Van Luang Prabang naar Vang Vieng

Gingen we er gisteren nog vanuit dat de afstand 170 km. zou zijn, vanmorgen bij het vertrek bij ons hotel bleek een folder 226 km. aan te geven en noemde onze chauffeur zelfs 237 km. Als je beseft dat de gemiddelde snelheid op route 13 naar Vang Vieng wel eens 15 km. per uur bedraagt, zijn dat belangrijke verschillen. Volgens Khiri Travel zouden we om 15.30 uur in ‘Vang Vieng’ aankomen, dus het zou wel eens mee kunnen vallen!
In ‘Luang Prabang’ hebben we de afgelopen dagen bijna alle bootreizigers weer ontmoet, de een al etende en de ander al fietsende of wandelende, alleen twee gezellige Brabanders uit Valkenswaard nog niet.

We vertrokken vanmorgen om 8.30 uur. Na een klein stukje moest de chauffeur even nog iets doen en hij zei “2 minutes” en toen hij sneller weer terugkwam zei ik “it was only 1 minute” en hij reageerde met “sorry”!
Toen we de stad uit waren reden we al snel in een groene bergachtige omgeving. We rijden dan op Route 13, een steeds meer kronkelende en draaiende weg, die vooral vol zit met gaten, spleten en kuilen die alsmaar ontweken moesten worden. Langs de weg houten huisjes, hutten en soms stenen huizen, huizen van bamboe en riet en golfplaten. Aan de vorm van de huizen kun je zien welke etniciteit er in woont. Er zijn hutten op palen en hutten waarvan de begane grond bewoond wordt. Zo dragen de ‘Lao’ hun lasten in twee manden balancerend aan een stok op hun schouder, de ‘Hmong’ in een mand op de rug en de ‘Kamu’ in een mand op de rug met daaraan een hoofdband en kromlopend.
De mensen wonen en leven aan de straatkant, alles gebeurt ook aan de straatkant, wassen, koken, spelende kinderen. Koeien zijn hier niet heilig, desondanks menen ze dat ze óók hier rustig op de weg mogen lopen of liggen!
Even verderop zien we de lokale bus van ‘Luang Prabang’ naar ‘Vang Vieng‘ met pech aan de kant staan. Eigenlijk hadden wij in deze bus moeten zitten, maar we hebben op het laatste moment tóch voor een auto gekozen! Op grote en lange stukken van Route 13 mag je slechts 30 of 50 km. per uur rijden. Daar waar het wél sneller mag, is dat vaak niet mogelijk door de belabberde staat van de weg. In de regentijd komen hele modderlawines van de bergen naar beneden en die versperringen liggen er nu nog steeds. Ook komen er grote en kleine brokken steen naar beneden en daar moet je als chauffeur altijd op bedacht zijn.

We rijden over de op een na hoogste berg van Laos, 2000 meter hoog en eromheen is niet mogelijk. Hoe hoger hoe mistiger en opeens regen, stenen op de weg die je nauwelijks meer kunt zien liggen, het medeverkeer verdwijnt in de dichte mist, scherpe bochten. En onze chauffeur neemt deze hobbels langzaam en weldoordacht. Zélfs de airco wordt voortdurend aangepast aan de omstandigheden, als een automatisme, bergop uit, bergaf aan, een prima chauffeur.
Om 11.45 uur een tussenstop langs de weg om te eten. Hier geldt ‘eerst betalen, dan eten!’ Een aantal Japanse toeristen komt voordat ze bestellen eerst bij mij kijken en steken vervolgens een duim op. Het zag er ook erg goed en lekker uit! Een andere Japanner doet wel erg veel zout in zijn soep, waardoor ik ga denken dat óók het zout hier misschien wel zoet is!
Na deze tussenstop was het nog 1 ½ uur rijden, maar dat konden er ook gemakkelijk méér worden, zei onze chauffeur: “In Laos is 15 km. gelijk aan 1 uur”!
Een tweede tussenstop werd gemaakt in een dorpje waar allemaal marktkramen langs de weg stonden en dat schijnt hier elke dag zo te zijn. Bijna elke kraam verkocht levende dieren en dieren die er minder aan toe waren. Dus ook losse poten, afgehakte hoofden en botten. En op al die kramen stonden dan ook flessen rijstlikeur met “iets” erin. In ‘Luang Prabang’ zagen we al flessen met kikkers en slangen en we wisten meteen wat we voor Mariet en Francis zouden kopen voor hun verjaardag!
Onderweg veel brommers met soms kleine kinderen en baby’s vóór- en/of achterop, het kan hier allemaal nog! Ter bescherming tegen de wind een dikke winterjas! Schijnt de zon erg fel, trekken ze hier niet iets uit, maar iets aan! Daarom zal een boeddhist altijd schande spreken over toeristen die te opzichtig rondlopen en dat gebeurt hier veelvuldig. Westerse toeristen trekken zich vaak te weinig aan van de gewoonten van dit land. Bij veel dorpen en steden staan dan ook grote borden met teksten en afbeeldingen die de toerist hierop wijzen!
Vlak voor ‘Vang Vieng’ stopt de chauffeur nog bij de brug over de ‘Nam Song’, van hieruit heb je een prachtig uitzicht over de rivier en de kalksteenbergen. Het voelt aan als ‘Yangshuo’ in China. Onderweg konden we trouwens de chauffeur laten stoppen waar we wilden en hij wist vaker te zeggen dat het even verderop nóg mooier was!

Om 14.00 uur kwamen we bij ons hotel aan, Vansana Vang Vieng Hotel. Onverwacht snel, maar de weg schijnt eerder nog niet geasfalteerd te zijn geweest en dat feit is nog niet in het hele land bekend, vandaar de verschillende lengten en tijdsduren van de reis.
We hebben een prima kamer aan de rivierkant, met balkon en uitzicht op de rivier en de ondergaande zon! Helaas hebben we vanuit het zwembad onder ons volledige inkijk in de kamer, zodat we gedwongen zijn daar steeds rekening mee te houden. Bijna elk hotel tot nu toe had wel een bepaalde eigenaardigheid, dit hotel komt daar zeker bij: bij het douchen krijg je 2 minuten voorverwarmd water, daarna is die hoeveelheid op en heb je alleen nog maar koud water. Christien hoopte al dat ik niet boos zou worden! De douchekop zit zó laag dat zélfs bij de kleine Laotianen de haren niet nat worden als ze onder de douche staan.
Aansluitend maakten we een wandeling in de omgeving en door de stad. Bij een crèche werden alle kinderen om de beurt in hun blootje met een tuinslang afgespoeld en wat hadden die kindertjes een lol. Hier kan dit nog! Het was ook wel heel erg warm en dat schijnt niet alleen vandaag zo te zijn. Terwijl in een India’s restaurant zaten te eten stonden opeens 2 jongens naar ons te kijken…..de Brabanders! En wat hebben we weer heerlijk met elkaar zitten kletsen! We proberen voor hen iets te ritselen, maar dat schrijven we overmorgen wel. Oók zij waren vanmorgen in ‘Luang Prabang’ vertrokken in een busje met 12 medereizigers. Ze hadden er de hele dag over gedaan!

Christien ligt nu in bed en kijkt naar, jawel, “Flikken Maastricht”, we hebben zojuist naar het journaal gekeken maar gemist van welke dag!