Stadstour Ahmedabad en een ontmoeting met Gandhi

Een van de minst bekende staten van India is Gujarat. Het is een van de meer welvarender delen van het land. Gujarat staat ook bekend als verblijfplaats van de laatste Aziatische leeuwen.
De stadstoer begon gistermiddag met een 19 km lange rit naar het kleine dorpje Adalaj. Je vindt daar een eeuwenoude 'stepwell', een waterbron, een bouwwerk van zeven verdiepingen omlaag in de grond en gemaakt van zandsteen. De muren en pilaren zijn versierd met prachtig beeldhouwwerk. De Adalaj Vav is de mooiste waterbron van Gujarat, gebouwd vanaf 1498. Het water in de put werd eeuwenlang gebruikt als drinkwater en om in te wassen. Ook werden er vaak festivals gehouden en heilige rituelen uitgevoerd. De entreeprijs bedraagt voor Indiërs INR 25 en voor toeristen, schrik niet, INR 300!
Terwijl we weer terug rijden richting Ahmedabad vertelt onze chauffeur over zijn vrouw en drie kinderen (de eerste? een meisje, de tweede? een meisje, de derde?......een jongen! en hij moest er zelf om lachen!). Ze wonen in Udaipur en hij gaat zoveel als mogelijk en zijn werk het toelaat naar huis. De eerstvolgende keer zal op 25 oktober zijn. Hij brengt ons dan eerst naar het vliegveld voor onze vlucht naar Delhi!
Oók in Ahmedabad zien we de aanleg van een metrosysteem. In Jaipur is men er al jaren mee bezig en soms lijkt het daar alsof het eerste beton alweer rot zal zijn als de metro klaar is! Hier ziet het er allemaal veel voortvarender uit. En zoals bij grotere constructiewerken overal het geval is: de bouwvakkers wonen met het hele gezin tijdens de bouw in tentjes of zelfgemaakte hutjes bij de werkzaamheden. In de stad zie je ook hier veel armoede: verkopers en bedelaars, bedelende kinderen die tegen de auto aanschoppen als ze niets krijgen! Langs de kant van de weg onder een zeiltje gasflessen en bedden. Ze hebben tenminste nog een bed en gas om op te koken! Er zijn er dus ook nog die niets anders hebben dan de vodden aan hun lijf!
Voordat we de stad weer binnen rijden stoppen we nog even bij een voor de mensen hier bijzondere moskee Sarkhej Roza, gebouwd in 1451. Voor mij is het niet meer dan een prachtig bouwwerk waar veel mensen, niet alleen moslims, buiten in de schaduw zitten met hun spelende kinderen die maar al te graag op de foto willen. We worden ook vaak en niet alleen hier, aangeklampt met de vraag of ze een selfie met je mogen maken!
Na nog een wandeling over een kledingmarkt zijn we aan het eind van de middag weer terug bij ons hotel. We hebben een luxe grote kamer met airco en een ventilator, telefoon op de wc (!), een hemelbed en een muskietennet. Helaas heeft de ventilator maar één stand: heel hard en snel! Om zeven uur eten we elk een thali. Een thali wordt geserveerd op een groot, plat, metalen bord met kleine metalen kommetjes erop. In de kommetjes zitten aparte groenten, aardappelen, rijst, raita en ernaast liggen verschillende soorten brood. We hebben heerlijk gegeten en liggen vanavond ongetwijfeld vroeg in bed. Op het dak van ons hotel is ook een restaurant, maar ze serveren slechts twee gerechten, thali A en thali B en dan ook nog erg duur. Morgenvroeg om 9.00 uur gaan we verder met onze stadstoer.

Vanmorgen om half acht werden we wakker. Na een kopje koffie lekker douchen en daarna ontbijten. Voor onze deur liggen twee kranten met meteen op de voorpagina twee gruwelijke berichten. Van een vrouw die te veel klaagde over de luiheid van haar man, werd door diezelfde man haar tong onverwacht afgesneden en van een meisje van acht maanden die door haar vader gedood werd door haar zuur te laten drinken. In het mortuarium kreeg men pas argwaan over de dood van het meisje.
Om 9.00 uur gaan we verder met onze stadstoer. Allereerst rijden we door de hoofdstraat van de oude stad, wat een chaos. Onze chauffeur zegt dat als een beginneling zonder krassen op de auto het einde van de straat haalt, hij/zij geslaagd is.
Hij brengt ons eerst naar de Jhulta Minar, een moskee, waarvan men zegt dat de beide minaretten bewegen, vandaar ook de naam Shaking Minarets. Daarna rijden we naar het Kankaria meer waar op de oostelijke oever een VOC-begraafplaats moet liggen in One Tree Hill Garden. De meeste mensen hier kennen deze graven niet, want in India wordt men gecremeerd. Men denkt dat dit graven van moslims zijn! De toegang tot het omheinde meer bedraagt INR 10. Je komt dan via het in beton gegoten meer bij een bordje dat verwijst naar de begraafplaats. Men kan ook gratis en rechtstreeks naar de begraafplaats via een poortje aan de weg.
Van de VOC is bij ons Nederlanders meestal wel bekend waar ze geweest zijn, maar in dat rijtje wordt zelden India genoemd. Ook wij wisten dat tot dit jaar niet! In India bestreek de VOC een gebied groter dan alle andere VOC-gebieden in Azië bij elkaar! Ze hadden in Ahmedabad een vestiging van 1615 tot 1744. De begraafplaats werd gebruikt van 1615 tot 1700. Er zijn nog 49 graven die er allemaal slecht aan toe zijn, ze storten in en worden vernield, zéker na de aardbeving van 2001. De kleinste graven, meestal van kinderen, zijn ontmanteld en meegenomen. Ze worden door de lokale mensen gebruikt als stenen om de was op te doen of een slaapplaats mee te bedekken. Het is onbegrijpelijk dat de Nederlandse Staat helemaal niets doet om deze graven te behouden en te onderhouden. Er zijn een paar Nederlanders die hier wonen en af en toe wat onderhoud plegen. Helaas zijn de namen en andere teksten op de graven bijna helemaal verdwenen. Ik herkende "Hier leyt", maar geen familienaam!

Tijdens het rijden vraag ik Wikram wie hier nu eigenlijk voorrang heeft op een kruising, hij begint meteen heel hard te lachen. Officieel heeft links voorrang, maar het lijkt vaak dat als je van links komt juist géén voorrang krijgt. Op kruispunten stroomt het verkeer uit alle straten naar elkaar toe en voordat je er erg in hebt ben je het kruispunt zonder kleerscheuren over. Het is onvoorstelbaar hoe dat kan! De politie let de laatste tijd méér op overtredingen. Veel boetes zijn verhoogd van INR 100 naar INR 1000. Er rijden nu opeens veel meer mensen met een helm op, nou ja, kinderen dan nog niet, en ook de gordels hebben nu een functie gekregen. Op de voorrangsregels wordt nog niet gelet want dan zou het een chaos worden!
We stoppen bij een waterbron midden in de oude stad, Dada Harir ni Vav. We vonden deze eigenlijk mooier dan die van gisteren! Je daalt via trappen af naar een waterbron tot 80 meter diepte. Zo diep was deze niet maar toch zeker wel 30 meter. De waterbronnen bestaan meestal uit vijf verdiepingen en elke verdieping is fraai versierd met steengravures. Het waren koele en afgezonderde plaatsen om water te bewaren en sociale contacten te onderhouden. Wat me het meest verbaasde was dat ik met mijn COPD geen enkele moeite had om deze trappen af te dalen en ook weer op te klimmen, geen benauwdheid, geen rustpauzes, met een verbaasde Christien achter me aan. Ik heb alleen de eerste dag in India problemen gekend, na het eerste bezoek aan Ina en Jacob niet meer!!!!! Achter deze bron is een moskee gebouwd met de hulp van hindoes en dat is aan de buitenkant ook wel te zien. Maar géén afbeeldingen van mensen en dieren want dat is volgens de Koran verboden. In een aantal wijken van Ahmedabad wonen 90% moslims.

We gaan de rivier Sabarmati over naar de Sabarmati Ashram, het complex waar Mahatma Gandhi en zijn vrouw en vele anderen woonden van 1917 tot 1930. Zijn woning staat er nog steeds en er is een groot museum, beslist de moeite waard. De toegang is gratis. Op de weg terug naar ons hotel bezoeken we nog een Jaintempel (Jaïnisme is een geweldloze religie), Hatmi Singh Jain Temple (op alle borden staat Hutheesing). Er mag binnen niet gefotografeerd worden! De toegang is gratis! We hebben in Rajasthan mooiere Jaintempels gezien en daar mocht je wél fotograferen!

Tip: trek vooral slippers of sandalen aan bij dit soort tours! Het aantal keren dat je ze uit moet doen is veelvuldig. Ook bij het binnengaan van een woning is dit gebruikelijk, ook al zegt de bewoner "kom maar"!

Vanaf het dak van ons hotel, House of MG, kijk je op de vele bouwvallige huizen van de oude stad. De oude stad is opgedeeld in 'pols', kleine wijkjes met smalle straatjes waar mensen van dezelfde kaste, religie of beroep bij elkaar wonen. Ze hebben een gezamenlijke open ruimte die als gemeenschapshuis dient. Hier worden festivals e.d. gevierd. De wijken kunnen worden afgesloten met een poort en er zijn veel geheime gangen om toch te kunnen ontsnappen als er gevaar dreigt. De in- en uitgangen zien eruit als gewone voordeuren, buitenstaanders kunnen ze niet ontdekken! Tussen al die smalle straatjes liggen talloze tempeltjes, kerkjes en moskeeën. Maar hier komen nauwelijks toeristen, wij hebben een bijzonder goede chauffeur die weet wat wij willen zien! In de oude stad wonen al eeuwenlang moslims, Hindoes, Christenen, Jains en Boeddhisten samen zonder enige problemen of onrust.
Rond 13.00 uur zijn we weer terug in ons hotel. We spreken met Wikram af dat we morgenvroeg om half tien vertrekken naar Jambugodha, een reis van 190 km. en die zal drie uur in beslag nemen. We lunchen vandaag buiten, ondanks de enorme hitte en worden meteen omringd door wel vier bedienden! Wat een verwennerij! Het is vandaag erg warm, 37 graden, een van de ventilatoren wordt dus op ons gericht, maar deze ventilator blaast ook gesproken woorden weg. We krijgen dus een bel op tafel die we kunnen gebruiken als we iets willen bestellen!

Opeens ontstaat er een verwarde situatie, er komen mensen naar binnen gerend, er staan mensen op van tafel zonder dat ze klaar zijn. Er is buiten iets aan de hand, ik ga ook maar even kijken en neem voor de zekerheid mijn camera mee. Er staat een grote mensenmassa buiten op straat, opeens politiesirenes, veiligheidsmensen, veel politieagenten, camera's, journalisten en televisie! Iemand die naast me staat vraagt me eerst waar ik vandaan kom en of Denemarken en Nederland hetzelfde is! Het blijkt dat Rahul Gandhi, een kleinzoon van Indira Gandhi, dochter van Mahatma Gandhi bij ons komt lunchen! Hij wordt zijn hele leven lang al beveiligd omdat vele familieleden bij een aanslag omkwamen, vandaar de vele agenten die aanwezig zijn. Wij mogen gelukkig blijven zitten, maar worden wél in de gaten gehouden, iemand staat voortdurend naar ons te kijken. Maar ook dat zijn we al wel gewend! Rahul is door een familielid van premier Modi beschuldigd van misleiding of iets dergelijks. Rahul is politicus en beschuldigt de premier van wanbeleid.
We hebben hem gezien, we hebben hem zelfs in alle drukte en tussen al die journalisten gefotografeerd! Uiteindelijk werden alle fotografen en cameramensen door de politie naar buiten gewerkt, wat een toestanden! Wij mochten nog steeds blijven zitten maar we konden niets meer zien omdat er een cordon aan agenten rondom de tafels stond.
Terwijl we naar binnen lopen staan ook daar mensen door open ramen naar buiten te kijken en willen graag plaats voor ons maken. Ze moesten eens weten hoe dichtbij wij geweest waren!