Ontmoeting met Laxmi en haar kinderen

De afgelopen dagen bleek Laxmi, Puck´s Nepalese moeder, al een paar keer naar ons hotel gebeld te hebben en naar Christien gevraagd. Helaas kenden ze hier geen Christien want de kamer staat op mijn naam, Jan. Maar een slim iemand op kantoor ging toch maar iets verder kijken en vond uiteindelijk een naam Christien!
We zijn toen meteen naar Sisne Rover Trekking gelopen en tot onze verbazing troffen we daar, behalve zijn broer, óók Dambar. Hij regelde meteen een taxi om naar Mahatgauda te rijden, een klein dorpje buiten Pokhara, waar Laxmi woont en ook het kindertehuis staat. Daar renden de kinderen al meteen naar ons toe, ze vonden het leuk ons weer te zien. Eén kind en een ‘mum’liepen met ons mee naar Laxmi’s woning. Hier hebben de straten en huizen wél namen en nummers. Voor de zekerheid hadden we die genoteerd.

Laxmi was even niet thuis, ze wist dat we kwamen, maar rende ons even later al van verre lachend tegemoet. Wat een lieve vrouw, zo zie je ze maar zelden, ze blijft lachen en grapjes maken.
Ze was zó blij ons te zien, terwijl ze ons alleen maar van verhalen kende. Er stond al meteen een fles cola op de tafel en Laxmi vertelde honderduit en dat allemaal in haar gebrekkige Engels en dan verder in het Nepalees. Alleen daarom moesten we al lachen! We kregen ook direct, na wat gerommel met héél véél sleutels, Poek’s kamer te zien en ze had het opeens over ´onze kamer´ en ´slapen´, maar dat begrepen we niet helemaal.
Laxni verdween in de keuken, dat kon ze ons wel duidelijk maken. Intussen kwamen haar twee zoons, Aman en Abishek, thuis en ging het gesprek wat makkelijker omdat ze allebei goed Engels spreken. Er viel dan ook geen moment stilte meer!
Ze missen hun dochter en zus Poek heel erg. Volgende maand begint het Tihar Festival, het festival der lichtjes en daarin staan broer en zus centraal en dan zullen zij hun gemis nog sterker ervaren. Hun vader is er helaas ook niet, want hij werkt al twintig jaar in Dubai. Hij komt een tot twee maanden per jaar terug naar Nepal. Hij heeft een goedbetaalde job in de beveiliging en dan behoort hij nog tot de gelukkigen die goed behandeld én betaald worden. Vele Nepalezen in Dubai worden als moderne slaven behandeld en kunnen soms niet eens terugkeren naar hun land, wanneer ze dit zouden willen en kunnen!

Even later kwam Laxmi´s gastvrijheid helemaal tot uiting, we kregen een maaltijd voorgeschoteld: een groot bord Nepalese snacks, een gebakken ei en een groentencurry. Daarbij ook nog een kopje zwarte thee, want Nederlanders doen geen melk in de thee, had Puck hen geleerd.
Ze vertelde ondertussen over Puck’s vele late nachten, waarbij ze pas om 01.30 uur naar haar kamer ging na een avondje filmpje kijken met haar kinderen.
Ook bleek dus dat Laxmi écht wilde dat wij die nacht in Poek’s kamer bleven slapen, maar Christien had al gevoeld dat het bed wel héél erg hard was! Nee hoor, daar waren we niet op voorbereid, geen nachtkleding en pilletjes bij ons en de taxi was op ons blijven wachten. Met zichtbare moeite werd ons ‘nee’ geaccepteerd nadat we beloofden morgen de hele dag te zullen terug komen. We zullen er dan om 11.30 uur zijn en ’s avonds weer terug gaan naar ons hotel. Puck, alle bewondering dat je hier bijna drie maanden hebt kunnen wonen (slapen) in jouw kamertje. Deze mensen zien jou écht als hun dochter en zus! Je hebt Laxmi een dochter gegeven en we zagen de blijdschap in haar ogen. Jouw afscheidskaart met de familiefoto heeft bijna de hele tijd op onze tafel gestaan. Wat een prachtige en lieve woorden heb jij achtergelaten!
En dan worden wij ook al tot de familie gerekend, “want Poeks oom en tante zijn óók onze familie!”
Wat een groot, eenvoudig geluk, daar kunnen wij véél van leren.
Aman gaat binnenkort in Australië studeren, hij heeft de kosten ervan zélf bij elkaar gespaard. Trots liet hij ons de toelatingspapieren van de universiteit zien. Onze gift voor zijn studie wilden ze eerst niet aannemen, want Poek hoefde ook niets te betalen. Wat een bewogen vrouw. Maar toch zagen we wel dankbaarheid.

We hebben een kijkje mogen nemen in het gezinsleven, naar onze begrippen in best moeilijke en harde omstandigheden, maar ook hier zien we gelukkige mensen. Veel kinderen uit de buurt kwamen even kijken naar die bezoekers en ze wilden maar wat graag op de foto.

Van die rare foto die Puck nu op facebook heeft staan, begrijpen ze hier helemaal niets. Ze moeten er wel vreselijk om lachen. En wie dat andere meisje op die foto was? Van Ted´s bruiloft hebben ze van verre meegenoten, “nu Poek nog”!
Morgen hebben we ook foto’s van al onze kinderen en familie bij ons, die ze maar wat graag willen zien, vooral die van onze ‘nati’ en ‘natina’! Ze vonden het wel jammer dat ze niet hebben kunnen kennismaken met Bart en Mariet, maar toen woonde Poek nog niet bij Laxmi! De brief en de Hollandse snoepjes en koekjes hebben ze erg gewaardeerd, we kregen ook gelijk een dropje! Christien was blij dat ze eindelijk een dropje kon eten!

Terwijl we terug lopen horen we achter ons “doeidoei”!