Luang Prabang: Christien op jacht naar monniken

Luang Prabang, een rustig, groen stadje in een afgelegen stukje Laos, waar de ‘Nam Khan’ uitmondt in de ‘Mekong’, midden in de eindeloze jungle waar nog vele authentieke bergstammen leven die af en toe, óók op de dag van vandaag nog in opstand komen! Het doet goed hier enkele dagen te zijn, je bent ook meteen weer miljonair na het wisselen van € 100. Eerder waren we dat in Vietnam al!

Gistermorgen waren we al vroeg op weg om dit stadje te voet te verkennen. Het stadje is niet groot en doet erg landelijk aan, alle bijzonderheden zijn makkelijk te bewandelen. De afgelopen jaren hebben we al menig paleis, tempel en stupa in Azië bezocht, we hebben dan ook niet meer het gevoel dat er nog iets toegevoegd kan worden aan wat we al weten of elders gezien hebben. Tegenwoordig bezoeken we de bijzonderheden méér aan de buitenkant dan in de binnenkant.
We liepen door de tuin van het voormalig koninklijk paleis. De monarchie in Laos kwam in 1975 aan zijn eind, toen een streng communistisch bewind de macht overnam. Er mochten jarenlang geen toeristen meer het land in, het werd hermetisch afgesloten voor buitenlandse contacten. Nu is het een museum.
Tegenover het paleis ligt een heuvel, ‘Phu Si’ met op de top, na 328 treden beklommen te hebben, een stupa ‘That Chomsy’. Aan de voet van de heuvel kun je een kooitje met een vogeltje kopen dat je boven in de tempel vrij kunt laten. En wij begrepen natuurlijk meteen al dat de vrijgelaten vogeltjes vervolgens weer in een kooitje naar beneden gebracht worden om opnieuw te worden verkocht!
Na 138 treden kun je even op een bankje zitten en vertelt een bordje dat je de volgende 190 treden tegen een betaling van 20.000 Kippen mag vervolgen. Christiens enthousiasme om zoveel mogelijk monniken op de foto te zetten, dreef háár er wel toe om die Kippen te betalen, ik had het wel gezien! Die eerste treden waren al een aanslag op mijn benen! Terwijl ik wacht tot Christien uitgeput weer van de heuvel afkomt, word ik bijna lek geprikt door de vele muggen die op deze rustplaats zitten!
Langs de Mekong rivier liggen veel restaurantjes die allemaal aan de overkant van de straat bovenop de helling van de oever een terras hebben met een schitterend uitzicht op de ‘Mekong’. Het is prachtig om hier tot rust te komen, iets te kunnen drinken en ’s avonds te eten. Restaurantjes genoeg in ‘Luang Prabang’. Parallel aan de rivier loopt de grote winkelstraat, ‘Sisavangvong Road’, waar ’s avonds ook een markt is. Ook hier vele goedkope, knusse en gezellige restaurantjes, een aanrader is ‘Café Croissant d’Or’. Laos was ooit een kolonie van Frankrijk en vooral ‘Luang Prabang’ doet nog heel Frans aan: brede straten met brede trottoirs, veel bomen en groen, bijna elk huis heeft een voortuintje en natuurlijk nog veel Franse huizen, woorden en stokbrood! Bij ons ontbijt krijgen we zelfs suikerbrood, maar bijna alles is hier (te) zoet. Als je zegt ‘no sugar’ begrijpen ze dat wel, maar sinaasappelen zijn hier vaak erg zoet van zichzelf en yoghurt en koffiemelk is altijd zoet!
De hygiënische omstandigheden in Laos zijn niet al te best, het is aan te raden alleen maar wat te eten en te drinken waar meerdere toeristen zijn en waar het er degelijk uitziet.

Aan het eind van de middag zijn we nog naar de nachtmarkt (Talat Dala) gegaan. Deze vindt elke dag plaats halverwege Sisanvangvong Road oftewel Nightmarket Street. Doordat het hier bijna elke dag aan het eind van de middag en in de avond regent, moesten we bukkend over de markt. De hoogte van het plastic boven en tussen de kramen was natuurlijk op Laos-hoogte, maar zelfs de lokalen moesten zich vaker bukken!
Om 23.00 uur in de avond viel er een verfrissende regenbui, het plenste gewoon. De overkapping boven ons balkon is ruim genoeg, we worden niet nat en kunnen rustig buiten zitten en genieten van de frisse lucht. Muggen zijn er niet tijdens regenbuien, maar dat valt hier sowieso mee. Je wordt wel vaker gebeten door andere kleine beestjes!

Het leven in Laos, vooral op het platteland en bij de bergstammen is vaak beperkt. De kinderen spelen met afvalmateriaal (lege blikjes, lege yoghurtbekertjes) en gewoon met alles wat de natuur te bieden heeft. Speelden en leefden wij als kind ook niet heel eenvoudig? Waren wij daardoor minder gelukkig? Als je geen idee hebt van wat de wereld te bieden heeft, als jouw eigen wereld zich beperkt tot je eigen dorp of misschien iets verder, dan ben je toch in die wereld ook gelukkig, misschien wel nog gelukkiger! Een eenvoudig leven waarin alles draait om de behoeften van die dag, is niet per definitie armoedig of ongelukkiger! Kijk nooit met westerse ogen maar probeer je te verplaatsen in de mensen hier!

Onze derde dag in Luang Prabang begon al om 5.30 uur en zónder wekker. We hadden ons voorgenomen het ochtendritueel van de bedelende monniken te bekijken vanaf ons balkon maar we wilden er geen wekker voor zetten, omdat we dit ritueel al vaker in andere landen in Azië gezien hadden. Elke ochtend dwalen de monniken door de stad om de mensen te zegenen en in ruil daarvoor eten aangeboden te krijgen. Het is de plicht van elke boeddhist om monniken te onderhouden. Ze doen al dit eten in grote kommen met een deksel die ze om hun schouder dragen. De deksel gaat er veelvuldig van af!
Behalve enkele vroege vogels, kippen en 3 katten zag ik voorlopig nog niets. Misschien waren deze dieren alvast aan het oefenen, want volgens het boeddhisme kun je ook van dier naar mens reïncarneren! Om 6.00 uur kwamen ze dan eindelijk in zicht.
Christien wilde dichterbij fotograferen en ging de straat op waar ze een paar pakjes koekjes accepteerde van een op dat moment nog vriendelijke vrouw. Vanaf mijn balkon zag ik haar erin trappen want diezelfde vrouw kwam even later natuurlijk terug om betaald te worden. Ik gooide toch maar 5000 Kippen naar beneden maar die werden door de vrouw , nu minder vriendelijk, geweigerd. Het moesten er 20.000 zijn en dat vond ik te gek! Christien kwam weer terug naar boven en de vrouw bleef nog lang beneden staan, met haar ogen vragend, met haar handen gebarend! Waarschijnlijk zal ze er morgenvroeg weer staan en haar vergoeding opeisen. Mezelf kennende had ze beter die 5000 kunnen nemen, Christien wil haar dan nog wel het dubbele geven!

Aansluitend gingen we ontbijten en daarna met een toek toek naar het dorpje ´Ban Pong Vane´, een klein halfuurtje hier vandaan en dat lag aan de lage snelheid van ons vervoermiddel. Op een boerderij werd ons het rijstproces, van zaadje tot op je bord, uitgelegd. De diverse stappen, inclusief het ploegen met een echte karbouw (ze heten hier anders) maar daar deden wij niet aan mee. Het beest ging wel erg snel door de méér dan kniehoogte dikke modder en ik zag mezelf al languit in die prut liggen! Christien dacht waarschijnlijk hetzelfde en dan had ik beslist heel hard moeten lachen! Natuurlijk zijn we wel in die modder gaan staan ongeacht het feit dat daar ook graag slangen en bloedzuigers vertoeven. Deze keer had ik in ieder geval aan het einde geen bloedzuigers aan mijn lijf hangen! Wél kregen we nog heerlijke rijstsnacks en suikerjuice die we eerst zelf moesten persen uit suikerriet en dat was best zwaar duwen en persen!
Omdat we alle stadia, ook het zeven en breken van de rijst, voldoende tot goed hadden doorlopen, kregen we aan het eind nog een heus certificaat, dat thuis beslist tussen alle andere diploma’s aan de muur komt te hangen!

Vanavond zijn we in een dorpje 10 km. ten noorden van Luang Prabang, ‘Ban Khomkluang’ bij een lokale familie thuis geweest. Dit onderdeel was een gift van Riskja Travel aan ons voor de vele reizen die we met hen gedaan hebben.
De familie wenste ons, via de gids, een goede verdere reis, een goed leven en een goede gezondheid toe en vervolgens mochten we genieten van het voedsel en de snacks en omdat dit een blijde gebeurtenis was, was alles zoet! Als drinken kregen we een glaasje rijstlikeur, sterk spul! Er zit maar een bodempje in het glas, je kunt het bijvullen met water.
De lokale bevolking spreekt vaak geen Engels, we waren dan ook blij dat er een gids bij was die alles kon vertalen. In Laos is nog 50% analfabeet en het onderwijs, behalve in de steden, erg slecht. De vele bergstammen vinden dit vaak niet belangrijk.

Morgenvroeg vertrekken we hier weer en gaan we met de auto naar Vang Vieng, een reis van 170 km. maar we zullen er wel de hele dag over doen!