Van Varanasi naar de grens met Nepal

Vanmorgen om 7.00 uur begonnen we aan onze lange reis vanaf Varanasi naar de grens met Nepal in de hoop dat we op een enigszins normale manier de grens zouden kunnen passeren. We kregen een ontbijtbox mee en namen afscheid van Varanasi met een autorit, we moesten helemaal door de drukte naar de andere kant van de stad. Iedereen probeert iedereen in te halen, links of rechts, het maakt eigenlijk niet uit. Het grote probleem is dat beide weghelften dit doen. En we hebben nog 440 km. te gaan!
Na een half uurtje stopten we, nog steeds in de stad, en kreeg onze chauffeur zijn ontbijtbox door iemand aangereikt, halal, want hij is een moslim. Tien minuten later stopten we weer, deze keer stapte iemand in die ons nog eens op de hoogte bracht van de eventuele problemen aan de grens en hij verzekerde ons dat onze chauffeur ons helemaal bij en over de grens zou begeleiden. Voor onderweg gaf hij ons nog een kilo bananen en een grote zak met chips, koekjes en snoepjes. In de loop van de dag zouden we erachter komen dat ook deze chips in een veel te grote zak zaten en dat alles, inklusief de snoepjes, erg spicy was.
Het verkeer is ontzettend druk, maar er wonen dan ook drieeneenhalf miljoen mensen in Varanasi en misschien wel net zoveel koeien. We zagen ze weer in alle soorten en maten, link, rechts of midden op de weg. Lopend, liggend, je moet er altijd rekening mee houden. En dan ook nog allemaal die voetgangers en fietsers op de weg. En iedereen, behalve de voetgangers en de koeien, toetert!
Verkeersregels zijn er nauwelijks, op de wegen geldt het recht van de sterkste, de dikste, de langste, de grootste enz. Er is een bepaalde pikorde waarbij de voetgangers helemaal onderaan staan en koeien helemaal bovenaan. Na de koeien komen de vrachtwagens en bussen vanwege hun brute kracht, ze gaan zelden aan de kant. Daarna komen de auto´s met toeristen erin, tenminste als aan de buitenkant van de auto duidelijk zichtbaar is dat je toeristen vervoert. Anders ben je gewoon een auto! Toeristen te voet behoren dan helaas tot de laagste categorie! Hoe hoger in deze pikorde, hoe hoger ook de toon van de claxon of de fietsbel. Aan het getoeter kun je dus horen of je beter even kunt wachten of mogelijk zelfs aan de kant kunt gaan. Diegene die zich daar niet aan houdt, wordt eenvoudig van de weg gedrukt!
Buiten Varanasi krijgen we warempel een weg met markeringen, maar zoals in vele Aziatische landen hebben deze eigenlijk geen betekenis. Langs de weg kilometerslang grote rioolbuizen die ogenschijnlijk al jaren liggen te wachten om verwerkt te worden. Ze zijn overwoekerd door planten en bodembedekkers, sommige worden door de bewoners van de huizen langs deze weg al lang voor iets anders gebruikt! Naast de weg liggen zelfs aan beide kanten loop- en fietsstroken, dat verhoogt meteen de gemiddelde snelheid op de weg.
We stoppen nog even voor wat flessen gekoeld water en gaandeweg wordt het minder druk op de weg. De snelheid van de auto gaat naar negentig! Af en toe vliegen we over de hobbels, maar meestal weet onze chauffeur de snelheid tijdig terug te brengen tot stapvoets. Van koeien hebben we geen last, die liggen of staan aangelijnd langs de weg!
Als de loop- en fietsstrook weer verdwijnt, worden voetgangers en fietsers weer een gevaar op de weg, voor zichzelf maar ook voor anderen. Oók zij gaan nu meedoen aan het geslalom op de weg. De weg wordt ook weer slechter en nu moet het verkeer ook nog eens alle gaten zien te ontwijken en daarvoor wordt gewoon de andere weghelft gebruikt! Je ziet de tegenliggers hard op je af komen, die op het laatste moment nog naar hun eigen weghelft terug gaan, soms rakelings! Ook onze chauffeur doet hieraan mee.
Deze manier van rijden is eigenlijk ontzettend onverantwoordelijk, alleen hebben de mensen hier dat besef nog niet.
Onderweg veel dorpjes, armoedige huisjes van leem, koeienstront en stro. Die ene dorpspomp is dan het centrale punt waar iedereen elkaar ontmoet om te wassen en water te halen. We stoppen regelmatig en worden dan vaak aan- en nagekeken. Er komen hier nauwelijks toeristen die even uitstappen, we zijn dus een bezienswaardigheid! Wijzelf kijken naar de prachtige maïs- en rijstvelden en wat er allemaal gebeurt op en langs de weg. Langs de stoffige wegen zie je vaak kleine winkeltjes en kraampjes, natuurlijk ook helemaal onder het stof, niet erg uitnodigend om iets te kopen, maar waarschijnlijk geldt dat alleen voor ons!
In India zijn ontzettend veel honden, veelal verwilderd. Ze komen in de eerder genoemde pikorde niet voor, we zien ze dan ook vaker midden op de weg liggen, ze hebben de overkant niet gehaald!
Om 13.00 uur werd er gestopt voor een lunch. Na de lunch hadden we nog 110 km. te gaan. Onderweg werd onze chauffeur gebeld door ons hotel, waar we ongeveer waren? Onze chauffeur zou met zijn auto niet de grens over mogen, het hotel zou iemand sturen om ons aan de grens op te halen.
We rijden nog eenmaal door een grote stad, er zijn nooit wegen om de stad heen, 'Gorakpur'. Het is nu nog 100 km. en de snelheid van de auto gaat óók naar 100. Opeens moeten we hard remmen voor een geit, wij remmen net zo hard mee!
Vóór de grens zien we al van verre lange rijen met vrachtwagens, maar het zijn nog 20 km. Deze staan hier al twintig dagen met hun vracht te wachten tot de grensblokkade wordt opgeheven, maar de vooruitzichten zijn niet gunstig. En al die tijd verdienen de chauffeurs niets! Vlak voor de grens worden het twee tot drie rijen naast elkaar en kunnen we er nauwelijks meer langs.
Aan de grensovergang zélf, bij 'Sunauli', moet onze auto bij de Indiaase immigratiedienst blijven staan. Onze chauffeur wijst ons waar we moeten zijn en snel wordt ons visum voorzien van een stempel 'exit'. Dat ging snel en nu naar diezelfde dienst van Nepal. Maar eerst nog even de overgbleven Indiaase Rupees omwisseln voor Nepalese en ook nog wat dollars wisselen. Een bank is er niet, de banken aan de Nepalese zijde zijn al gesloten. De moneychanger ziet er op het oog betrouwbaar uit maar het voelt er niet prettig, er staan wel vijf mensen om ons heen die ons allemaal té graag willen helpen het geld te wisselen. De koers is iets minder gunstig dan de officiële, maar we weten door internetproblemen niet welke de laatste wisselkoers is. Ons geld verdwijnt meerdere keren onder een tafel en uiteindelijk vraag ik het terug. Het is er nog allemaal! Nadat het Nepalese geld ergens vandaan gehaald werd, had ik opeens én mijn eigen geld in handen én het wisselbedrag. We hebben het wel eens anders meegemaakt om er dan later achter te komen dat ze je te pakken hadden!
Bij de Nepalese immigratiedienst ging het zélfs nog sneller. Het benodigde formulier hadden we in Nederland al keurig uitgeprint en ingevuld, één pasfoto erbij en $ 25 per persoon en we stonden alweer buiten met ons visum, we mogen maximaal vijftien dagen in Nepal blijven.
Onze koffers stonden al die tijd op een riksja, we moesten de grens te voet (500 meter) oversteken. Er werd keurig op gelet, maar ja, hij zou dan ook 100 rupees krijgen, zoals afgesproken. Hij was een beetje teleurgesteld dat hij zijn loon in Nepalese rupees betaald kreeg, Indiaase had hij liever maar die hadden we niet meer! Je kunt in de grensstreek in Nepal ook met Indiaas geld betalen, maar briefjes van 500 worden geweigerd omdat die te vaak vals zijn!
Aan beide zijden van de grens staat over de hele breedte van de weg een grote politiemacht met hun gezicht in de richting van het andere land, zwaar bewapend. Ik heb stiekum een foto gemaakt op buikhoogte waar mijn camera hangt, maar helaas is deze niet scherp, te snel gedrukt. Hij geeft wél een indruk!
We zitten nu in 'Kupandehi', net over de grens. Morgen worden we opgehaald om via 'Lumbini' naar 'Chitwan' te rijden. Het alternatieve hotel, The White Lotus, valt erg tegen, maar het is maar voor één nacht. Wifi is gratis, maar werkt nauwelijks, de kamer is schoon maar er kruipt en vliegt van alles rond, en diezelfde beesten ook nog eens in het reataurant waar bijna alles mis ging. Christien had haar eten al lang op toen bleek dat mijn bestelde 'Vegeterian Thali' begrepen was al 'Vegeterian Curry' en die had Christien net op. De 'Fresh Lemon Soda' was goor van smaak en rook naar zeep. We kregen gelijk nieuwe die wél aan onze smaak voldeed, maar toch! Bij het betalen kregen we teveel wisselgeld terug, de fooi hebben ze dus uit eigen zak betaald!