Shreejana Children Home in Mahatgaunda-Pokhara

Onze zomerkleren kunnen dus in de mottenballen, lezen we in de vele reacties op onze reisverhalen. Hier lopen we nog op sandalen en slippers, in korte broek. Christien heeft ergens onderweg haar trui laten liggen, het zal dus koud zijn als we maandag terugkomen.
Misschien kunnen we in Kathmandu nog een trui kopen, mottenballen brengen we wel van hier mee want die liggen hier genoeg! Voor diegenen die denken dat alle foto's van mij zijn, die hebben het mis, Christien maakt er meer dan ik!

Pokhara is de tweede stad van Nepal, met 400.000 inwoners, maar is wél de duurste. Maar wat wil je ook als je eerste een badkuip vol koud water moet laten weglopen voordat het warme komt. 's Morgens en 's avonds is het hier al fris, dus dan wil je graag een warme douche. Op dit moment, 18.00 uur, dondert en bliksemt het en valt het water met bakken uit de lucht. Hier is sowieso water genoeg en ook de druk erachter is krachtig. Dit heeft ook te maken met hoe hoog de watertank staat en ons hotel is vrij hoog.

Vanmorgen waren we om 8.00 uur al onderweg naar 'Sisne Rover Trekking', om te kijken of 'Dambar' aanwezig zou zijn. Hij leidt het 'Shreejana Children Home' waar we in 2013 ook waren. Dit kinderhuis wordt gesteund door de Nederlandse stichting 'Youth in Nepal'. Het tehuis wordt bewoond door 28 conflictgetroffen kinderen en/of weeskinderen uit (kans)arme gezinnen.
'Dambar' was niet op zijn kantoor in Pokhara maar zijn broer belde hem en we kregen hem aan de lijn, hij herkende mij meteen als de 'uncle from Poek'! Hij zou naar het kinderhuis gaan om ons daar te ontmoeten.

De kinderen waren ontzettend blij ons weer te zien, een aantal herkenden ons meteen, maar ja, we waren dan ook de oom en tante van 'Poek' , onze nicht die hier in 2013 drie maanden als vrijwilligster werkte en die nog steeds een speciaal plekje in de hartren van de kinderen heeft, zelfs bij die die haar niet hebben gekend! We waren er eerder dan 'Dambar'. Een warm welkom voor ons met een welkomststip en een wit sjaaltje, thee met koekjes en enkele dikke knuffels en omarmingen.

We moesten wel wat moeite doen om een taxi te regelen die een, op dit moment, redelijke prijs vroeg. NPR 1200 is momenteel normaal, maar we vonden iemand die het voor 1000 wel wilde doen. We kregen zijn adreskaartje met naam en telefoonnummer dat we konden bellen als hij ons weer zou kunnen komen ophalen. Hij wilde ook wel wachten, maar dat zouden dan wel enkele uurtjes kunnen zijn! Op zijn kaartje staat dat hij 'President' van de firma is, die waarschijnlijk maar één taxi heeft met de president als bestuurder! Hij mag ons morgen ook naar het vliegveld brengen en hij glundert, hij zal er zijn om 9.45 uur! Hij had gisteren gelukkig weer vijftien liter benzine kunnen tanken en daar moet hij het dan weer een paar dagen mee doen. Ze rijden nu trouwens allemaal iets langzamer!

Vanweg het "Dashain'-festival hebben de kinderen vijftien dagen vrij van school en een groter aantal kinderen is dan ook bij hun ouders of familie. Diegene die geen ouders of familie meer hebben, blijven altijd in het tehuis.
Twee jaar geleden was een van de weeskinderen, 'Manita' heel aanhankelijk naar ons en ze kreeg toen van Christien een leuk Nederlands hoedje, we hadden voor haar dan ook juist die foto meegenomen. Ze vond het prachtig en ze bleef de hele tijd heel dicht bij Christien.
We werden hartelijk uitgenodigd om 11.00 uur samen met de kinderen te lunchen, de dag begint hier al om 6.00 uur, vandaar de voor ons vroege lunchtijd. We hadden voor ons gevoel nog maar net ontbeten!

Enkele kinderen brachten ons om 10.00 uur naar 'Laxmi', 'Poeks' moeder voor drie maanden in 2013. Ze stond samen met haar zoon 'Abishek' al op ons te wachten. Ze wist dat we haar vandaag zouden bezoeken. Ook hier een hartelijk en warm welkom. En natuurlijk wilde ze weer dat we minstens één nacht in 'Poeks' kamer zouden overnachten. We wisten dat die vraag zou komen en hadden ons antwoord al voorbereid. "I'm so happy" zei ze in gebrekkig Engels. 'Abishek' was al drie dagen voor ons aan het koken, dus moesten we onze afspraak in het tehuis afzeggen, maar dit is Nepal, hier kan alles! We mochten gelukkig wel zeggen wanneer we wilden eten! We kregen wel al meteen een fles water, twee bananen en een appel en om 12.00 uur gingen we eten: rijst, groente met aardappel, vis en de hier bekende spinazie. De borden waren behoorlijk gevuld met rijst! De groenten en het fruit zal beslist met kraanwater zijn schoongemaakt, maar dit om die reden weigeren zou een belediging zijn. Het eten was in ieder geval goed gekookt.
Ze denken hier dat wij altijd méér op kunnen en als je dan iets laat liggen, vragen ze of het niet goed was! In Indonesië wordt je lege bord vanzelfsprekend weer gevuld! Het eten was heerlijk maar eten met twee toekijkende mensen voelt altijd wat ongemakkelijk! Zélf hadden ze al eerder gegeten.
Het sociale leven is hier héél hecht, maar voelt voor ons soms onaangenaam. De persoonlijke vrijheid is gering en dat legt ook druk op je (denken wij).
'Laxmi' heeft een klein terras achter het huis, maar om de zoveel tijd worden stoelen en tafel opgeschoven omdat de zon hier nooit stil aan de hemel staat. Zelfs onze tassen worden keurig door haar verplaatst. Op een moment zitten we onder de varanda achter het huis, waar je duidelijk ziet dat hier alles aan de buitenkant wordt opgevreten door de natuur. Je ziet dit overal, alles verweert, brokkelt af en roest al vanaf het begin. Soms denk je echt dat iets op instorten staat!

Om 12.30 uur nemen we weer afscheid van 'Laxmi' en 'Abishek', een warme omhelzing en een snikje. We krijgen weer drie plastic zakjes met soep mee, voor 'Poek', 'Poeks' moeder en een voor onszelf, net als in 2013. Ze stopt ze zelf in mijn rugzak. 'Laxmi' loopt met ons mee naar het kindertehuis waar ze nog een keer, elkaar innig omhelzend, afscheid neemt.
Terug in het kindertehuis staan de kinderen weer snel om ons heen. We maken foto´s van hen en van de moestuintjes. Een van de meisjes pakt mijn camera en maakt foto´s van ons, vervolgens blijft ze fotograferen, een natuurtalent want ze maakt enkele prachtige opnames. Sommige vindt ze slecht en die worden dan ook meteen door haar verwijderd. Plots merkt Christien op dat er iets ontbreekt, een bal. We vragen aan de leding of er een bal is maar helaas. We vragen dan ook een van de oudere jongens om in het dorp te gaan kijken of er ballen te koop zijn. Hij komt terug en heeft er een gevonden. Ik loop met een van de jongere kinderen naar deze winkel en koop een echte voetbal voor hen. De jongens gaan dan ook meteen met elkaar voetballen, de meisjes blijven gezellig bij ons zitten. Voetbal is ook hier meer iets voor jongens!
Opnieuw krijgen we thee met koekjes, heel veel koekjes, elk een bord vol, maar de kinderen mogen er natuurlijk ook eentje nemen.
'Susma' schrijft nog een persoonlijk briefje in mijn notitieboekje voor 'Poek', haar beste vriendin. Ze mist haar heel erg. Intussen wordt onze 'president' gebeld en hij komt ons vanuit Pokhara weer ophalen. Ook hij krijgt eerst nog een kopje thee, hij kijkt glunderend rond. Om 15.00 uur zijn we weer terug in ons hotel, voldaan na een bijzondere dag. Het afscheid van de kinderen en de leiding was warm en emotioneel met enkele tranen, vooral bij de kinderen, 'Manita' draaide zich om en brak in tranen uit, het raakte ons diep, en ook Christien moest enkele tranen wegpinken. Zo'n kind zou je toch het liefste meenemen!

Intussen is het 20.00 uur, het regenen is plots overgegaan in een echte tropische regenbui. Hier kan in een uurtje zoveel water uit de lucht vallen, waarvoor het in Nederland een hele maand moet regenen. Mieren en muggen komen intussen naar binnen gekropen, we zitten gelukkig te hoog voor kikkers!