Nepal hunkert naar toeristen

Langzaam krabbelt Nepal overeind na de aardbevingen die het land in het voorjaar troffen. Het bestaan van veel Nepalezen hangt grotendeels af van het toerisme.
De aardbevingen laten voor de komende jaren diepe littekens na, niet alleen voor het getroffen gebied. Oók elders, want nog steeds blijven toeristen weg. Veel dorpen in de afgelegen gebieden zijn zwaar getroffen, sommige zijn volledig met de grond gelijkgemaakt en alleen te voet bereikbaar, enkele dagen lopen.

Het zuiden van Nepal heeft geen ernstige gevolgen ondervonden van de bevingen, behalve dan voor het toerisme en dat is hier net zo funest.
Vanmorgen om 7.30 uur zaten we aan een heerlijk ontbijtje op het terras aan de rivier. Om 8.00 uur zaten we al op twee kleine fietsen om langs de vele Tharu-dorpjes te fietsen. Twee jaar geleden viel onze vrije dag hier volledig en letterlijk in het water en die moesten we natuurlijk inhalen.

We fietsen langs rijstvelden, er wordt al geoogst, en langs op het oog armoedige huisjes. Maar we weten dat deze mensen, behalve vriendelijk, innerlijk gelukkig zijn. Hun behoeften zijn anders dan de onze, ze zijn sneller tevreden met wat het leven hen biedt. Veel mensen zitten voor zich uit te staren, voor hun restaurantje, voor hun winkeltje. Zolang de toeristen wegblijven, is het een kwestie van overleven. Vooral voor de ouderen geldt dat tot hun laatste dag. We fietsen twee oude kleine mensjes voorbij, kromme benen en kromme ruggen, die een zware last dragen, waarschijnlijk hun pensioen voor één dag.
En wat zijn de mensen blij als we ze begroeten in hun eigen taal, een soms nors gezicht verandert meteen, 'namaste'! Christien wordt aangesproken door twee kinderen die naar school lopen, op zondag, de school begint om 10.00 uur. De zaterdag is hier wat voor ons de zondag is. Zondag is een gewone werkdag. Ze neemt één van de kinderen achterop de fiets mee naar de school en keert zich weer om de andere te gaan halen. Maar deze durft het toch niet aan! En wij onze kinderen maar leren nooit met vreemden mee te gaan!
In een klein restaurantje drinken we koffie met melk én vellen! De wegen zijn redelijk tot slecht. Je moet hier niet alleen de hobbels en de kuilen ontwijken, ander verkeer is er nauwelijks, maar ook de olifantendrollen en die zijn behoorlijk! Zou je daar tegenaan fietsen, ga je mogelijk over de kop!

Er wordt veel nieuwbouw gepleegd, vooral nieuwe hotels. De mannen werken hard, ze scheppen de manden op de ruggen van de vrouwen vol zand en we weten dat die dan minstens vijftig kilo wegen!
Om 11.00 uur zijn we weer terug bij 'Sapana', nog net voor de heetste uren van de dag. Er waait gelukkig een fris windje, zou het gaan regenen?

Het negatieve reisadvies door vele landen was eigenlijk nog catastrofaler dan de bevingen zelf. Hierdoor kwamen er in heel Nepal nauwelijks toeristen, ofwel op eigen risico en onverzekerd. De aardbevingen hadden slechts een klein deel van het land getroffen, maar helaas betreurde Nepal ook vele doden, gewonden en daklozen. Maar er vallen door het negatieve reisadvies méér slachtoffers in economische zin hetgeen door de Indiaase boycot nog eens versterkt wordt. Overal kan weer gereisd, gewandeld en overnacht worden.
Overleven is sowieso hier een sterke drang. Voor de mensen hier bestaan geen onzekerheden, hun geloof en vertrouwen in de toekomst is enorm sterk. Alles komt altijd goed! En zo ervaren wij ook het feit dat Royal Mountain Travel, onze reisagent hier, ons geen vouchers heeft gegeven voor hotels en verplaatsingen. Elk hotel zorgt ervoor dat wij goed worden opgevangen en weer verder worden vervoerd naar de volgende plaats of hotel. Donderdag vliegen we vanuit Pokhara naar Kathmandu en we hebben nog geen ticket, hopelijk komt dat nog!

Achteraf realiseren we ons dat we bij het geld wisselen aan de grens toch een beetje erin getrapt zijn. We werden na de Indiaase immigratiedienst maar nog vóór de Nepalese meegenomen naar een wisselkantoor, alle banken zouden al dicht zijn en in Chitwan zouden we niet kunnen wisslen, pas in Pokhara weer! Dat is natuurlijk het bekende verhaaltje! De banken waren inderdaad dicht maar er zijn genoeg 'money-changers' in Sauraha. De wisselkoers viel gelukkig nog mee hoewel we van het verschil twee keer hadden kunnen eten, en het bundeltje dat we in wissel kregen klopte precies, zélfs nadat het door diverse handen gegaan was. Ik had voor de zekerheid mijn geld eerst terug gevraagd en óók dat klopte nog. Wat jammer ook dat de chauffeur die ons over de grens begeleidde onze vraag "is this safe?" bevestigend beantwoordde. Bij deze zijn anderen gewaarschuwd.

Vanmiddag om 15.00 uur begonnen we onze tweede fietstocht van vandaag. Het is vandaag niet zo warm als gisteren. Langs de kant van de weg, soms gewoon op de weg, ligt op een zeil mosterdzaad te drogen. Gezien de hoeveelheid moet dat veel gebruikt worden in de keuken en dat geldt zeker ook voor knoflook, dat ligt in grote hopen te drogen.
In een modderpoel staan vrouwen tot hun knieën in de modder voorovergebukt met hun handen iets op de bodem van deze poel te zoeken. Het blijken slakken te zijn. Een oud vrouwtje loopt voorovergebukt over straat, zónder iets op haar rug. Dit is dus het resultaat van een leven lang hard werken, het lichaam kan dan niet meer terug in zijn oorspronkelijke stand! Als Christien nog tien jaar moeten werken...............!
Een stuk verder komt een net zo oud vrouwtje met een bundeltje hout op haar rug uit het oerwoud. Met dat kleine beetje hout kan ze vermoedelijk vanavond haar eten koken. De mensen hier koken op houtvuur en ze zijn er zuinig op! Hout behoort hier tot de eerste levensbehoeften. Tegen vijven lopen de eerste koeien en buffels weer langzaam terug naar huis, ze weten precies waar ze moeten zijn, maar nog eerst een modderbad en wij een verkoelende douche!

Morgenvroeg rijden we dus weer verder, op weg naar Pokhara en opnieuw kunnen we de auto weer overal laten stoppen.