Wandelen naar oude Newari dorpen

Vanmorgen straalde de zon ons al tegemoet toen we opstonden. Het was prachtig weer en dat is het de hele dag gebleven. Na een uitgebreid ontbijt begonnen we aan onze wandeling naar Ramkot, samen met een iets ouder Engels echtpaar en een gids.

Elke vakantie heeft wel zo´n dag waarop je je afvraagt `waar ben ik aan begonnen`! Dit was zo´n dag.
Aan het begin van de wandeling was de helling al meteen lang en erg steil. Op dit eerste stuk moesten we al drie keer een pauze nemen, de benen wilden niet meer. En we waren pas aan het begin en moesten nog zéker twee uur, maar in ons tempo zou dat beslist het dubbele worden. Gaande de tocht zei het Engels echtpaar ons dat we wat hun betreft niet vaak genoeg konden stil staan, dat was voor ons tenminste een hele bemoediging. Stel je voor dat we met twintigjarigen aan deze tocht begonnen waren?
Tóch hadden we na ongeveer een uur een hoogteverschil van 800 meter overwonnen en dat vonden we een knappe prestatie!

Het eerder genoemde gevoel werd bij elke daling nog sterker, want je weet dat je die daling straks moet klimmen. Er is maar één weg naar Ramkot, je moet dus altijd dezelfde weg weer terug.
Na een half uur kregen we betere benen, het klimmen en dalen ging iets gemakkelijker, hoewel de dalingen wel steeds langer werden en dat zouden dan later lange klimpartijen worden.
Het pad was nooit vlak, altijd rotsig en soms nog nat en glad van de regen. En het ging altijd óf omhoog óf omlaag. De zon en de hitte begonnen ook steeds meer een rol te spelen. Het was gewoon afzien! Gelukkig hield onze gids zich, ondanks onze vele pauzes, wél aan het normale rustschema op zo’n tocht. Misschien had hij wel medelijden met ons, maar dat hadden wij later zéker met hem! Hij liep gestaag voorop met een grotere rugzak dan de onze, maar wél ‘made in Holland’.

Na tweeëneenhalf uur klauteren, glibberen en angstvallig niet omlaag kijken bereikten we Ramkot. Het is een dorpje waar de tijd heeft stil gestaan met traditionele ronde hutjes, hoewel deze er nog maar weinig zijn. Onderweg naar Ramkot langs vele berghellingen, ravijnen en door dalen loop je nog langs enkele kleinere dorpjes en eenzame huisjes waar vooral koeien en geiten gehouden worden en sinaasappelbomen groeien. Opvallend is dat de oudere vrouwen de kudde hoeden en ook hier weer een stok! Nog opvallender is dat de mensen zelf deze klauterpartijen allemaal op hun slippers doen!
Het ziet er allemaal nogal armoedig uit, de mensen kijken echter wel vrolijk, lachen veel en willen graag op de foto.

Buiten het dorp kwamen we bij een verhoog waarop twee grote bomen stonden. Onze gids begon zijn rugzak uit te pakken: een tafellaken, 5 borden van bananenblad, 5 ijzeren mokken, 5 messen en vorken, 5 grote flessen juice, 5 appels, een hele stapel sandwiches, een half brood, een snijmes, een groot pak Marie-koekjes, 10 gekookte eieren, verse koolsalade en een stuk echte kaas en een kaasschaaf. En dit alles had hij al tweeëneenhalf uur op zijn rug hangen! Er kwam bij ons allen toch iets van schaamte naar boven en ‘it’s my job’ verzacht dit niet helemaal! Hij was 19 jaar!

Het was een heerlijke picknick met een overweldigend uitzicht op de omringende bergen en wat wij niet opgegeten hebben ging naar de kinderen in het dorp. Hun ‘job’ was het dan weer om het vuil op te ruimen.

Na de picknick en nog even uitbuiken begonnen we dapper weer aan de terugtocht. We wisten wat er ging komen en dat hadden we liever niet geweten. De pauzes werden méér en langer, maar na drie uur waren we weer terug in ons hotel. De terugweg was minder glad en glibberig dan de heenweg, de zon had dan ook zijn best gedaan. Toch bleef het uitkijken voor juist die onverwachte plekjes die nog geen zon gehad hadden. Bij regen is deze tocht beslist een afrader!

Achteraf is dit opnieuw weer een leuke ervaring, maar ook echt maar voor één keer.