Naar de jungle met de Tharu

Gisterenmiddag gingen we dus om 14.30 uur op weg naar een van de oorspronkelijke dorpjes van de Tharu hier in de omgeving. Ze liggen tegen de rand van het oerwoud maar de bewoners leven wel nog bijna volledig van wat het oerwoud te bieden heeft. Ooit woonden ze er nog in, maar ze werden gedwongen dit te verlaten omdat de wildstand bijna gereduceerd was tot nul.
Hoe verder van het dorpje Sauraha, waar Sapana Village Lodge ligt, hoe armoediger het wordt. Huisjes gemaakt uit een mengeling van leem, kalk en koeienstront (hier wordt dit dus wel nog gebruikt) afgewisseld door een sporadisch stenen huis, maar vooral door huisjes opgetrokken uit hout, golfplaten en leem, die eruit zien alsof ze elk moment kunnen instorten. Zo leefden onze voorouders ooit óók!
De mensen werken hard op het land of zoeken voedsel in de jungle. Bijna elk huis heeft buiten een waterpomp die zuiver water omhoog pompt uit 6 meter diepte. Stroom is er ook, maar de mensen hebben vaak maar één lampje, meestal in de keuken. De stroom valt hier nog vaker uit dan in de stad! Hardwerkend met hun handen, maar wél inventief. Ze produceren biogas uit koeienstront, waarmee men het gebrek aan stroom dan weer kan opvangen.

Aangekomen in het Tharu dorpje, mochten we eerst kennismaken met het gezin waar we ’s avonds zouden eten. Als welkom een bloemetje voor in het haar en een ijskoud glas water. Daarna gingen we met het gezin de jungle in om onze spullen in de ‘jungle tower’ te leggen en ons kamertje daar klaar te maken voor de nacht. Géén stroom, dus kaarsjes!
De ‘jungle tower’ staat op palen, dus geen onverwacht bezoek ’s nachts. Er is wel een w.c. maar die is dan weer op de begane grond!
Vervolgens gingen we ‘faran’ zoeken, uit de lagere oerwoudbegroeiing omhoog klimmende groene plantjes waarvan we het topje moesten plukken. Dit zou die avond onze groente zijn tijdens het diner. Het smaakt naar spinazie en slinkt tijdens het koken net zo hard, moet echter veel langer koken.

Weer terug in het dorp mochten we meehelpen met het snijden en klaarmaken van aardappels en de spinazie. Van het plantje heb je alleen maar het topje nodig, niet de harde stelen. Aardappels worden niet geschild, een aardappelmesje kennen ze hier niet. We kregen een vervaarlijk uitziend apparaat tussen onze benen geschoven dat bestond uit een ijzeren, vlijmscherpe sikkel, waar we vervolgens de aardappels overheen moesten duwen om ze in plakjes te snijden. En wat kunnen ze dat zelf vele malen sneller dan wij! Maar ja, ze verbaasden zich er zelf weer over dat ik een sigaretje binnen een minuut kon draaien!
In de keuken wordt gebakken en gekookt op houtvuurtjes. Verbazingwekkend hoe ze met een beetje hout en wat blaaswerk het vuur tot hoge temperaturen kunnen opvoeren, zodat er gewokt kan worden.
Buiten lag een grote platte steen en een ronde kei en hier mochten we de kruiden op vijzelen, geelwortel (kurkuma) en vooral veel knoflook. Olie in de wok, een uitje erbij, een soeplepel droge kurkuma en net zoveel zout, en dan nog een soeplepel masala. Terwijl we zitten te wokken, valt de stroom weer uit, het kleine lampje gaat dus uit en we zitten in het donker. De wok is niet meer te zien, maar aan het houtvuurtje eronder is wel te zien waar hij ergens moet zijn.
Bij het licht van een klein kaarsvlammetje gaat alles gewoon door. Nadat de spinazie voldoende lang heeft gekookt, wordt deze in een apart pannetje gedaan en gaan we de aardappels bakken en koken. De toegevoegde zouten en kruiden zijn hetzelfde evenals de hoeveelheden.

En als dan alles klaar is, mogen wij op een matje plaatsnemen en wordt met veel liefde ons diner geserveerd, tenminste dat dachten wij!
Onze zelf klaar gemaakte spinazie en aardappels smaakten heerlijk, er lagen ook nog enkele stukjes eerder klaargemaakt rundvlees (?) bij. Als drankje kregen we er een glas rijstwijn bij. 2% alcohol zei onze gids, “maybe one” en daar moesten we toch hartelijk om lachen, want het waren er beslist 40!
Dus na het eerste glas gelijk je hand boven het glas houden! Dat geldt trouwens óók voor je bord, want ze blijven bijschenken en bijscheppen.
We voelden onze buikjes heerlijk vol, maar dat zal ook wel door de rijstwijn gekomen zijn. Christien voelde al méér dan alleen haar buikje.

Na dit heerlijke eten gingen we gelukkig een wandeling maken door het dorp en de rijstvelden. Voor wie geen ´nee´ kan zeggen tegen de rijstwijn, is dit in het donker wel een hele klus! De richeltjes waar je overheen moet lopen zijn wel heel erg smal, maar vooral nat en glibberig van de regen. Het regent inmiddels al twee volle dagen. Aan de hoeveelheid water in de poelen op de wegen is te zien hoeveel er hier uit de lucht kan vallen.
In het dorp mochten we nog in de schommel. Vier lange bamboepalen worden in de grond vastgezet en in de top aan elkaar gebonden. Aan een dwarspaaltje hangen vervolgens twee lange touwen met het plankje eraan. Je ziet ze overal in Nepal en aan de drukte eromheen schijnt dat hier als een attractie gezien te worden. Het enige Nepalese pretpark dat we in Kathmandu zagen was zelfs leeg. Maar daar stond dan ook géén schommel!
Omdat het zo donker en nat was, hebben we dit dus maar niet gedaan!

Na deze wandeling kwamen we weer terug bij ons gastgezin, voor wat wij dachten het nagerecht. Vol verbazing kregen we opnieuw een groot bord eten in onze hand gedrukt met de woorden `enjoy your dinner!` Wat we al gegeten hadden was dus pas het voorgerecht!
Dit diner bestond uit hetzelfde als wat we eerder gegeten hadden maar dan nu een stuk afgekoeld en met witte rijst. Het vlees bestond opnieuw vooral uit pezen, maar gelukkig werd geaccepteerd dat we geen rijstwijn meer dronken. We kregen wel een koele fles water en die was wel nodig om vooral het vlees weg te spoelen. Wat zaten wij vol en wat waren we blij dat er niet opnieuw een wandeling volgde met aansluitend misschien wel het nagerecht!

Om 20.00 uur gingen we terug het oerwoud in op weg naar onze boomhut. De beide gidsen schenen met hun lampen steeds van links naar rechts, maar er werden geen het licht terugkaatsende ogen waargenomen. Wél grote kikkers en gigantische slakken, maar die hadden hun volle aandacht nodig bij het oversteken van het pad, ongevaarlijk dus. Maar je zou er maar op gaan staan!?
Eerst nog even beneden plassen, de kaarsjes aan in het muffe kamertje om dan te constateren dat het bed een plank is en dat we daar nog zoveel uren op moeten liggen. Uiteindelijk zijn we toch een keer in slaap gevallen, maar je wordt natuurlijk diverse keren wakker omdat je heupen of schouders gebroken lijken te zijn. Met het raam open konden we nog lang genieten van de oerwoudgeluiden en de alsmaar harder vallende regen.
De half afgesneden flessen waren deze nacht wel nodig, zélfs voor mij! Ik hoefde hem maar één keer te gebruiken en hij was toen al helemaal vol en ik nog niet leeg!

Om 6 uur werden we wakker en konden we op het terras van de boomhut heerlijk over de jungle kijken. Helaas vanwege de regen geen herten, neushoorns of tijgers voor de deur maar wel een prachtig vergezicht.
Tijdens een regenbui kun je bloedzuigers nauwelijks nog van je af houden. Terwijl we terug in ons hotel aan het ontbijt zaten, zag Christien opeens dat ik aan de voor- en achterkant weer helemaal onder het bloed zat! Ze hadden dus weer toegeslagen. Deze keer wél een foto voor Margo’s verzameling!

Na een kopje Nepalese thee (zoete thee met veel gekookte melk) namen we afscheid van ons gastgezin. Christien heeft in het dorp nog enkele leuke opnames gemaakt van vooral kinderen die graag nog in ruil een woordje Engels wilden leren! Onderweg naar ons hotel géén koeien op de weg, wél veel ganzen en eenden in de waterpartijen op de weg. Er moest dus weer veel getoeterd worden!

Om één keer zoiets mee te maken is erg leuk, maar we waren wel weer erg blij te kunnen douchen al was die wel koud deze keer. De zon heeft gisteren en vandaag te weinig geschenen om het douchewater op te warmen. Diegenen die vandaag in een kano zitten en door de jungle wandelen, zullen wel allemaal bloederig terug komen!

Namasté!