Van Bangalore naar Hassan

Niets is zo veranderlijk als het weer! Dit gezegde zal ergens in de loop van de dag tot uiting komen. De komende twee dagen wordt er erg veel regen verwacht, vooral in de kuststaten. Zélfs in het verdere binnenland, zoals hier in Bangalore, zullen straten onder water lopen. In Wayanad, waar we twee nachten zouden verblijven, geldt code rood, de stuwdam is geopend om de druk ervan af te halen en toeristen mogen er op 6 en 7 oktober niet komen, precies de dagen dat wij er zouden zijn. Er worden zelfs aardverschuivingen verwacht! Het leger en de kustwacht zijn in staat van paraatheid.

De twee dagen in Casa Piccola zijn we lekker tot rust gekomen na de intensieve eerste week. Het westerse ontbijt is bij de kamerprijs inbegrepen. Wil je ook lunchen en/of dineren, dan wordt jouw bestelling uitbesteed aan Tom's Restaurant en wordt het een uurtje later gebracht. Het restaurant ligt vlak in de buurt, je zou er ook zelf naartoe kunnen gaan. Bij Casa betaal je dan wel iets meer, maar je krijgt dan wél hun borden en bestek en kunt in de tuin eten!

Na het ontbijt meldt onze chauffeur voor de komende twee weken zich, hij staat met zijn auto op de hoek van de straat. Een erg vriendelijke, goed Engels sprekende man, hij stelt zich voor als Muthu, vader van twee kinderen. Hij woont in Cochin en is gisteravond hier naartoe komen rijden. Hij slaapt steeds in zijn auto, wat in India trouwens normaal is voor chauffeurs. Ze mogen zich vaak wel in onze hotels douchen! Zijn gezin, vrouw, zoon en dochter, woont in Madurai in de staat Tamil Nadu. Hij gaat er elke twee maanden een paar dagen naartoe! Tot onze verbazing heeft hij wifi in de auto en daar maken we dankbaar gebruik van. Het regent trouwens lichtjes in Bangalore, maar er worden in de loop van de dag zware buien verwacht.

We rijden naar de stad Hassan, we moeten diverse keren tol betalen. De maximum snelheid is 80 km. per uur, maar de meesten rijden óf veel harder óf veel langzamer. Alles gaat kris kras door elkaar, dan links inhalen en dan weer rechts. En altijd oppassen voor plotseling invoegende brommers en koeien. Het is mij nog steeds niet duidelijk hoe de voorrangsregels zijn! Op sommige wegen is het aantal koeien groter dan het aantal andere weggebruikers!
Onderweg naar Hassan bezoeken we een tempel boven op een berg. Om er te komen moet je 700 treden omhoog op blote voeten of met sokken aan. De meeste mensen lopen blootsvoets, wij dus ook! Je wordt bij de ingang meteen aangesproken door diverse sokkenverkopers, maar de prijs is nogal variabel, van 100 naar 20 rupees! Bedelvrouwtjes met een baby op de arm komen je vertellen dat de baby wil eten!
Nadat we onze schoenen in bewaring hebben gegeven (5 rupees per paar) beginnen we aan de klim. Na 35 treden moest ik al constateren dat mijn benen die 700 treden, en net zoveel omlaag, niet zouden halen. Ik besloot dus niet verder te gaan, Christien wilde het wel proberen. Gisteren een jaartje ouder geworden en vandaag al iets niet meer kunnen! Wat me verbaasd bij het kijken naar de mensen die ook aan de klim beginnen is dat oudere vrouwen die nauwelijks nog kunnen lopen en zich met moeite naar boven slepen, tóch aan deze klim beginnen. Wat zal hun beloning boven zijn? Voor Christien was het het uitzicht en natuurlijk de roofvogels in de lucht! Na een uurtje kwam ze weer naar beneden en hebben we nog even rondgewandeld in het dorpje. We worden nog steeds aangesproken om sokken, kaarten en boekjes te kopen, tot vervelens toe, maar we blijven vriendelijk. Opeens zien we een volledig blote man. Dit wordt in India geaccepteerd omdat deze heilige mannen het aardse leven volledig hebben afgelegd! Ze verven hun lichaam meestal oranje!

Terug in de auto worden we om 11.00 uur door Julie gebeld. De weersvoorspellingen en -verwachtingen zijn dusdanig dat we mogelijk geen enkele kuststaat kunnen bezoeken, dus ook niet naar Cochin kunnen om Ina's schoonzus en haar familie te bezoeken. Ze heeft al een alternatieve reis, waarbij we Thanjavur, Madurai en Trichy zullen bezoeken. Dit zou erg jammer zijn omdat we deze steden en gebieden al in 2007 bezocht hebben en dan zou onze reis door het zuiden alleen maar bestaan uit het bezoeken van tempels die we al gezien hebben! Maar ja, een ander alternatief is er niet! Voor de zekerheid heeft ze vanuit Mysore een treinticket besteld naar Thanjavur, mochten de wegen niet berijdbaar zijn.
We rijden verder, de luchten zijn wel dreigend maar het regent niet. Onderweg veel groen en verre uitzichten. We mogen aangeven wanneer we een foto willen maken en Muthu neemt alle tijd als we bij een klein meertje komen waar vrouwen de was doen, mannen hun auto's wassen en kinderen zwemmen, allemaal in hetzelfde water, zoals ik als kind in het badwater van mijn broer moest en daarna mijn jongste broer ook nog! Er lopen ook veel koeien, even verderop is een koeienhospitaal met rijen wachtende mensen én koeien!

Als we in Hassan aankomen, gaan we eerst nog enkele tempels bezoeken, een extra rit van 100 km. Beide tempels zijn minimaal 1000 jaren oud. In Halebeedu gaan we naar de Sri Hoysaleshwara Temple en in Belur naar de Chennakeshava Temple. We betalen weer voor onze blote voeten! Onderweg worden we vaak verrast door brommers die plotsklaps de weg op rijden en dan pas kijken of het eigenlijk wel kon! Iedereen zoekt de gaatjes in het verkeer en naar mijn gevoel is Muthu de enige die de richtingaanwijzers gebruikt!

Om 14.00 uur appt Julie me dat code rood overal is veranderd in oranje en als ik dit aan Muthu vertel, zegt hij "In India is alles mogelijk"! Het ziet er naar uit dat we onze reis zoals gepland kunnen voortzetten.

We zijn nu in Hassan, in het Southern Star Hotel, voor één nacht. We wandelen door de aangrenzende straten en zien ook hier weer veel bewakers, sommigen met gigantische geweren! Zelfs bij de supermarkt wordt onze kassabon gecontroleerd en vergeleken met de gekochte producten. Als wisselgeld krijgen we behalve papiergeld ook enkele snoepjes uit de kassala, omdat ze geen muntgeld hebben!
De stroom valt hier regelmatig uit en daarna moet alles weer opnieuw opstarten, wifi, airco, t.v. en wij soms ook!

Er is in het land schaarste aan dollars. De olieprijs is de afgelopen dagen/weken gigantisch gestegen. India komt dollars te kort om deze olie te betalen en dus stijgt de koers van de dollar (74,10) en dus ook van de euro (85,41). De rupee staat op het laagste punt ooit. Het leven wordt duurder voor de lokale bevolking. Wanneer zullen toeristen hier iets van merken, behalve dan dat ze bij het wisselen méér rupees krijgen? En dan net op het moment dat India, op Vietnam na, het tweede goedkoopste land ter wereld voor toeristen zou gaan worden.

Buiten horen we opeens luide muziek en getrommel, meestal is er dan iemand overleden! Deze keer is het vanwege een festival, de muziek was ook té vrolijk voor een overlijden.

Tijdens het avondeten zit aan de tafel naast ons een Indiaas echtpaar met hun zoon. Tijdens het eten zitten ze voortdurend te bellen of worden gebeld, de zoon kijkt filmpjes! De bediening is allervriendelijkst, ze komen iedere keer naar je tafel om bij te scheppen. We mogen het wel zelf opeten! Het was alleen erg vet, vooral de noodles van Christien.

Morgenvroeg om 9.00 uur rijden we van hieruit naar de stad Mysore.