Biggles en het mysterie van de verdwenen koffers

Onze reis van Delhi naar Jaipur begon met een bezoekje aan het vliegveld waar we de beloofde vergoeding voor het gedoe met onze koffers zouden kunnen ophalen. Arun had nog met Jet Airways gebeld om te zeggen op welke tijd we er zouden zijn. Volgens de mail zouden we dan zonder lang te hoeven wachten ons geld krijgen.
Maar helaas, bij aankomst wist eigenlijk niemand waar het over ging en moest er eerst druk rond getelefoneerd worden. Een uur verder, vele loze beloften en een boze Arun, kwam er uiteindelijk iemand met het een deel van de formulieren die we bij aankomst zaterdag hadden moeten invullen. Dat er sprake was van twee verdwenen koffers begreep hij niet en of we dat even konden aantonen met de bagagelabels?
Zo werkt het dus in India, ze laten je heel veel formulieren invullen, waarbij je de boardingpas, de bagagelabels en het e-ticket moet bijvoegen, krijgt vervolgens een geel formulier ter bevestiging van al deze ingevulde en bijgevoegde papieren en dan moet je dat gele formulier weer inleveren op het moment dat de kofferrs bij je hotel worden gebracht.
En dan vragen ze je vervolgens op het vliegveld rustig weer om alle bewijzen dat de koffers verdwenen waren! Alsof we die niet eerder hadden ingeleverd!
Gelukkig had ik in het hotel nog die piepkleine labeltjes eraf gehaald waar vluchtnummer, datum en bagagenummer op staan, ons enige bewijs nog dat we gevlogen hadden en dat we twee koffers bij ons hadden. Deze in mijn reisboekje geplakte stickertjes werden dan ook direct gefotografeerd, want harde bewijzen zijn hier altijd en overal nodig.
Uiteindelijk kregen we Rp 4000 maar niet voordat onze paspoorten gekopieerd waren, Arun nog eens flink boos was geworden en zes handtekeningen! We waren al met al twee uur bezig geweest. Zouden we dit zelf hebben moeten doen, had het ons beslist méér gekost dan de vergoeding die we kregen. Een taxi naar het vliegveld kost al ongeveer Rp 2000 maar daar was Jet Airways niet gevoelig meer voor!
In Delhi rijdt alles kris kras door elkaar, er lijken geen regels te zijn. Men stopt alleen voor rood, want de boetes zijn erg hoog. Iedereen wringt zich overal tussendoor. Elke rijbaan wordt meestal bereden door twee voertuigen terwijl een derde er zich tussendoor probeert te wringen. In de rijbaan ernaast gebeurt hetzelfde. Een auto is hier écht een gebruiksvoorwerp!
Buiten Delhi wordt het verkeer rustiger en verdwijnen de autobanen. Er wordt momenteel een nieuwe en brede weg aangelegd naar Jaipur, maar dat gaat in etappes die soms ver uit elkaar liggen.
Het verkeer wordt meer divers, hier ook weer koeien op de wegen en kamelenwagens in overvloed. Op grote stukken van de wegen kom je alleen maar vrachtwagens en bussen tegen, afgeladen vol. Een bus met 60 zitplaatsen is pas vol als er minstens 150 mensen in zitten, vooral op het dak kun je een heleboel mensen kwijt!
Het landschap is wisselend, redelijk vlak met af en toe een heuveltje, net Limburg legde Christien uit. Arun moest hartelijk lachen om 'onze bergen'! Stukken met gewassen en kale vlakten wisselen elkaar af, het wordt steeds droger. We zien grote groepen koeien langs en over de weg lopen, dan weer een kameel en geiten en veel apen. We passeren kleine dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan. Hier hebben mensen vaak een armoedig bestaan.
Bij de grens met Rajasthan moet onze taxichauffeur zich melden en belasting betalen voor de dagen dat hij toeristen rondrijdt, dit geldt trouwens voor alle auto's met gele nummerborden. Onderweg hebben we ook al diverse keren tol moeten betalen.
Rondom Jaipur liggen indrukwekkende vestingen, we hebben ze in 2007 al bezocht. De stad ligt in een dal en wordt rondom omgeven door hoge berghellingen. Bovenop zijn in het verleden diverse paleizen en forten gebouwd. In Jaipur zelf moesten we weer slalommen en deze keer ook tussen vuilnis, koeien, varkens, geiten en vooral fietsers en voetgangers en opnieuw weer goed uitkijken dat je niemand van de sokken rijdt. Bij het oversteken is een voetganger altijd de laagste in de rangorde en heeft nooit voorrang. Dus oversteken is lastig, alles wurmt langs elkaar. Nergens houdt men één baan aan, zelfs de rijbanen van het tegemoetkomende verkeer worden gebruikt. En je wordt gek van het getoeter, wat een herrie.
Vooral in de buitenwijken word je naar van de armoede die je ziet. De dieren in de straten kunnen zich tenminste nog tegoed doen aan het vuilnis! Iedereen moet keihard knokken om in zijn levensonderhoud te voorzien, velen lukt dat beslist niet!
Vroeger dachten we dat India een arm land was, maar India heeft alles! Het probleem is echter dat het leven van de middenklasse zo snel comfortabeler wordt, dat de armsten het niet kunnen bijbenen. Hopelijk speelt de regering daar voldoende op in, anders komt er beslist sociale onvrede en opstand.
Ons hotel, Dera Rawatsar, was moeilijk te vinden. Het ligt vlakbij het centrum maar de vele achterafstraatjes en eenrichtingverkeer maken het er niet makkelijk op. We moesten dan ook diverse keren draaien en vragen maar uiteindelijk vonden we het. Het is een prachtig hotel met alle luxe die je na zo'n enerverende dag zou wensen.
Vandaag gaan we naar onze vriendin Ina. Arun zal ons brengen en voor vanavond heeft hij al weer iets speciaals bedacht. We zijn benieuwd, maar nu eerst douchen en ontbijten. Het is nu 8.30 uur en ik was om 7.00 uur begonnen aan dit verhaal. Het volgende is al in de planning en zal over ons bezoek aan Ina gaan. Als we overmorgen weer gaan vliegen zijn onze koffers minstens 15 kg. lichter en ja, we vliegen wéér met Jet Airways en we moeten in Delhi overstappen, onze koffers óók, hopen we!