Chowara (Kovalam)

Het is 6.00 uur, de dag begint grauw en grijs met veel onweer en regen. Oók hier galmt de kerkdienst door de luidsprekers omhoog tegen de rotspunt ergens tussen de palmbomen beneden vandaan. Het lijkt wel een koor van zingende nonnen steeds onderbroken door gesproken gebeden en het luiden van de kerkklokken. Dit laatste mogen de kerken in Nederland op veel plaatsen al niet meer! Zouden ze hier nog steeds elke dag een kerkdienst houden? De rest van de dag bleef het stil, alleen werd om twaalf uur nog het Angelus geluid! Achter me gaat de balkondeur open en hoor ik "Je zit op mijn stoel"!

Het regent steeds harder en kraaien doen verwoede pogingen om te schuilen, maar hun natuur is toch om rond te vliegen op zoek naar eetbare dingen. Alles staat in een mum van tijd blank, het water zoekt overal zijn laagste punt. Aan de voet van de klif, op de kustvlakte onder ons, zie ik de kleine poeltjes verworden tot grote poelen. Het strandleven komt op gang, vissers beginnen langzaam aan hun dagelijkse bezigheden, het zal spoedig ophouden te regenen. Om acht uur is het weer droog, de eerste vlinders vliegen over het natte gras, maar waar zijn de kraaien? Boven me vliegen twee zeearenden en dan zijn kraaien en andere vogels altijd gevlogen! De kerkdienst schijnt voorbij te zijn, het is opeens héél stil!

Om 8.00 uur gaan we ontbijten, we worden aan tafel bediend, je hoeft het alleen nog maar op te eten! Ons resort ligt trouwens in Chowara, enkele kilometers onder Kovalam. Wil je met de tuktuk naar Kovalam, heb je wel drie kwartier nodig.

De naam Kerala is afgeleid van 'keram', kokospalm. Deze boom vormt een belangrijke bron van inkomsten. Alle onderdelen van de kokosnoot zijn bruikbaar. Van de harige buitenkant maakt men sisal, de uitgeperste binnenkant levert kokosolie op en de pulp doet dienst als veevoer. Uit de boomtop tapt men 'toddy', Keralabier!

De kustvlakte en de zee beneden ons zijn met een lift bereikbaar, het te overbruggen hoogteverschil is toch wel zo'n dertig meter. Straks gaan we daar maar eens kijken. Van de strandwachten mag je niet te ver de zee in, de golven zijn erg krachtig en de zee is niet veilig. Mogelijk kunnen ze zelf niet zwemmen! Over het algemeen gaan Indiase mannen en vrouwen zelfs niet eens verder dan kniehoogte. Er zijn géén strandwachten, maar ook nauwelijks toeristen. Wij lopen als enige over het strand en worden daarbij regelmatig gevraagd waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan! Een man met ontbloot bovenlijf noemt zomaar drie Nederlandse voetbalnamen op en vertelt ons dat Nederland met 3-0 gewonnen heeft.

Om 10.00 uur lopen we naar de lift, het is nog een eindje dalen en klimmen, het resort ligt tegen de helling aan en wij zitten op het laagste punt. Er zit iemand op een stoel en hij begeleidt ons naar beneden en bedient de lift. Aan de voet van de rotspunt ligt nog een deel van het resort, maar dat wordt nu volledig gerenoveerd en is daar ook wel aan toe! Op de straat valt ons meteen de geweldige rotzooi en de stank op, overal ligt afval, plastic en lege wijnflessen! Opeens zien we tussen de palmbomen de kerk waar vanmorgen dat luide gezang vandaan kwam, de kerk is leeg. Zouden ze elke morgen een bandje afspelen? Vóór de kerk staat nog een open kapel met een groot beeld van de Maagd Maria erin en Jezus op het dak. In het zand knielt een moeder met haar dochter, ze zwaait naar ons.

We lopen tussen de waterplassen over een droog, verhoogd paadje naar het strand. Overal koeienvlaaien, ze staan ook liever met hun poten droog! Op het strand is het iets minder vuil, maar toch. Dat premier Modi onlangs een milieuprijs in ontvangst mocht nemen van de VN, heeft hij in ieder geval niet te danken aan één van de mooiste stranden van India!
Als we weer terug lopen langs het strand met her en der grote kwallen, zien we boven op een andere rotspunt een groot wit kruis en nog enkele grote beelden van Jezus, Maria en de Aartsengel Gabriël en nog een tweede grotere kapel. Het zijn allemaal gigantisch grote beelden, maar in vergelijking met veel hindoe-beelden vallen ze in het niet. Hier vallen ze echter door hun grootte en uitbundigheid erg op want er zijn verder geen andere beelden.

Bij de lift drukken we op het knopje, boven gaat een belletje en hetzelfde mannetje komt ons keurig weer halen. Na de lunch lopen we door het dorpje, tegenover de ingang van het resort liggen drie keurig ingerichte winkels, waar de prijzen natuurlijk weer veel te hoog zijn. Wat verderop begint het daadwerkelijke India weer vol armoedige huisjes en kleine winkeltjes. Bij een door de regen ingestort en weggespoeld huisje zit een vrouwtje en nodigt ons uit te komen kijken in haar enig overgebleven piepkleine kamertje, de schoenen hoeven niet uit, de hare staan buiten! Wat een armoede, haar hele leven speelt zich af op twee vierkante meter! Ze neemt onze gift met blije ogen aan! We mogen nog een foto van haar nemen.

Om 18.00 uur, het is bijna donker, begint het flink te waaien. De eerste druppeltjes vallen al, langzaam wordt alles weer nat, ook de muggen zoeken beschutting. Even later valt het er weer met bakken uit. Er valt hier nog steeds veel regen, ook al is het regenseizoen eigenlijk voorbij. Oók India ondergaat de gevolgen van de klimaatverandering, niet alleen méér en langer regen, óók nog hogere temperaturen. Vandaag was het al erg warm! En dan moeten we dadelijk nog voor de derde keer vandaag de martelgang naar het restaurant maken. We moeten op een afstand van tweehonderd meter een hoogteverschil van dertig overwinnen. Welk stijgingspercentage dat is, weet ik niet, maar dit korte stukje zou in de Amstel Gold Race niet misstaan! De afdaling is trouwens een vreugdedans!

Omdat het zo hard blijft regenen, besluiten we het eten te laten brengen. Allerlei exotisch ongedierte zoekt beschutting op ons terras! Als het eten, keurig afgedekt wordt gebracht, houdt het op met regenen.

In India is het een gebruik om met de hele familie bij elkaar te wonen, waarbij de schoondochters bij de schoonfamilie intrekken en voor de ouderen zorgen. Hier in Kerala is dat nauwelijks het geval. Hier willen de jongeren na hun huwelijk in een eigen huis wonen en blijft de jongste zoon in het ouderlijk huis voor de ouders zorgen. In ruil daarvoor heeft hij recht op de erfenis van zijn vader en moeder. Zo was het vijftig jaar geleden ook nog in Nederland, de laatste die ging trouwen kreeg vader en moeder er gratis bij!