Verdwalen in Kathmandu

Kathmandu, een stad vol tegenstellingen, een stad met monumentale panden. Een aantal daarvan zijn door de aardbevingen in 2015 zwaar beschadigd, veel tempels zijn nog heel of inmiddels weer hersteld. De wegen in de stad zijn chaotisch zonder voetpaden, auto's rijden waar ze willen om de kuilen in de weg te ontwijken, verkeersregels schijnen er niet te zijn. Als voetganger moet je voortdurend alert zijn, regelmatig opzij springen in de goot of een klein open winkeltje binnen stappen. Brommertjes slalommen van alle kanten tussen de voetgangers. Een wirwar van mensen, brommertjes en auto's beweegt zich slingerend voort over de grotere wegen en in kleine straatjes en steegjes. Geuren van kruiden worden afgewisseld met rioolgeuren. Het meest opvallende is nog het vieze stof dat overal rondhangt.

Terwijl we 's morgens door de stad lopen zien we nauwelijks veranderingen met twee jaar geleden. Veel panden worden nog steeds gestut en ondersteund met balken en dat zal nog wel jaren zo blijven. De mensen hebben nu eenmaal geen geld voor reparaties, de overheid investeert nauwelijks en denkt alleen maar aan haar eigen belang. Een bezoek aan de stad zal altijd een veiligheidsrisico met zich mee dragen!
Thamel is de wijk om je laatste inkopen te doen. In een wirwar van steegjes en straten liggen hier de duizenden hotelletjes, markten en winkeltjes. De mysthiek in de stad is voelbaar, het leven is er onvoorspelbaar, maar deze georganiseerde chaos is de ziel van Kathmandu. Verwacht je rust in Kathmandu, kom je bedrogen uit! Wél is de wijk sinds een aantal dagen geheel autovrij en alleen dat al geeft een aangename rust. Overal staan en lopen politieagenten om te controleren.

Thamel, waar Indira Khatiwoda haar reisorganisatie 'Himalayan Dream Team' runt en waar ze samen met Albert Kampermann de stichting 'Himalayan Care Hands' leiding geeft. Om elf uur hebben we met beiden afgesproken en vanuit onze herinneringen lopen we er eigenlijk in één ruk naartoe. We hoeven onderweg maar éénmaal te vragen en staan er dan al vlakbij! Indira verwelkomt ons allerhartelijkst met een knuffel en drie zoenen, écht Hollands, ze is erg blij ons weer te zien. Even later komt ook Albert en ook hij is erg blij. We praten veel over de drukte van het werk, het is hier hoogseizoen, en over de stichting en hun goede werk bij het bouwen en instand houden van een kliniek in Mainapokhari. Ze richten zich op gezondheidszorg- en onderwijsprojecten om deze toegankelijk te maken voor inwoners met een grote afstand tot deze voorzieningen.
En ook Albert noemt dat de regels en voorwaarden waaraan buitenlandse NGO's moeten voldoen sinds vorig jaar zijn aangescherpt. Invoer van goederen, zéker van gebruikt en tweedehands, wordt geweigerd, geld mag gestort worden op een nationale bankrekening! Dit geldt helaas ook voor medische apparatuur e.d.

Om twaalf uur nemen we weer afscheid van Indira en Albert en lopen langzaam door de binnenstad verder. Christien wil nog wat broeken kopen! Op gevoel lopen we door Thamel in de richting van ons hotel, dan eens links en dan eens rechts of rechtdoor. We komen er al gauw achter dat je hier makkelijk rondjes kunt lopen want opeens herkennen we een punt waar we een half uurtje eerder ook al geweest waren. Politieagenten die je de weg wil vragen, kijken je nog niet eens aan of verwijzen je naar een taxi die meer dan het dubbele van de normale prijs vraagt. En we willen alleen maar weten of we in de juiste richting lopen! Gelukkig wijst de taxichauffeur wél in de goede richting.

Om half vier, een rok en drie broeken rijker, komen we eindelijk weer bij ons hotel, vermoeid en met een begin van verkoudheid. In vergelijking met twee jaar geleden is de stad nog smeriger geworden, is er nóg meer stof en nóg meer afval. De gaten waar toen nog ingestorte huizen stonden zijn nu veranderd in stinkende vuilnishopen! Het autovrije Thamel was een verademing!