Pokhara

De eerste avond in Pokhara gingen we eten in The Lemon Tree Restaurant. Op aanraden van Puck probeerden we hier de ´Chicken Tika´ en hij was inderdaad ontzettend lekker.
Als bijgerecht namen we ´raita´ met ´chapata´ en ´garlic naan´. Je kunt het brood dan lekker soppen in de ´raita´. Ze hebben dit niet overal, maar dan kun je ook gewoon ´curd´ nemen. Vraag wel er geen suiker in te doen maar masala.

Halverwege ons eten begon het flink te regenen, het wilde niet meer ophouden.
De straten veranderen langzaam in wild stromende riviertjes, die gevoed worden door het omlaag stromende water uit de steilere zijstraatjes. Wil je deze zijstraatjes oversteken, en soms moet dat gewoon, ga je tot aan je enkels door het water.
De straten worden weer eens schoon gespoeld, flessen en ander afval verzamelt zich langzaam op de laagste punten van de straat om daar dan het water dat van de andere kant komt, te ontmoeten. Het stort zich dan kolkend naar het diepste punt richting het Phewameer.
Dit zijn de momenten waarop de straat het domein wordt van de zwerfkinderen die hard door het water rennen en bootjevaren spelen met hun slippers en het afval dat mee omlaag komt. Het autoverkeer raast gewoon door, soms zelfs extra hard door de diepere plassen, je houdt je hart vast! Je mag blij zijn dat je dan op het terras nog droog blijft.

Natuurlijk hadden we hier niet op gerekend, onze regenkleding hing nog keurig op onze hotelkamer. Nadat het regenen wat minder werd, waagden we het er toch op. Je moet dan vooral letten op de loshangende en op de grond liggende kabels: staat er wel of geen stroom op?

In Hotel ‘Trek-O-Tel’ hebben we een ruime kamer en ook weer een kast om onze kleren in te hangen. Ook weer een goede douche waar bij veel zon heet water uit komt, zelfs ’s morgens nog want dan is het behoorlijk fris. Er zit echter zoveel kalk in de kop dat het water halverwege je lichaam je al niet meer raakt. Gelukkig hebben we dan nog de kleinere handdouche!
Onze kamer (203) ligt precies boven de keuken en het restaurant en dat is niet altijd prettig, veel geluiden en keukenluchtjes! Vanuit het raam naast ons heb je een goede inkijk bij ons binnen, maar dat geldt waarschijnlijk voor alle kamers. Je voelt je niet echt vrij als je de gordijnen open hebt en die wil je hier toch niet gesloten houden! Voordeel is wel dat we op onze kamer wifi hebben en dat is normaal alleen maar in het restaurant.

Vanmorgen, het is intussen zaterdag, hebben we ontbeten in het restaurant. We zijn intussen al gewend aan de overdreven zoete smaken van jam, juice, yoghurt, scrambled egg en brood. Nepalese thee, met véél melk, is ook erg zoet. Het verbaasde ons dan ook niet dat de kaas óók zoet was!

Gisteren hebben we dus met ‘onze’ taxi de stad en de omgeving verkend, we zagen in één dag alle bijzonderheden hier. Om 5.30 uur stonden we al klaar voor ons hotel. Waar in veel andere Aziatische landen de taxi’s meestal al klaar staan, was onze chauffeur juist later. We twijfelden er al aan of hij nog wel zou komen.
Op weg naar ‘Sarangkot’, waar je een mooi uitzicht hebt op een hele reeks van Himalaya pieken (6000 tot 8600 meter) en de zonsopkomst (daar doe je dit voor), haalde hij de tien minuten achterstand ruim in en dat allemaal in het donker, want straatverlichting heb je hier niet. De weg slingert zich langzaam en met vele bochten omhoog. Zelfs in deze bochten hield onze chauffeur het gas erop, niet echt beangstigend maar tóch! We waren ruim vóór zonsopkomst boven (1580 meter). In het laatste steile stuk nog enkele trapjes omhoog en dan een plekje zoeken op de vele dakterrassen tussen honderden andere toeristen. De mensen die hier wonen doen hun best om te vragen waar je vandaan komt, hoe lang je al in Nepal bent enz. om je vervolgens natuurlijk op hun winkeltje te wijzen. Of willen we misschien koffie of thee?

Jammer genoeg was het erg bewolkt boven het Himalaya gebergte, de pieken waren allemaal gehuld in wolken en verborgen achter nevelslierten. Zelfs de zon bleef lange tijd verborgen achter wolken.
Toch hebben we nog wel enkele mooie opnames kunnen maken, Christien natuurlijk weer twee keer zoveel dan ik.
Op de terugweg naar beneden gaan er natuurlijk hordes auto’s tegelijk, maar dit was niet helemaal de reden dat de daling veel langzamer ging dan de beklimming! Onze chauffeur was de berg harder opgereden dan er vanaf! De toegangsprijs hoef je pas op de terugweg te betalen (Rp. 25), er is toch maar één weg!

Achtereenvolgens bezochten we daarna: Bindhya Basini Temple, de Mahendra druipsteengrot (Rp. 100), de Seti River Gorge (Rp. 25), de World Peace Stupa en het boeddhistische klooster, Devi’s Waterfall (Rp. 25) en Gupteshwor Mahadev Cave (Rp. 100).
Van al deze bezienswaardigheden is wel iets bijzonders te zeggen.
In Bindhya Basini Temple was het een drukte van belang, nauwelijks toeristen, maar veel Hindu’s die kwamen offeren i.v.m. het Dashain Festival. Hier geen bloederige toestanden maar kokosnoten als offergave. Er stond zelfs een heus apparaat om ze te kraken!
Bij de Mahendra druipsteengrot mocht je niet roken, maar een zooi dat er lag! Aan het eind van de grot werden we begroet door een mannetje die ons een stip op het voorhoofd zette en ons een lang en gelukkig leven toewenste. Hij noemde mij ook erg intelligent, maar dat zei hij even later bij Christien óók! Hij wees ons nog op een bijzondere druipsteenformatie die inderdaad op een olifant leek!
De Seti River Gorge is een lang smal ravijn met kolkend water midden door de hele stad. Maar als je dit niet weet, zie je er niets van!
In het boeddhistische klooster gingen we buitenom naar het klooster zelf. We zaten opeens midden in een openlucht keuken, waar mannen en vrouwen het ontbijt aan het koken waren voor de monniken: rijst, Nepalese thee en een soort ronde ‘ja wat was het eigenlijk?’.
Hier kregen we spontaan van een vrouw ons ontbijt want dat hadden we in ons hotel natuurlijk gemist (en een ontbijtbox kennen ze hier blijkbaar niet). Het was indrukwekkend om dit mee te maken. Achteraf, onze chauffeur kende géén woord Engels, bleken we bij de ‘World Peace Stupa’ te zijn, de stupa hebben we dus gemist, maar we zien hem elke dag hoog op de berg liggen!
Devi’s Fall is een diep ravijn met een waterval waar gigantische hoeveelheden water opeens in de grond verdwijnen en dat schouwspel kun je dan in Gupteshwor Mahadev Cave nog eens van de andere kant bekijken op 60 meter diepte. Deze druipsteengrot voelt koel aan, maar als je de vele trappen afgedaald bent, gebukt door tunnels, en diezelfde weg weer omhoog klautert, voelt het opeens als een sauna.

We waren om 12.00 uur al weer terug bij ons hotel maar dat lag méér aan ons zelf, wij hadden waarschijnlijk een nog hoger tempo dan onze chauffeur. Hij had alles gepland met een verwachte eindtijd van 14.00 uur! Deze rit kostte ons Rp. 3500 en dat vonden wij een erg acceptabele prijs. Het totaal van de losse onderdelen per taxi was al méér.
We zijn Dambar dan ook erg dankbaar dat hij dit voor ons heeft kunnen regelen. De chauffeur wist precies wat wij wilden zien en daar had hij inderdaad geen Engels bij nodig. Hij lachte de hele dag door!