Van Pokhara naar Kathmandu

Zoals elke dag zit ik om half zes weer op ons balkon. Het schijnt hier elke dag wasdag te zijn, de was hangt er alweer! Sinds we in Nepal zijn, zijn we plots jaren ouder geworden, het is hier 2074!
Vandaag is het in grote delen van Nepal, vooral in het zuiden, een festivaldag, Chad. Deze dag begint vanavond bij zonsondergang en eindigt morgenvroeg na zonsopgang. Natuurlijk wordt de zon dan aanbeden!
Om kwart voor acht staat onze chauffeur al klaar. We hebben weer een erg luxe auto met airco en twee flessen water. We moeten 205 km. en daar doe je zeven uur over! Hij vertelt honderduit om zijn Engels te verbeteren. Christien zegt verontschuldigend dat hij beter Engels spreekt dan zij. Tijdens de overstroming in Chitwan in juli sliep onze chauffeur in een kamer op de begane grond en voelde 's nachts opeens dat hij aan de onderkant helemaal nat werd. Voordat hij goed en wel wakker was, stond het water al een meter hoog in zijn kamer. Zijn auto stond ook in het water maar er was nog geen water in de auto gelopen, hij duwde hem snel naar een hoger stuk grond. Twee dagen en nachten heeft hij niet kunnen slapen en niets kunnen eten. Zijn vrouw en dochter wonen in Kathmandu, zij vreesden al het ergste omdat ze niets meer van hem hoorden. Ze zijn gelukkig met hun dochter en kiezen er bewust voor geen tweede kind te willen omdat ze zich dat eenvoudigweg niet kunnen veroorloven.
Onderweg natuurlijk weer veel stof en stukken behoorlijk slechte wegen. Het eerste gedeelte tot de stad Muglin is gelijk aan onze autorit van Chitwan naar Pokhara. Bij Muglin komen alle wegen, het zijn er maar drie, op een kruispunt bij elkaar. Je kiest hier dus voor de weg naar Chitwan, naar Pokhara of naar Kathmandu! We moeten nog 110 km. en daar doen we nog vier uur over. Het is nog vroeg, je ziet dus overal schoolkinderen in uniform naar verzamelpunten lopen om dan met een schoolbus verder te reizen. Omdat veel kinderen eerst hele afstanden vanuit hun dorpen in de bergen moeten afleggen, beginnen de streekscholen vaak pas om tien uur. Wij drinken dan koffie in hetzelfde wegrestaurant als afgelopen zondag.
We zien veel aardverschuivingen, ontstaan door de heftige moessonregens. Twee maanden geleden was verder reizen naar Pokhara en Chitwan niet mogelijk. We rijden voortdurend langs brede rivierbeddingen. De waterstand is weer normaal, weinig water dus. Maar als we ons voorstellen hoeveel water hier in juli naar beneden kwam, zowel de breedte als de hoogte van de rievieren was toen gigantisch. En dat stroomde allemaal in een sneltreinvaart naar het laagland! Nu spelen en zwemmen de kinderen er weer gewoon.
We zien een aantal omgevallen vrachtwagens en bussen onderweg. Onze chauffeur zegt: "In Nepal you need a good hart, a good break and good luck"! Alle auto's en vrachtwagens seinen met hun linker knipperlicht achterop liggend verkeer dat ze veilig kunnen passeren. Knipperen ze rechts, niet inhalen! En toch kan het zomaar gebeuren dat er ineens een stilstaande auto de weg oprijdt. Je moet dus niet alleen alles op de weg in de gaten houden, maar óók alles langs de weg!
Mocht je hier trouwens in het ziekenhuis komen te liggen, dan is in staatsziekenhuizen het liggen gratis, maar verder moet je alles kopen, je eten, je medicijnen en zelfs pleisters. Je moet dus altijd iemand bij je hebben die dit eerst gaat halen vóórdat je geholpen wordt!
Bij een wegversmalling staat iemand in uniform met een dikke stapel geld in zijn hand. Iedereen die hier langs rijdt, moet wegenbelasting betalen, elke keer opnieuw. Het is twaalf uur en we stoppen voor een buffetlunch bij Hill Top Restaurant. Het zag er niet lekker en erg vet uit, ik heb dus niet opgeschept en van Christiens bord twee mo-mo's gegeten, het vet dreef eruit! Om half een moeten we nog drie uur rijden. Langs de weg veel armoedige huisjes en winkeltjes, maar ook huisjes die nog steeds beschadigd zijn ten gevolge van de aardbevingen twee jaar geleden. Als ik een balkon zie dat gestut wordt met boomstammen, moet ik toch weer even denken aan ons balkon in Pokhara! En alles natuurlijk weer dik onder het stof! Veel bussen die langs de kant stoppen, de mannen stappen allemaal uit en gaan naast elkaar in de berm staan......! De vrouwen blijven in de bus zitten!
Op bijna elke bus staat achterop 'Luxe Bus', maar als je ziet hoe die bus eruit ziet, van binnen en van buiten, dan was onze kamer in Pokhara inderdaad een luxe kamer! Ze rijden in een rot vaart, ook op de slechte stukken en halen overal in, ook als het eigenlijk niet kan, ze duwen je gewoon aan de kant! Sowieso eigent een auto zich altijd het recht toe op de andere weghelft in te halen, en dan loopt het nogal eens vast en sta je zomaar een kwartier te wachten! De highway kent maar twee banen! Het is hier de hele dag spits!
Om kwart voor drie rijden we de Kathmandu Valley binnen. Het is erg druk op de weg, het rijdt stapvoets, maar onze chauffeur weet een binnenweg. Of dit nu echt gescheeld heeft? We rijden al snel weer over kapotte stukken en de kuilen zijn nauwelijks te onwijken, we komen zelfs vast te staan omdat een vrachtwagen de bocht niet kan nemen. Door vaak voor- en achteruit te steken, lukt het uiteindelijk toch en om half vier zijn we dan eindelijk bij Hotel Vajra. We hebben er zeveneneenhalf uur over gedaan! Onze chauffeur moet helaas meteen terug naar Pokhara, waar hij vanavond laat zal aankomen om morgenvroeg opnieuw weer toeristen weg te brengen, deze keer naar Chitwan. Daar aangekomen rijdt hij weer terug naar Kathmandu om dan één nacht bij zijn gezin te zijn. De dag erna moet hij gewoon weer werken! We weten dat dit normaal is in Nepal, maar we hadden gedacht dat Royal Mountain Travel toch iets betere arbeidsomstandigheden voor zijn chauffeurs zou toepassen! De jongen ziet zijn gezin nauwelijks en verdient relatief weinig!
We krijgen de door ons gevraagde kamer in het oude gebouw, 301, met gratis wifi dat helaas niet werkt in de kamers! We zijn dus niet altijd bereikbaar, wél op de begane grond en in het restaurant. We zitten driehoog met slechts 32 traptreden! Morgen gaan we koffie drinken bij Indira Khatiwoda en Albert Kamperman (Himalayan Dream Team) in de wijk Thamel.
Trouwens, het is hier vannacht dertien graden, gelukkig hebben we géén balkon!