Van Coonoor naar Cochin

Als iets geen doorgang had mogen vinden, dan was het wel de treinreis van Coimbatore naar Cochin. Maar helaas, deze treinrit, zij het met een kwartier vertraging, ging wél door!

We zitten in de C-klasse, dat betekent mét airco, maar deze treinreis heeft geen enkele meerwaarde. De stoelen zijn kapot en smerig, dat geldt trouwens voor de meeste treinen in India, en hoe harder hij rijdt hoe harder hij gaat schudden. Bovendien staan de stoelen niet in de rijrichting, je rijdt als het ware achteruit! Bij elk naderend station staan de mensen die willen uitstappen al vroeg bij de deuren en in de gangpaden, de trein stopt maar erg kort maar voordat hij stopt hebben ze al een kwartier staan wachten.

Vanmorgen zitten we al om 7.00 uur op het terras, het zonnetje schijnt weer heerlijk, een windje waait aangenaam, we ontbijten weer buiten. Om toch één minpuntje van The Tea Nest te noemen, de tafels buiten laten nog duidelijk zien dat er gisteravond aan gegeten en gedronken is. Ook nu worden de onderleggers gewoon weer over de vlekken heen gelegd!
Om 8.30 uur rijden we weer over de slingerende wegen van het heuvellandschap, het gaat vaak steil omlaag én omhoog. Langs de weg zien we veel bekende en onbekende planten en bloemen, een kerstster van één meter hoog, hortensia's, mimosa en geraniums. En natuurlijk veel vogels en insecten, niet zo'n kleintjes trouwens. Ook hier weer zien we de gevolgen van de aardverschuivingen. Van vochtig, fris en muf rijden we nu naar warm en klam.

Na een uurtje laten we de heuvels achter ons en rijden richting Coimbatore waar we om 12.55 uur de trein naar Cochin zullen nemen. Muthu waarschuwt ons in de trein niets te eten van alles wat er in het gangpad aangeboden wordt, verkopers roepen en schreeuwen in enkele onverstaanbare woorden wat ze aan te bieden hebben, chai, koffie, biryani en chips. Hij vertelt ook dat we in Cochin een fietstour en een sunset-cruise aangeboden krijgen, als compensatie voor de vele wijzigingen vanwege het slechte weer! Bovendien krijg ik, samen met Christien, door Riksja Travel voor mijn verjaardag nog een diner aangeboden! Geweldig, Riksja, bedankt!

Op de velden worden hier voornamelijk curry-struiken verbouwd. Muthu vertelt ons dat de beste curryblaadjes van bomen komen. Op het platteland heeft bijna ieder huis zo'n boom in de tuin staan. De struiken zijn genetisch bewerkte planten die snel groeien, hier staan de verdiensten op de eerste plaats, natuurlijk niet van de arbeiders maar van de grootgrond- en grootgeldbezitters! We zien ook steeds meer kerken en kapelletjes langs de weg, bijna allemaal katholiek want Maria en moeder Theresa staan op bijna elke straathoek. Het eerste Nederlandse woord: Kinderland, op een opvanghuis voor kinderen!

Om 11.00 uur staan we aan de achterkant van het station, hier is parkeren gratis! We hebben dus nog twee uur en gaan eerst een winkeltje zoeken voor wat drinken en eten in de trein. Een Engelstalige krant kost vijf rupee, vier cent! We zijn natuurlijk snel weer terug, want hier in Coimbatore is het snikheet. In het stationsgebouw zijn in ieder geval ventilators. Muthu vertelt ons nog dat we in Cochin door iemand anders worden opgehaald, hij zal bij de uitgang klaarstaan met een briefje met onze namen erop. We moeten uitstappen op Cochin South Station, maar wanneer en waar dat is? We weten dat de trein om 16.55 uur aan zal komen, kort voor die tijd zullen we andere treinreizigers vragen naar dit station.
Op het perron kijken we naar andere aankomende en vertrekkende treinen, er wordt inderdaad maar kort gestopt. Boven het perron staat wél precies aangegeven waar jouw compartiment stopt, je moet alleen oppassen niet in de verkeerde trein te stappen. Muthu houdt alles goed in de gaten, hij is de rust zelve! Als een trein stopt, rennen treinreizigers met lege flessen snel naar de tappunten voor water. Als je vervolgens naar de kleur van een volle fles kijkt, begrijp je meteen waarom wij dat niet kunnen drinken, je zou het nog niet eens willen! Muthu gaat met de auto en onze koffers naar Cochin.

Zoals al eerder gezegd, de treinreis heeft geen enkele meerwaarde. De airco maakt zoveel herrie dat je nauwelijks iemand kunt verstaan. Iedereen is op zijn mobiel bezig, er wordt nauwelijks met elkaar gesproken. De schreeuwende verkopers blijven af en aan gaan. Je kunt wel naar buiten kijken maar de ramen zijn erg smerig, foto's maken kan al helemaal niet. De krant vermeldt dat er 's nachts veel sandelhout bomen uit tuinen worden gestolen, sandelhout en sandelolie zijn erg dure producten.

Om 17.10 uur komen we in Cochin aan, we zijn nu in de staat Kerala. Onderweg zagen we veel water, niet alleen in natte rijstvelden, maar we weten natuurlijk niet of dat water er altijd heeft gestaan of een gevolg is van de vele regenbuien. We worden op het perron al aangesproken door onze chauffeur, we hoeven hem dus niet te zoeken! Cochin is gebouwd op verschillende eilanden, met elkaar verbonden door bruggen en veerboten. Op veel bruggen staan Bijbelteksten en overal weer veel Mariabeeldjes en kerken.
Na een uurtje zijn we bij ons hotel, Fort House, een prachtige locatie aan zee en prachtige kamers met terras. Het is een oase van rust, met helaas een moskee als buur! Het buitenrestaurant kijkt uit over de haven en de zee. Ook hier staat bij de ingang een Mariabeeld, iets verderop in de tuin staat Boeddha!
Als we om 20.30 uur gegeten hebben, staan onze koffers voor de deur. Muthu is net aangekomen maar ook alweer weg, hij woont in Cochin en verheugt zich natuurlijk op een bed! Hadden we niet toch beter met hem mee kunnen rijden? Dan hadden we in Coimbatore door kunnen rijden en waren we op ongeveer dezelfde tijd in Cochin geweest, maar dan wel over een fraaier traject! De stroom valt wel geregeld uit in deze wijk, gelukkig heeft Fort House een generator die ook meteen aanslaat. Je zit hooguit tien tellen in het donker, maar helaas wel vaak en de airco werkt alleen bij netstroom! We hebben dan wel nog een ventilator boven het bed en op ons buitenterras!

Naast Christenen, Hindoes en Moslims wonen er in Cochin nog vier Joden. Ooit waren het er véél meer, maar de laatste jongere is afgelopen jaar naar Israël gegaan. De laatste vier zijn zo oud dat ze die reis niet meer aankunnen. De suikerzakjes hier zijn zowel kosher als halal!