Onze laatste dag in Jaipur

Het begin van de dag, de start van het ochtendleven, de dagelijkse rituelen zijn vandaag hetzelfde als die van gisteren en eergisteren, behalve dat er vanmorgen géén apen over straat liepen.
Vandaag gaan we naar Nahargarh Biological Park, waar alle dieren van Rajasthan vrij kunnen rondlopen in hun natuurlijke omgeving, maar wél achter hoge hekken. Het park ligt 23 km. buiten de stad vlakbij het gelijknamige fort. De toegangsprijs voor de lokale bevolking is INR 30, toeristen betalen het tienvoudige! Voor een camera betaal je nog eens INR 300, voor lokalen gratis, dus gaven we onze camera's snel aan Ina's man en onze chauffeur! De eigenlijke toegang is nog een heel stuk lopen. Het was al erg warm, dus namen we een riksja.
De meeste dieren (leeuwen, tijgers) waren aan hun ochtenddutje bezig in het hoge gras, dus niet zichtbaar. Wel hebben we herten, beren, panters, wolven, apen, emoe's en een witte tijger gezien. Of de hoge hekken écht veilig genoeg zijn betwijfel ik, want overal hangen grote borden met telefoonnummers voor noodgevallen!
In twee uur wandelen door het park heb je alles wel gezien. Een aanrader is deze dierentuin niet, gelukkig zijn we vorig jaar in Ranthambore geweest waar je beschermd in een auto door de natuur rijdt. Dat wij toen een tijger hebben gezien zorgt ook nu nog voor jaloerse blikken als we erover vertellen tegen lokale mensen.
Vervolgens reden we nog 25 km. verder richting Delhi naar een dorpje waar ongeveer 5000 mensen wonen, waarvan twee Christen zijn. We werden hartelijk uitgenodigd in hun kleine woon-slaapkamer en kregen cola en koekjes. Dit hadden ze extra voor ons gehaald, een hele uitgave. De man is een wiskundeleraar die zijn baan opgaf om in dit dorpje kinderen bijles te geven en tegelijkertijd Bijbelverhalen te vertellen. Dit wordt hier geaccepteerd vanwege zijn status als leraar. De hindoe-ouders van zijn vrouw hadden hem uitgekozen als man voor hun dochter. Zijn status als leraar achten ze hoger dan zijn Christen-zijn, opmerkelijk! Zijn vrouw was voor hun huwelijk nog nooit buiten dit dorp geweest!
Ina en haar man steunen veel van deze Christenen, vooral zij die zich geroepen voelen anderen te vertellen over het leven van Guru Jezus. Er is steeds meer belangstelling voor dit verhaal. Als het aantal Christenen uitgroeit tot ongeveer honderd, worden ze geacht zichzelf te voorzien in hun benodigheden. De gemeente die we zondag bezochten is al zelfvoorzienend. Met steun van een gulle gever en de bijdragen van gemeenteleden kon er zelfs een begin gemaakt worden met de bouw van een gebouw (zónder kerktoren!) voor hun samenkomsten. De voorganger wordt zelfs door de gemeente onderhouden.
Oók de hindoe-moeder van onze gastvrouw luistert graag naar de verhalen van haar schoonzoon, maar ze zegt steeds geen tijd te hebben om te bidden omdat ze voor haar geiten moet zorgen, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat! Christien kreeg een hand van haar, ik niet, maar die zou ik haar, als man, ook niet mogen geven! Ze zegt ook géén lang leven te willen, want ze hoefde geen lang leven! Ze vond het dan wel weer goed, dat er voor haar gebeden werd!
Intussen stonden buiten al veel dorpsmensen rond dit huis. Hier komen nooit blanken, hier komen nooit auto's. De straatjes zijn nauwelijks één auto breed! De mensen in dit dorp horen allemaal tot een lage kaste of zijn kasteloos. Hun leven is een en al onderdanigheid en speelt zich alleen maar af binnen deze dorpsgemeenschap. Alles wat afwijkt of anders is, valt dan ook meteen op, wij dus en onze auto!
Later in de middag ben ik met Ina's man naar een bank gegaan. Dat is een belevenis op zich. Eerst wordt je lichaam gescand en gefouilleerd, dan je naam en adres in een register geschreven en vervolgens worden kettingen van hun slot ontdaan en dan gaat de deur open en mag je binnen. Eenmaal binnen mag je plaatsnemen, want je bent nog niet aan de beurt. Na een half uur mag je naar de balie komen en worden paspoort en visum gekopieerd en wordt er een foto van je gezicht gemaakt. Daarna wordt elk om te wisselen biljet aan beide zijden gefotografeerd en alle biljetten tezamen verschillende keren geteld. Uiteindelijk moeten er nog enkele formulieren worden ingevuld en gaat het hele pakket biljetten én formulieren naar de kassier, die alles nog eens natelt en controleert. Elk formulier moet dan nog door mij ondertekend worden en dan worden alle handtekeningen nog eens vergeleken met die in het paspoort. Een uur verder had ik dan eindelijk mijn rupees!
Na een heerlijke pizza nemen we afscheid van Ina en haar familie, "tot volgend jaar" en dat horen we later die avond ook bij Dera Rawatsar. Ze hopen allemaal dat we volgend jaar weer terugkomen. We weten nog niet welke kamer we zullen nemen!
Om 18.00 uur reden we weer naar ons hotel, het regende, het was dus extra druk op de wegen. Onze chauffeur vertelde nog dat 40% van alle rijbewijzen verkregen zijn via corruptie en niet door een cursus en rijexamen!
Morgenvroeg staat de taxi om 6.00 uur voor de deur, we vliegen naar Bangalore waar we om 11.30 uur zullen landen.