Dit is Nepal......Kathmandu

De grootste stad van Nepal is betoverend, vol kleuren, geuren en vriendelijke mensen, maar ook schrijnend, met bittere armoede, viezigheid en stof. Soms lijkt het alsof je in de middeleeuwen bent beland. Het is druk in de straten, veel langzaam verkeer maar ook veel toeterende auto's, alsof hier wél voldoende benzine is. Dat zal ook wel, want dit is Kathmandu, de hoofdstad! Hier gelden waarschijnlijk andere regels dan in de rest van het land.
In het centrum van de stad staat het toeterende verkeer vast, iedereen probeert elkaar in te halen, ook als dat écht niet kan. De meeste wegen zijn niet geasfalteerd, zitten vol met diepe kuilen en losse stenen. Stof hangt als een dikke deken in de lucht, in de winkeltjes en op de kraampjes zit alles onder een dikke laag vuil en stof. Langs de weg zitten, eten en slapen complete families. Alles gebeurt op straat, wassen, scheren, koken, eten en slapen. Water, gas en licht ontbreken grotendeels. Buffels, geiten en kippen worden op straat geslacht, stukken vlees liggen open en bloot op de grond. Oók hier is de koe heilig, zelfs zijn uitwerpselen, maar die mogen dan wel gebruikt worden, met respect!

Om 18.00 uur is het pikdonker, ook auto´s hebben meestal geen licht. De mensen haasten zich dan naar de tempels om te offeren en om de bellen te rinkelen, want de goden moeten wakker blijven. Heilige koeien kuieren op hun gemak door de straten, duiven en kraaien vliegen af en aan om van de vele rijstoffers te snoepen.

In Kathmandu zijn veel oude gebouwen ingestort, maar het grootste deel van de stad staat gewoon overeind. Thamel, de toeristische wijk met zijn smalle straatjes, functioneert als vanouds. Het grote verschil nu is dat er weinig toeristen zijn en de meeste winkeltjes al om 21.00 uur hun luiken laten dichtvallen en de stad verwordt tot een spookachtig en duister gebied. ´s Avonds is Kathmandu verlaten, eigenlijk hoort het oorverdovend druk te zijn met overal files en een verstikkende smog van uitlaatgassen. Maar nu, mede ook door het benzinetekort, zijn de auto´s te tellen en er is geen noodzaak te toeteren. Een vreemd soort stilte, zo onnatuurlijk dat het bijna eng is.
Er zijn veel oude gebouwen weg, vooral de huizen van de allerarmsten tussen hun beter gebouwde buren. Enkele andere zien eruit dat ze geen volgende beving zullen doorstaan. Veel tempels zijn ingestort of moeten worden afgebroken omdat ze zwaar beschadigd zijn of gevaarlijk.
Gisteravond begon het in Pokhara om 18.00 te regenen en dat werd zo´n gigantische regenbui dat we besloten in het hotel te blijven eten. We moesten daarvoor wel enkele tientallen meters door die regen lopen omdat het restaurant buiten ligt. Het eten moest vanuit de keuken onder een paraplu naar het restaurant gebracht worden. De muziek is hard en niet passend, on-Nepalees, maar dat is bijna overal het geval. Jammergenoeg is er tijdens het eten géén stroomuitval, maar verder gebeurt dat diverse keren per dag. Enerzijds omdat de minister van energie aan de knoppen zit en anderzijds omdat het stroomnet niet berekend is op het doorgeven van voldoende stroom. Terug op onze kamer lezen we een mail waarin staat dat onze terugvlucht naar Amsterdam gewijzigd is, we vertrekken hier enkele uren eerder maar komen toch op dezelfde tijd maandagmorgen op Schiphol aan. De tussenstop in Dubai zal langer worden.

Onze taxichauffeur stond al om 9.30 uur klaar om ons naar het vliegveld te brengen, onze vlucht zou om 11.35 uur vertrekken. Per auto naar Kathmandu rijden was geen optie, want geen enkele auto heeft genoeg benzine om die afstand af te leggen!
De rit naar het vliegveld kost NPR 400, mijn koffer werd gewoon boven op het dak gelegd! Het inchecken van de koffers kan pas om 10.55 uur en dan krijgen we te horen dat er een vertraging is van een half uur. Dat is al langer dan de hele vlucht naar Kathmandu zou duren!
Pokhara heeft maar een klein vliegveld en bij haast elke deur staat wel iemand van het leger. De beveiliging is groots, indrukwekkend en massaal maar is tegelijkertijd lachwekkend! Terwijl de koffers gescand worden, wordt achter het scherm een spelletje op de mobiel gespeeld en tóch ziet hij mijn aansteker! Het beveiligingspoortje piept voortdurend als er iemand doorheen gaat, alle lampjes springen op rood, de beveiliging leest de krant. De fouillering raaakt alles in mijn zakken aan, maar ik hoef er niets uit te halen!
De koffers worden gewogen op iets dat een beetje groter is dan onze weegschaal thuis, we blijven gelukkig onder de 40 kg. samen. En bij het zien van die weegschaal hadden we het al kunnen vermoeden, 'Yeti Airways' neemt het niet zo nauw met de tijd. Om 11.35 uur, de normale vertrektijd, is de melding méér dan een uur vertraging, maar dat betekent dan dat het vliegtuig nog in Kathmandu moet zijn. Mensen die nog een doorgaande vlucht hebben geboekt, worden erg zenuwachtig en krijgen ter geruststelling een kopje thee aangeboden.

En dan uiteindelijk: het vliegtuig wordt om 13.10 uur verwacht! Ik zie trouwens buiten een heel klein vliegtuigje van Yeti staat, in zo'n ding zou ik nooit instappen! Maar dan blijkt ons vliegtuig óók zo'n dingetje te zijn, een tweemotorig propellorvliegtuigje waar dertig mensen in kunnen. Met een vertraging van tweeëneenhalf uur vertrekken we uiteindelijk om 13.30 uur, we mogen gaan zitten waar we willen, handbagage op schoot of tussen je benern! Om 13.49 uur gaat hij al weer dalen, we hebben nauwelijks de tijd gehad om naar buiten te kijken. Het lukt ons wél om twee snoepjes, een zakje pinda's en een bekertje water weg te werken. Dit soort vliegtuigjes hebben geen zwemvesten aan boord, waarom ook? De kans dat ze een meer kunnen vinden tussen allemaal die bergen, is niet erg groot. Dus hier kun je je stoelkussen gebruiken om te blijven drijven!

Het is zwaarbewolkt boven Kathmandu als we om 13.55 uur landen, het voelt fris. Yeti landt altijd op een afgelegen plek, dus we stappen in een bus en wachten......wachten totdat de bagagelorrie achter de bus gehangen wordt. Onze koffers staan er ook bij. De bus rijdt niet, zoals gebruikelijk naar de terminal, maar gewoon het vliegveld af waar we vervolgens zelf onze koffers mogen uitzoeken. Waarschijnlijk omdat het moet, staat er iemand bij die de bagagelabels moet checken, maar dat lukt hem maar bij één koffer. Dan is de lorrie al leeg! Hij heeft het in ieder geval geprobeerd!
De vertraging heeft waarschijnlijk te maken gehad met het tekort aan benzine (kerosine) want bij elke vlucht moet er gekeken worden of er wel brandstof is!

We worden opgehaald en naar ons hotel 'Vajra' gebracht. We kennen het al van twee jaar geleden. We zitten in de nieuwe vleugel op de hoogste verdieping, de derde, in de laatste kamer, dus weer veel trappenlopen. We hebben dan wel internet op onze kamer, maar het werkt nooit. Voor deze service moeten we steeds naar de lobby, lastig, maar óók dat is Nepal.
Toen we in Pokhara alle reisbescheiden kregen van Royal Mountain Travel, zat er ook een persoonlijke brief bij van Riksja Travel. Net zoals twee jaar geleden, werd ik gefeliciteerd met mijn verjaardag. Die was dan wel enkele dagen eerder, maar óók ik werd op mijn verjaardag het slachtoffer van de grensblokkade en het tekort aan benzine!

Om 18.00 uur werden we dan ook opgehaald, én wéér door 'Amir', die ons gelijk herkende en wij hem. We kregen door Riksja Travel een diner aangeboden, met dans en rijstwijn (40 %) in 'Thamel House', een aanrader voor iedereen, wat een heerlijk eten! Was het twee jaar geleden nog wat onwennig, nu werd het een amuserend gesprek met 'Amir' en hij hoopt ons binnenkort weer te zien. We hebben met hem meteen een bezoek aan 'Bhaktapur' afgesproken, de zwaarst getroffen oude stad in deze regio. We willen graag vastleggen hoe de stad er uitziet in vergelijking met twee jaar geleden. We krijgen een auto met chauffeur mee voor € 25. Hij zal er om 9.00 uur zijn.
Overigens heeft mijn camera het gisteren begeven, hij stelt niet meer scherp, maar gelukkig hebben we Christien nog!