Gasten in bed

Lieve vrienden en familie,
afgelopen zaterdag begonnen we aan onze 6-daagse tour door de bergen van Noord Vietnam. De eerste dag gingen we naar het dorpje 'Ban Lac' waar de 'Witte Thai' wonen in huizen op palen.
Onze reisbeschrijving sprak al van een eenvoudige accomodatie, maar we wisten natuurlijk niet wat we ons daarbij moesten voorstellen. Hier komt-ie dan:
bloedheet, hut op palen aangevreten door allerlei ongedierte én ....(medebedbewoners) duizenden mieren!
Huwelijksreis naar Vietnam misschien?

Tot onze schrik kwamen we erachter dat we onze paspoorten in Hanoi hadden laten liggen, gelukkig hadden we wél kopieën bij ons en komen we nog terug in datzelfde hotel. Ze liggen al voor ons klaar in de kluis!

'Ban Lac' is een authentiek dorp van de 'Witte Thai', maar helaas hebben ze zich volledig toegelegd op toeristen. Oorspronkelijk leefden ze van het kweken van vis, maar de vijvers zijn nu allemaal veranderd in parkeerplaatsen voor auto's en zélfs bussen! Jammer dat het ook hier zo gaat!
De omgeving was prachtig om te wandelen, erg vriendelijke, hardwerkende mensen onderweg die allemaal graag op de foto wilden.

De tweede dag ging de reis verder naar 'Son La'. Onderweg gingen we een aantal malen naar dorpjes met ethnische minderheden.
Geweldig om zo onder de mensen te komen, wat ook het doel is van onze reis: tussen de 'gewone bevolking' ontdekken hoe ze leven en overleven!
Hier leven de mensen nog zoals onze grootouders in het begin van de vorige eeuw. Iedereen zorgt voor iedereen, kinderen dragen baby's op hun rug. De 'Black Thai' en de 'Red Muong' waren ook alweer erg vriendelijk en wilden graag op de foto. Kinderstammen liepen lachend achter ons aan alsof ze nog nooit een 'witte' gezien hadden! Oude vrouwtjes voelden steeds lachend aan Christien's armen en buik alsof ze niet geloofden dat het écht (wit) was!

In de loop van de dag kwamen we in een écht hotel mét warm water, een koelkast en airco, een hard bed én.....wéér bedgasten. We gingen al vroeg naar bed, maar na 'n uurtje werden we wakker omdat het overal begon te kriebelen. Ik, Jan, tilde het laken op, Christien dacht dat ik een grapje maakte, maar het krioelde van de mieren!
We hebben dus nauwelijks geslapen die nacht. 's Ochtends lag alles vol met dode mieren!
Oók vermeldenswaard is dat Christien eindelijk in haar pyama de straat op ging! Dus tóch, Wilma!

De derde dag hebben we wel 10 uur in de auto gezeten, door de bergen en erg slechte wegen op weg naar 'Pa So', 70 km. verder dan 'Lai Chau'. Trouwens het hele berggebied is één grote bouwput momenteel i.v.m. met de aanleg van een stuwmeer en het verplaatsen van dorpen en het opnieuw aanleggen van wegen. Vietnamonline.nl zouden we zéker aanraden dit stuk van de reis voorlopig uit hun programma te halen.
Onderweg maakten we korte wandelingen naar dorpjes, over hangbruggen, waar de mensen erg primitief leven. Elke stam ('Black Thai', 'La Ha' en 'H'mong') heeft zijn eigen gewoontes en kleding, prachtig om te zien. Dit hadden we zeker niet willen missen.
Fietsende en lopende schoolkinderen die hun eigen stoeltje meenemen, als ze er al een hebben!
Het 'Lan Anh Hotel' leek meer dan het was, warm bier, geen brood en alleen maar cola maar wél kikkers en slangen op sterke wijn! De kamer was riant maar eigenlijk ook weer niet! De spaarlampjes gaven zo weinig licht dat we elkaar nauwelijks konden zien!

Vanmorgen reden we dan naar 'Sa Pa', een prachtige rit door hoge bergen met zicht op de hoogste berg van Indochina. Christien is deze reis niet wagenziek geworden, de nieuwe pilletjes werken dus perfect. Af en toe moet ik haar wel even wakker schudden.....!
Vanaf 'Son La' tot 'Sa Pa' wordt een nieuwe weg aangelegd maar dat zal nog een hele tijd duren voordat hij klaar is. Hele bergen worden zelfs afgegraven om te dienen als bouwmateriaal bij het aanleggen van deze weg. Links en rechts van de nieuwe weg waren de hellingen vaak zó steil en onbegroeid, dat ze bij regen omlaag kunnen zakken. Afgelopen jaar zijn bij aardverschuivingen in dit gebied hele dorpen bedolven onder modder, waarbij veel mensen om het leven kwamen.
De nieuwe wegen zijn prima als ontsluiting van dit gebied, maar ze passen nauwelijks in het totale ecosysteem. Het water moet op een natuurlijke manier naar beneden kunnen stromen en niet geblokkeerd worden door wegen.
Veel bergbewoners wonen in houten huizen. Als deze aan vernieuwing toe zijn, ontbreekt vaak het geld om hout te kopen. Daardoor wordt er nu steeds meer in steen gebouwd, ook weer jammer om te zien!

Na vier uur rijden kwamen we in 'Sa Pa', een erg toeristisch stadje, het zou zó in Zwitserland of Oostenrijk kunnen liggen.
De 'Black H'mong' kleden zich voor de toeristen en vragen zélfs voor een foto al geld. Ze willen je van alles verkopen!
Ons hotel (Cat Cat) ligt tegen een helling en we hebben weer een leuke kamer mét open haard, een electrische deken, eigen terras én internet op de kamer!
De stammen die in dit gebied wonen, komen oorspronkelijk uit China, maar wonen al eeuwen aan beide zijden van de grens. We komen ze dus ook in China weer tegen, prachtige mensen om te zien!
De vele toeristen die vaak alleen maar 'Sa Pa' bezoeken nemen we dus maar op de koop toe.
Morgen gaan we 5 km. wandelen, úren dus, want we zitten in de bergen. We zagen vandaag al mensen met de modder tot achter de oren!

Even lekker warm douchen nu en dan om 19.00 uur eten met gids en chauffeur.
Lieve groetjes vanuit het ietwat koudere 'Sa Pa' (over 2 maanden zal het hier sneeuwen en vriezen!),
Jan en Christien