Darjeeling

Overal om je heen zie je theeplantages. We hebben er gisteren een bezocht in Kurseong waarbij we het hele proces van pluk tot verpakking hebben gezien. Ze zijn nu bezig met de derde en laatste pluk van het jaar, waarvan de smaak van de thee iets steviger is dan de lenteoogst. De theeplukkersfamilies wonen gratis in woningen op de plantage en de kinderen krijgen tot klas tien gratis onderwijs.
Vrouwen met hoofddoeken en breedgerande hoeden plukken met de hand steeds twee blaadjes en een bloemknop en werpen die over hun schouder in de rieten mand op hun rug, dag in, dag uit, 12 uur lang. Thee uit Darjeeling is handwerk, van het begin tot het einde.
De theestruiken, diepgroen onderaan en de jonge scheuten blinken lichtgroen. Alleen de jonge blaadjes die hun kop erboven uitsteken, mogen geplukt worden. Thee is wereldwijd na water de meest gedronken drank!
Overigens: hardhouten vloeren kunnen met thee behandeld worden, de tannines zorgen voor een schoon en glanzend resultaat.
De theeplantages liggen vaak in de mist, mistflarden komen uit de dalen omhoog en bedekken de dorpjes die tegen de hellingen liggen. In de mist daalt de temperatuur tot ongeveer twintig graden en vooral 's avonds en 's morgens is het behoorlijk fris. Als overdag de zon doorbreekt, waait er meestal nog een zacht verkoelend windje.
In Kurseong bezoeken we 's middags nog een markt, maar zoals zo vaak is de hele stad of dorp een markt. Iedereen is met iets bezig om zijn dagelijkse kost te verdienen. We blijven ons verbazen over de vis- en vleesverkopers, de vele vliegen krijg je er altijd gratis bij want die vliegen even weg als het vlees gewogen wordt.
Onze stoomtrein naar Darjeeling vertrekt om 15.00 uur, we hebben nog tijd voor de lunch en een bezoek aan 'St. Paul the Apostle's Church', een katholieke kerk door de Britten gebouwd in 1905.
Het smalspoor waar deze trein over rijdt werd in 1879 aangelegd en in twee jaar tijd had men met behulp van vele duizenden Nepalese ´gastarbeiders´ een traject van 88 km. klaar. Het hele traject werd met de hand aangelegd. De 32 km. tussen Kurseong en Darjeeling loopt langs de bestaande weg. De stoomtreinen uit 1881 zijn nog steeds in gebruik, hoewel het steeds moeilijker wordt kapotte onderdelen te vervangen omdat de Britse fabrikant al lang niet meer bestaat.
De trein dendert langzaam voort langs de weg, soms steekt hij over om aan de andere kant verder te gaan langs diepe dalen, geen slagbomen of waarschuwingslichten. In de steden en de dorpen rijdt de trein vlak langs de bestaande verbouwing, begroeing en winkels. Je kunt zomaar een tros bananen van een kraampje grissen. Maar de trein gaat zo langzaam dat ze je snel te pakken zullen hebben! Het hoofd uit het raam steken is een groot risico. De trein laat voortdurend zijn stoomfluit horen, een gigantische herrie, maar je zou maar net de voordeur uitlopen en........!
Een eersteklas kaartje kost Rp 210. De rugleuning van de stoel kun je naar de andere kant verplaatsen, zodat je altijd vooruit kunt kijken! Het landschap en de uitzichten onderweg zijn prachtig, de reis duurt drie uur.
Onze gids en chauffeur rijden de hele reis met hun auto mee, soms achter ons, soms voor ons. Er zijn vier haltes onderweg en de gids had vooraf gezegd dat we bij elke halte mochten uitstappen als we het genoeg vonden. Maar dit is zo´n treinreis waarvan er nog maar weinige zijn op deze wereld, dus bleven we zitten tot in Darjeeling.
Hoog in het voorgebergte van de Himalaya, in het noordelijkste puntje van de staat West Bengalen ligt Darjeeling. Het klimaat is ideaal voor het verbouwen van thee.
Van tijd tot tijd laait hier politieke onrust op, veel inwoners zijn voorstander van een onafhankelijke staat Gorkhaland. Deze naam zie je dan ook veelvuldig staan. Overal op straat zie je veel politie en ook het leger laat zich vaak zien. Dit deel van India werd vroeger beheerst door de Gurkha uit Nepal.
Er wonen 250.000 mensen in de stad die oorspronkelijk gebouwd werd voor 50.000. De stad barst uit zijn voegen, in de straten heerst een chaotische drukte. De door de Britten aangelegde infrastructuur kan de steeds toenemende bevolking niet meer aan, er is dan ook een gebrek aan water en elektriciteit. Er heerst chaos op de hopeloos ontoereikende wegen.
We zitten in Hotel Dekeling, midden in het centrum bij het oude Britse stadhuis. Het is een Tibetaans aandoend hotel, schoon en gastvrij. Het enige bezwaar is dat je vanaf de straat 101 traptreden moet oplopen om bij je kamer te komen, en dat doen we wel enkele keren per dag!
Onder ons ligt een rotonde met een doorsnede van drie meter met erop een soort uitkijktoren waar een verkeersagent in zit. Zijn taak is volgens mij niet meer dan de hele dag op een fluitje te blazen! Zijn fluitje komt overigens wél boven het getoeter uit!
Vanwege het grote watergebrek in de stad en verre omgeving laten vooral de goedkopere hotels hun gasten het water per emmer betalen en dan nog extra voor warm water.
De straten van Darjeeling zijn laat in de nacht verlaten, alleen de bendes wilde honden zwerven nog rond. 's Nachts heersen zij over de stad.
Vanmorgen werden we al om 3.30 uur gewekt. We zouden naar Tiger Hill rijden, 12 km. steil omhoog om daar de zon te zien opkomen. Tiger Hill ligt op een hoogte van 2585 meter. In de Britse tijd was het een observatorium met 360 graden uitzicht. Terwijl de zon boven de vlakte opkomt, verlicht ze beurtelings de hoge bergtoppen van het Himalaya gebergte. Maar helaas, we zagen de zon wél opkomen maar de bergtoppen verscholen zich achter een dik pak wolken. En honderden auto´s begonnen vervolgens weer aan de afdaling.
Op de terugweg nog een kort bezoekje aan de oudste boeddhistische tempel in Ghoom, ´Yiga Choeling Monastery´. Het werd in 1850 gebouwd. Schoenen uit natuurlijk en de entree is gratis behalve als je binnen een foto wilt maken van de Boeddha van de toekomst, dan kost je dat Rp 100.
Vervolgens terug naar het hotel om te ontbijten en te proberen de gemiste slaap in te halen.
Onze gids bood spontaan, omdat hij ons zo aardig vond, aan om ons te voet de mooiste plekjes van Darjeeling te laten zien, niet de toeristische dus! We zagen veel oude Britse gebouwen die nog steeds in gebruik zijn en onder monumentenbescherming vallen. Ze worden echter nauwelijks onderhouden, véél betonrot en roest, maar dat geldt voor alle gebouwen en huizen hier! Hun gevels mogen niet beplakt worden en dat is dan een van de weinige voorschriften waar men zich hier wél aan houdt.
Op de markt zagen we gedroogde groenten. Ze worden bereid door ze natuurlijk eerst te oogsten, ze vervolgens een week in de grond te laten rotten, fermenteren noemen ze dat, en ze dan te laten drogen.
In een theeproeverij, ´The House of Tea´, kregen we acht soorten Darjeeling thee te drinken. We snapten gelijk waarom onze gids deze stadstour gratis aanbood! Nadat we de lekkerste thee hadden genoemd, konden we zeggen hoeveel we mee wilden nemen! Prijzen, ach, voor westerlingen toch een schijntje, tussen Rp 6000 en 18.000 per kg. We moeten echter nog steeds 4 kg. overgewicht zien kwijt te raken! Dus.....een klein pakje gewone thee!
In ´Hayden Hall´ konden we zien dat dankzij sponsoring jonge moeders en oudere vrouwen maar ook mensen met een beperking geleerd werd te weven en te breien. Hun producten werden in een apart winkeltje verkocht en daar wilden we natuurlijk graag een bijdrage aan, leveren.
Na twee dagen Darjeeling snappen we waarom de Britten alle moeite gedaan hebben om Darjeeling los te troggelen van het vroegere koninkrijk Sikkim, het klimaat is erg aangenaam.
Morgen vertrekken we hier weer en rijden dan over een toeristische route, dus niet via de hoofdweg, naar ´Gangtok´ in de staat Sikkim. Om Sikkim te mogen bezoeken moet je hier in Darjeeling bij twee instanties, die natuurlijk niet naast elkaar liggen, formulieren invullen en laten afstempelen en twee pasfoto´s inleveren. Heb je beide instanties gehad, moet je weer terug naar de eerste om het definitieve stempel in je paspoort te krijgen. Gelukkig hadden wij dit al bij het aanvragen van het visum in Nederland gedaan, wij mogen direct doorrijden naar Sikkim!
De reis duurt normaal 4 uur maar omdat wij de toeristische route nemen wel een paar uur langer. We mogen stoppen wanneer we willen en dat is vaak nog het interessantste van zo´n autorit.