Thamel Kathmandu

Vanmorgen om 9.30 uur reden we met onze taxi over de'Sobavagbati'-brug over de 'Bishumati'-rivier naar onze afspraak met Indira. De 'Bishumati' en de 'Bagmati' rivieren behoorden lange tijd tot de smerigste rivieren ter wereld, ze stromen door de stad Kathmandu en bevatten alle afvalwater uit de stad. Opvallend is dat beide rivieren nu veel schoner lijken te zijn, de oevers zijn ontdaan van het vele afval en de mensen in hun smerige huisjes langs de rivier, die leefden van deze afvalbergen én de rivier, zijn verdwenen. Hier oogt de stad een stuk schoner, de stank die omhoog steeg en die je rook als je over de brug liep, is verdwenen.

Thamel is de backpackerswijk van de stad met leuke en goedkope guesthouses, vaak wat achteraf, weg van de drukte van de straat en met een rustige binnentuin, maar ook luxere hotels. We kijken onze ogen uit: fietsriksja's, motortjes en Suzuki-autootjes slalommen al bellend en toeterend door de straten. Er zijn meer uithangborden dan je in één oogopslag kunt verwerken en werkelijk alles wat je als reiziger zou willen kopen (en meer!) wordt op straat en in kleine winkeltjes aangeboden.

Thamel, een wirwar van smalle straatjes en steegjes met duizenden kleine winkeltjes die op het eerste oog allemaal hetzelfde verkopen. Winkeltjes met vaste prijzen, waar je toch nog wel iets aan de prijs kunt doen en winkeltjes wier verkoopprijs duidelijk hoger ligt dan bij een concurrent. Een yakwollen omslagdoek kan NPR 800 kosten, terwijl je er verderop achterkomt dat diezelfde doek NPR 300 kost. Hard afdingen is een groot goed in Nepal en mocht de verkoper niet tevreden zijn met jouw laatste bod, zeg dan netjes bedankt en loop rustig weg. In negen van de tien gevallen hoor je al 'oké' voordat je weer buiten staat, tenzij jouw laatste bod werkelijk belachelijk laag was. En ook hier zijn veel restaurantjes gesloten!

Hier en daar is ook hier in de wijk een gat geslagen door de aardbevingen, het betreft vooral de oude tempels en de toch al wankele huisjes, gebouwd door rode stenen op elkaar te stapelen, zonder fundering, zonder bewapening en zonder cement.

In de smalle en stoffige straatjes brengen Tibetaanse gebedsvlaggen en in doeken geklede vrouwen kleur. Vlooienbalen van honden liggen lui op smalle stoepjes of snuffelen zoekend rond naar eten. Kinderen met alleen een vies shirtje vol gaten aan spelen tussen het vuil, terwijl mannen met dunne armen en benen lasten dragen die veel te groot en te zwaar voor ze lijken te zijn. In de stad wel nog veel vuil, zomaar neer gegooid. Er is geen ophaaldienst voor vuil, er is geen riolering. Om de wijk en de stad weer schoon te krijgen, wachten ze hier gewoon op een fikse regenbui, waarbij al dat vuil door het water wordt meegevoerd naar de rivieren.

We waren ruim op tijd bij het afgesproken punt, Kathmandu Guesthouse, waar we Indira zouden ontmoeten. Voor de zekerheid waren we hier maar in de riante tuin gaan zitten omdat we ons realiseerden niet afgesproken te hebben of we voor de poort of in het guesthouse elkaar zouden ontmoeten. 'Indira' stond intussen bij de poort te wachten en dacht hetzelfde als wij en dus zagen we elkaar op de lange oprijlaan al van verre!
Een vreugdevolle begroeting en omhelzing en vervolgens liepen we, al pratende, naar het kantoor van 'Himalayan Deam Team', waar we ook kennis maakten met haar nicht Munu. Vervolgens naar een coffee-binnentuin waar we heerlijke koffie met elkaar dronken met een sneetje eigen gebakken brood met jam, heerlijk! Praten over Nepal, over Nederland, over Limburg, over Albert en Tim. We vonden het bijzonder Indira en haar nicht in hun eigen omgeving te zien en te spreken! Het afscheid was wederom hartelijk en warm!

We zijn vervolgens lopend door Thamel terug gegaan naar ons hotel. Indira had ons de richting gewezen die we terug moesten lopen, maar we gingen eerst de tegengestelde richting in om nog één keer te genieten van deze wijk en voor de laatste souveniertjes. Als je dan op elke hoek een herkenningspunt onthoudt, is de terugweg makkelijk!
Voor Nepalezen is het bijzonder moeilijk een visum voor Nederland te krijgen. Er moet een duidelijke reden voor de aanvraag zijn en bij deze aanvraag moet beslist een uitnodiging vanuit Nederland bijgevoegd zijn, een garantiestelling. Indira is intussen meerdere malen in Nederland geweest en ze heeft natuurlijk het voordeel penningmeester van een Nederlandse stichting te zijn!

Vanmiddag hebben we nog een wandeling gemaakt door de wijk ´Dallu´ waarin ons hotel ligt, een wijk die vooral bestaat uit huizen die met de bekende rode bakstenen gebouwd zijn. We zien op sommige plaatsen een enorme ravage. Hoge huizen die tussen beide buren volledig in elkaar gestort zijn en vooral huizen die dan niet volledig ingestort zijn maar zéker niet hersteld kunnen worden. Het eigenaardige is dat men hele etages gestut heeft en desondanks op de bovenste verdiepeing alweer aan het bouwen c.q. herstellen is. De stutpalen zijn al krom en zien er niet uit alsof ze al dat gewicht dat er bij komt, kunnen dragen! Maar ja, dit is dan ook een armere wijk, we zien een enorme armoede en veel vuiligheid. Deze mensen zijn al blij met een dak boven het hoofd, waar dat dan ook van gemaakt is!

Waren we gisteren nog blij met het de open grensovergangen naar Tibet, vandaag horen we dat dat alleen maar was om de Chinese hulpgoederen door te laten. De wegen in de Himalaya zijn nog steeds niet hersteld en dat zal ook nog wel minstens een jaar duren. Toeristen die vanuit Nepal naar Tibet willen reizen, en andersom, blijven dus aangewezen op een retourvlucht óf via China naar Tibet gaan en vervolgens een enkeltje Kathmandu.

Vandaag is onze laatste volledige dag hier in Kathmandu, morgen vliegen we om 17.55 uur naar Abu Dhabi waar we om 01.50 uur naar Amsterdam vliegen. Maandagmorgen staan we om 7.00 uur weer op Nederlandse bodem! De koffers zijn weer aardig gevuld!