de douche! Het bad laten we dus maar niet vol lopen!
Om vier uur stond onze vriendin Ina met haar dochtertje Basha voor de poort van ons hotel, ze kon haar geluk niet op. Ook voor haar en haar lokale chauffeur was Dera Rawatsar moeilijk te vinden. Ina belde verschillende keren en uiteindelijk heeft een personeelslid van een ander hotel hen hierheen begeleid. Wij zijn vervolgens met haar meegegaan naar haar huis waar we allerhartelijkst ontvangen werden door haar schoonfamilie. We zullen deze week nog veel tijd met deze familie doorbrengen en dat wordt één van onze volgende verhalen.