Van Chitwan naar Pokhara

Het is maandag 23 oktober en ik zit 4hoog op het balkon van onze kamer in Sampada Inn in Pokhara. Het is half zeven, het is fris en mistig, het regent, het is 17 graden. Buiten wordt geveegd en gewassen, kraaien vliegen alweer rond op zoek naar etensresten. Ze zijn de opruimers en geen wonder dat ze tijdens het Tihar festival daarvoor geëerd en bedankt worden! Het Annapurna gebergte is geheel in mist gehuld. Beneden komt een vrouw aangesloft met 2 grote plastic zakken met was erin. In een mum van tijd hangt twintig meter draad vol met was, Christien haalt met veel moeite één meter (weken, wassen, spoelen, drogen)! Een taxichauffeur veegt met een plumeau het stof van zijn auto, maar kan eigenlijk als hij klaar is weer opnieuw beginnen!
Gistermorgen stapten we om acht uur in de auto die ons naar Pokhara zou brengen. Het zijn 160 km. en normaal doe je daar vijf uur over. De avond ervoor konden we op het balkon nog genieten van onze eerste tropische regenbui, het viel er met bakken uit. Je ziet dan ook meteen het grote probleem, de harde lemen bodem kan nauwelijks water opnemen. Zelfs bij een kleiner regenbuitje stroomt het water over wegen en paden, soms ook huizen en hutjes binnen! Het gras bij ons hotel staat 's morgens blank!
We reden vanuit de Terai laagvlakte naar het centrale hoogland, een slechtere weg hadden we niet eerder meegemaakt. De 's morgens gedronken koffie bleef urenlang hoorbaar op en neer klotsen! Voor onze chauffeur was het vaak alleen maar mogelijk de diepste kuilen te ontwijken, Vlaamse kasseienstroken zijn er niets bij! En achter elke bocht weer afwachten of er geen tegenligger op jouw baan zit!
Om elf uur maakten we een tussenstop bij Santas Restaurant River View in Yaklephat, er wordt rond deze tijd door meerdere auto's en bussen gestopt, dus lunch in buffetvorm. Eten zoveel je wilt voor een vaste prijs. Voor de slimmerikken onder ons laat je je vrouw een groot bord opscheppen en eet je gewoon mee! Om kwart voor twaalf reden we weer verder, nu over een wat betere weg, maar kuilen zijn er altijd! Om twee uur kwamen we in Pokhara bij ons hotel aan, we hadden er slechts één uurtje langer over gedaan, en onze chauffeur reed uitstekend!

Onze deluxe kamer viel in eerste instantie ontzettend tegen: geen drinkwater, geen koffie, geen thee, geen tuin, geen airco, slechts één stoel op de kamer, klam bed én vier sexy damesslipjes in de kast! Riksja-onwaardig! De ventilator kent maar één stand: heel hard. Of misschien toch twee? Er is meestal stroom van lage sterkte, als er dan af en toe stroom van normale sterkte door de leidingen gaat, gaat de ventilator extra hard! We hebben een kamer op vierhoog, er is geen lift en moeten meerdere keren per dag 54 treden omlaag en weer omhoog. Na een fikse wandeling zijn dit de zwaarste meters die je nog moet afleggen!
Het verschil tussen een standaard en een luxe kamer zijn alleen de vierkante meters, verder zijn ze hetzelfde. We betalen $ 40 per nacht. Het Lake Vieuw Hotel, dat we twee jaar geleden zélf gekozen hadden zou véél meer aan onze wensen hebben voldaan, zéker ook omdat we hier vier nachten verblijven. Sampada Inn is méér iets voor rugzaktoeristen die hier slechts één of hooguit twee nachten blijven! We zijn ook enigszins misleid door de informatie die we vooraf kregen: kamers met schilderachtig uitzicht op het Annapurna gebergte, de Himalaya dus, en uitzicht op het omliggende meer. Beide zijn vanuit onze kamer niet te zien, het meer ligt nog een eindje weg! Vanaf het dakterras kijk je wél op het gebergte, maar ga dan niet op een stoel zitten: de kussens zijn kletsnat! Wél hebben we gratis wifi en een douche met heet en koud water en je kunt overal om vragen! Tenminste als ze begrijpen wat je vraagt! Als Christien een tweede kussen wil, worden zowel haar als mijn kussen van een nieuw sloop voorzien!
Het personeel is ontzettend vriendelijk en behulpzaam, ze verontschuldigden zich voor de gevonden slipjes! Toen we 's middags terug kwamen van een wandeling, stonden er een fles rode wijn en twee glazen op onze kamer met de complimenten van de manager!
Het toerisme in Pokhara neemt bijna extreme vormen aan, het is verschrikkelijk druk overal, op en bij het Phewa-meer is het net kermis, herrie overal, luide muziek! Twee jaar geleden was dit heel anders, toen stond het toerisme door de aardbeving bijna volledig stil.

Een tip voor volgende reizigers die dit hotel aandoen: sluit als je op je balkon zit niet (per ongeluk) de schuifdeuren, want dan moet je wel heel erg hard roepen wil iemand je horen! Ga je een tracking doen, neem dan voldoende water mee. Tegenover Sampada kost een fles water NPR 25, onderweg en bóven NPR 500!

's Avonds hebben we gegeten bij Almond's Café, ook daar gratis wifi, zoals in de meeste restaurants. Als je bij alle restaurants in de hoofdstraat even inlogt, de codes worden makkelijk vrij gegeven, kun je de hele dag gratis op internet.