Chitwan National Park

We zijn opgelucht weer in Nepal te zijn na de drukte van India. Een beetje nerveus liepen we gisteren over de grens, niet alleen vanwege de enorme troepenmachten aan beide zijden van de grens maar ook vanwege het feit of je de grond onder je voeten wel kunt vertrouwen. Een aardbeving in Limburg, toen ik daar nog woonde, midden in de nacht gaf al het gevoel alsof je zwevend in bed lag. Die drie seconden voel ik nog steeds.
Je bent zo gewend dat je op de grond kunt vertrouwen, maar hier waren vele mensen in negentig seconden alles kwijt. En dan wordt dit land momenteel ook nog eens getroffen door een economische boycot door India! De benzineprijzen zijn verdubbeld, medicijnen en eerste levensbehoeften raken op. Nepal is voor bijna alles afhankelijk van India. De Indiaase regering ontkent de boycot maar heeft wel troepen aan de grens staan die geen enkele auto door laten!
Vanmorgen hebben we nog eerst "genoten" van een volledig mislukt ontbijt. Het bestelde gebakken eitje was een omelet geworden, de black tea werd milk tea en de coffee with milk werd een black coffee. Nepalezen spreken en begrijpen nog steeds heel slecht de Engelse taal, zelfs als je het op de menukaart aanwijst. Ze weten eenvoudig niet wat er staat en lezen dan de Nepalese vertaling niet!
Het hotel had wel een mooie auto voor ons geregeld die ons naar Chitwan zou brengen, De chauffeur sprak weinig Engelse woorden en gaf dat met de duim en de wijsvinger bijna op elkaar aan! We kregen ook te horen dat vanwege de onlusten tussen boeddhisten en hindoeïsten een bezoek aan de geboorteplaats van Boeddha, Lumbini, niet mogelijk was. We zouden dus rechtstreeks naar Chitwan rijden en mochten zo vaak stoppen als we wilden, een rit van 143 km. waar je hier vier uur over doet. De rit begon gelijk op een prachtige vierbaans autoweg, maar die hield helaas na vijfhonderd meter op!
De autorit van Varanasi naar de Nepalese grens zal nog lang in ons geheugen én in ons gevoel gegrift blijven. Maar deze rit wellicht nóg meer!
De snelheid van de auto kwam nooit boven de vijftig, elk hobbeltje werd keurig ontweken, bij elke blik naar buiten stond de auto al bijna stil om ons de mogelijkheid te geven een foto te maken! De auto rijdt veilig in het midden van de weg, want er is nauwelijks ander verkeer.
De eerste bergen komen in zicht, langzaam klimt de weg omhoog, de oerwoudgeluiden stijgen boven de motor uit. Toeteren gebeurt hier vriendelijk, niet agressief. Op de achterkant van vrachtwagens en bussen staat in grote letters hoe en wanneer de chauffeur je zal helpen om in te halen!
We pauzeren even in een restaurantje langs de weg, maar eigenlijk is het gewoon bij mensen thuis. Het bed staat in het restaurant, alles is scheef, een golfplaten dak maar overheerlijke koffie!
Bij de stad 'Narayangadh' rijden we over een brug van staal en beton, we stappen aan de andere kant uit om terug te lopen en het dagelijkse leven in en aan de rivier te fotograferen. Midden op de brug voel je hem schudden!
Twee meisjes vragen aan Christien of we Henk uit Nederland kennen en verbaasd kijken ze Christien aan als ze zegt dat wij heel veel Henkies kennen! Hun Henk komt hier elk jaar terug!
Veel benzinepompen staan droog en zijn gesloten. Waar wel nog getankt kan worden staan kilometers auto's te wachten en de prijzen rijzen de pan uit. De gewone mensen kunnen dit bijna niet meer betalen, maar hebben desondanks die benzine nodig! Politie en leger bewaken de orde! De gevolgen van de boycot zijn vooral bij de benzinestations te zien, maar dit is nog maar het begin.
Langs de kant van de weg zijn twee kinderen leem aan het uitbikken, dat gebruikt gaat worden voor het verbeteren van hun hutje. Overal langs de weg doen vrouwen weer het zware werk.
We passeren een klein riviertje maar dan over een noodbrug. De oorspronkelijke ijzeren brug is gewoon door midden gebroken en hangt nu in een v-vorm omlaag. Ouderdom of toch ook hier een gevolg van de aardbevingen? In dit deel van het land is er eigenlijk geen schade ontstaan!
Om 12.00 uur komen we in 'Sauraha' aan. De weg naar ons hotel, 'Sapana Village Lodge' komt ons al meteen bekend voor. `Janak´, die twee jaar geleden enkele Nederlandse woorden van ons leerde, spreekt intussen al enkele woordjes méér. We zijn in 'Chitwan', het oudste natuurpark in Nepal. Het ligt in de laagvlakte van de 'Terai', en herbergt nog 60 Bengaalse tijgers, 503 neushoorns en vele 'gavialen', visetende krokodillen. We hoeven dus niet bang te zijn!
De bevolking, de 'Tharu', hebben een religie die hindoe-elementen in zich draagt met een mix van animistische tradities. Opvallend is dat India zich verschuilt achter het idee de hindoe-bevolking hier in het zuiden te moeten beschermen tegen de gevolgen van de nieuwe grondwet in Nepal, terwijl 100 van de 116 kamerleden uit de 'Terai' vóór de nieuwe grondwet stemden. Er is nu een scheiding tussen kerk en staat, er is een einde gekomen aan Nepal als hindoestaat, alle minderheden hebben nu gelijke rechten.
De temperaturen zijn hier te vergelijken met een sauna in Nederland, vooral na de middag. We zijn dan ook pas om 16.00 uur gaan wandelen in de buurt hier. Geen verharde weg, veel stof, veel kinderen die allemaal graag op de foto willen en het dagelijkse leven van de 'Tharu' in hun veelal armoedigaandoende lemen huisjes, veel geiten, koeien en buffels. Komen ze net uit de modder gekropen, kun je beter snel doorlopen voordat ze zich eens lekker uitschudden!
Op de terugweg zien we opeens auto's met de letters 'UN' erop binnen rijden op een beveiligd complex. Zouden de Verenigde Naties zich gaan bemoeien met de boycot of zitten ze gewoon op veilige afstand van de gevolgen van de aardbevingen en landverschuivingen?
Nepal heeft 's werelds langzaamste internet, het plaatsen van foto's gaat ontzettend langzaam of mislukt door de vele stroomuitvallen, de stroomspanning is ook niet altijd gelijk. Er wordt veel gebruik gemaakt van zonne-energie, maar dan alleen om water op te warmen. De zonnecollectoren zijn helaas niet aan het stroomnet gekoppeld.

Het Gorkha bier, de Nepalese thali en vooral het toetje smaakten weer uistekend!