Taman Negara, het oudste regenwoud ter wereld

Woensdagmorgen vertrokken we om 7.00 uur uit Melaka op weg naar Taman Negara, het oudste, nog oorspronkelijke regenwoud ter wereld. Rond 12.00 uur kwamen we bij de aanlegsteiger voor de boot die ons naar het hotel in het regenwoud zou brengen, die echter pas om 14.30 uur vertrok. Bovendien was er niemand in het kantoor waar we onze kaartjes moesten afhalen. Alles gaat hier langzaamaan, “he is very busy”, maar “he” ligt gewoon ergens te slapen!
Het was een open boot met een dak zonder bankjes. We moesten gewoon op een kussen op de bodem van de boot gaan zitten. We waren met 14 personen en natuurlijk de nodige koffers en rugzakken, die allemaal voorin de boot werden opgestapeld. De verdeling van lichte en zware mensen moest de boot vervolgens in balans houden.
Het regenwoud deed zijn naam alle eer aan, want bijna de volledige drie uur varen regende het en niet zomaar een buitje! Niet iedereen had een regenjas of poncho bij zich. Onze poncho´s die we kochten in het ontmoetingscentrum van de Ospelse Peel konden dan ook meteen bewijzen dat ze tropenproof waren. Dit hebben ze met glans doorstaan. Alleen de belettering kon je er, waarschijnlijk door de warmte, zo vanaf trekken.
De boottocht over het water zal bij zonneschijn prachtig zijn, bij regen ook wel maar dan kun je nauwelijks foto´s maken. De regen slaat van alle kanten de boot in. Voorop, nog vóór de koffers, stonden ook nog drie inlandse meisjes, die mochten gratis mee naar hun uitstapplek, maar die waren dus tot op hun hemd nat want waar zij stonden was geen afdak meer! Ze namen desondanks vriendelijk lachend afscheid.
Drie uur zitten op de bodem van zo´n boot is té lang, je krijgt lamme benen en een houten kont. Er is ook een mogelijkheid om, veel goedkoper, per minibus naar het hotel te gaan, maar dan mis je natuurlijk het mooie van zo´n boottocht!!
Het Mutiara Taman Negara Resort is te vergelijken met een bungalowpark in Nederland, allemaal chalets in een oerwoudachtige omgeving. Bovendien zie je hier erg veel Nederlanders (groepsreizen!!) waarbij altijd eentje de aanvoerder is! Behalve veel Nederlanders lopen tapirs, wilde zwijnen, apen en herten vrijelijk door het resort. Ze hebben ieder hun eigen oversteekplaatsen, aangegeven (voor ons!) met borden. De dieren zélf houden zich daar niet aan, ze lopen kris kras overal tussendoor en de zwijnen maken er natuurlijk net zoals bij ons op de Veluwe een zwijnenstal van!
Christien houdt hardnekkig de Nederlandse tijd aan op haar horloge. Ze moet dus steeds rekenen (en dat ook nog op de vingers!). “Hoe laat is het, Christien?” ....... 6+7 = 1 uur!!!!
Het eten is lekker en goedkoop. Ontbijt in buffetvorm, zoveel als je maar wilt, en datzelfde geldt voor het diner en daar betaal je dan slechts € 5 voor! En dat is dan ook nog inclusief soep en koffie! Diverse soorten vlees en groenten, wat een genot om alles uit te proberen. En dan die toetjes, een mix van fruit, puddingen en gebakjes. Je gaat hier kogelrond weg, Christien gaat thuis weer afvallen! Ikzelf zal dit nooit hoeven, hoeveel ik ook eet!
De eerste avond hadden we dat nog niet door, dus bestelden we van de kaart, maar vanavond zullen we ons eens tegoed doen! Als toetje waagden we ons gisteren aan ‘Ice Kacang’. Hadden we dát nou maar éénmaal besteld! ‘Ice Kacang’ is een bodem van rode bonen, mais en pinda’s. Daar bovenop wordt een berg geschaafd ijs opgestapeld met eroverheen frambozensiroop die helemaal in het ijs trekt. Als toetje op de zalm komt er vervolgens nog een bolletje vanille-ijs bovenop. Kun je je deze combinatie voorstellen? Christien vond het drie keer niks! Ik vond het wel lekker maar die berg geschaafd ijs was wel zoveel en zó koud!
Donderdagmiddag zijn we met een gids via de rivier naar een ‘Orang Asli’-dorp gegaan. De mensen die daar wonen, in het oerwoud dus, behoren tot de oorspronkelijke rondtrekkende bewoners van Maleisië. Hun enigste bezit bestaat uit fruitbomen, ergens in het oerwoud, en blaaspijpen met giftige pijlen. De Maleise regering doet er jammer genoeg alles aan om deze zich te laten settelen in woonhuizen op vaste plekken. Er bestaan er nog maar weinigen van (enkele tienduizenden). De stam die wij bezochten, de Bateq, wonen al dichtbij de bewoonde wereld. Ze wonen en leven nog oorspronkelijk, maar ze zijn er natuurlijk voor ons, ons toeristen! Normaal gesproken zijn ze erg op zichzelf, maar deze stam al minder. Gelukkig moeten ze niets van staatsbemoeienis weten en trekken daarom zo gauw er iemand van de staat komt, dieper het oerwoud in. Potten en pannen zijn inmiddels niet meer van klei en het benen mes is vervangen door een stalen. Normaal droegen ze nauwelijks kleren, tegenwoordig worden ze ´gedwongen´ door de overheid gegeven fleurige kleren te dragen.
Ze leven in en van het oerwoud. Hebben ze andere dingen nodig dan ze zelf kunnen bemachtigen, wordt er geruild met andere stammen, zélfs met de gewone Maleiers. Ze krijgen af en toe wel eens geld van toeristen, maar weten dan niet wat er mee te doen.
Trouwen binnen de stam kan niet (incest), dat gebeurt altijd met iemand van een andere stam. De jongen moet echter eerst aantonen dat hij een mans is. Hij moet een hele maand in zijn eentje diep in het oerwoud zien te overleven. Daarmee toont hij aan een man te zijn en mag hij trouwen, wat overigens weinig anders voorstelt. Ze mogen elkaar kiezen, er wordt niet door ouders besloten! Ze hebben altijd grote gezinnen, negen of elf kinderen is normaal! “Er is ook weinig anders te doen”, zei onze gids!
We mochten nog een niet-giftige pijl zien weg te blazen en dat lukte aardig! We hebben dus als aandenken zo’n blaaspijp met pijltjes gekocht. Het gif moeten we thuis maken, we hebben het recept mee gekregen!
Het dorpje bestond uit een vijftal primitieve hutjes, met aparte hutjes voor de kinderen, we hadden het dus eigenlijk snel allemaal gezien. Maar dan heb je gelukkig nog zo’n gids die werkelijk anderhalf uur vol kan praten!
Vandaag, vrijdag, hebben we de Canopy Walkway gedaan, een op 30 meter hoogte hangende weg door de toppen van het oerwoud, de langste ter wereld. Je loopt via hangbruggen van verschillende lengtes naar niet door termieten uitgeholde bomen waar steeds een platform aan vast zit. Jammer genoeg is nog steeds slechts 280 meter van deze weg klaar, we waren dus vrij snel aan het eindpunt. Het kost jaren handarbeid om dit stelsel aan te leggen. Er komt geen spijker of schroef aan te pas. De eerste dertig meter zijn beangstigend, het wiebelt naar alle kanten en het schudt. Je moet eraan wennen, vooral de manier van lopen zo op die hoogte op een smal plankje. Liever niet te veel naar beneden kijken en er verder niet bij nadenken. Op een enkele vlinder na, reuze mieren en vliegen die constant je oren willen binnenvliegen, zagen we helaas geen dieren groter dan die reuze mier!
Aansluitend een jungle trekking en de beklimming van Teresek Hill, een bultje van 344 meter, die 1,2 km. lang was. Zure benen, alles doorweekt, kortademig, een rode kop en dat alles al na 100 meter! Moon Hill in Yangshuo vonden we al een hele prestatie, en dat nog wel twee keer! Maar Teresek Hill was een verschrikking en dan was het uitzicht boven, want daar doe je dit allemaal voor, nog niet eens zo spectaculair. Geen wonder dat op het bord op de top waar de hoogte vermeld stond, iemand een 4 ervoor had gezet!! En al die blije gezichten van de mensen die naar beneden kwamen, terwijl wij nog aan het zwoegen waren! Even later behoorden wij ook tot die blije gezichten en kwamen we piepende en kreunende mensen tegen die we konden bemoedigen met `er ligt sneeuw op de top`!
De verdere middag hebben we dus niets meer gedaan!
We gaan zo meteen lekker eten, het is hier bijna zeven uur in de avond. Nog enkele foto’s selecteren ter illustratie en dan op de enige computer die het park rijk is!
Jammer genoeg konden we wél op internet, alleen duurde het allemaal zo lang, maar de computer accepteerde geen usb-sticks, dus konden we onze foto’s en het vooraf geschreven volgende verhaal van onze reis niet plaatsen. Mocht dit ook in de Cameron Highlands het geval zijn, dan horen jullie weer van ons op 5 november als we op Pulau Pangkor zijn. In dat geval kunnen jullie dit verhaal ook pas dán lezen!
We zitten nu in Tanah Rata in de Cameron Highlands met twee gezellige Hollandse dames in een India´s restaurant. Ze hebben wifi!
Lieve groetjes, Jan en Christien