Een bijzondere ontmoeting!

Sinds een aantal jaren maken wij, Christien en Jan, reizen naar landen waar je soms in situaties belandt, die een diepe indruk achter laten en je ook niet loslaten als je weer terug bent in ons welvaartsland.
Dit jaar gingen we naar Vietnam en China. In stilte hopen we altijd op bijzondere ontmoetingen met mensen in hun eigen cultuur en omgeving, méér dan zomaar een ontmoeting. Wij gaan nooit zomaar op reis maar willen ervaren hoe de mensen dáár leven. Deze gedachte maakt onze vakanties altijd heel bijzonder, soms ook wel zwaar, maar het verrijkt je eigen leven.
Zo reisden we door China, een groot communistisch land met harde wetten. Dat hebben we vooral bij de douane ervaren én in het feit dat de overheid bepaalt hoeveel kinderen je mag hebben, n.l. één. Voor etnische minderheden die vooral op het platteland en in de bergen leven, wordt een uitzondering gemaakt, zij mogen er twee. De mensen op het platteland zijn arm, maar erg vriendelijk en gastvrij. We zijn op bezoek geweest bij een Nederlands echtpaar, dat daar zo’n 4 jaar geleden een guesthouse is gestart. Begin van dit jaar waren ze te zien in het EO-programma ‘Onverwacht Bezoek’. Midden tussen de kasrstbergen rondom Yangshuo ontmoet je opeens mensen die jouw taal spreken, mensen die daar hun toekomst bouwen, maar ook bewogen worden door soms schrijnend leed en armoede. We kwamen in gesprek met Nederlandse ouders die een Chinees meisje hadden geadopteerd en voor het eerst met haar terug gingen naar China. Ze vertelden ons, dat er verderop in het dorpje mensen uit Korea woonden, die 8 gehandicapte kindjes hadden geadopteerd.
Wij fietsten zonder de weg eigenlijk te weten, de plattegrond en de bewegwijzering waren beide in het Chinees, maar ook hier mochten we ervaren dat iedereen zo behulpzaam is. Je hoeft de weg maar aan te wijzen op de kaart en zij zeggen wel of je links of rechts af moet slaan.
We kwamen aan in een armoedig dorpje en zochten naar een schooltje, waarnaast ze zouden moeten wonen. We vroegen een jongen naar dit echtpaar, hij kon natuurlijk geen woord Engels en met gebaren probeerden we hem duidelijk te maken dat we op zoek waren naar Koreanen. Hij haalde er een meisje bij, dat gelukkig een ‘beetje’ Engels verstond en zij bracht ons bij dit gezin.
Hartelijk werden we door een vrouw ontvangen, ze bleek de moeder te zijn, Julie. Na de schoenen uitgetrokken te hebben, werden we binnen verwelkomd met een kopje koffie, een kindje met het syndroom van Down,Li Li kwam gelijk tussen ons in zitten en legde haar hoofdje tegen Christien’s schouder, vertederend om te zien. Alleen dit gebaar al kan je zo diep ontroeren. Dit kleine meisje heeft een toekomst, omdat dit gezin alles op heeft gegeven om zich in te zetten voor deze kansarme kinderen. Ook woont er een jongetje met een ‘blanke huid', Bo Bo een albino, ook een kind dat juist in China verstoten wordt. De pleegvader, Andrew, vertelde ons, dat de kinderen hoog uit de bergen komen. De ouders geven of leggen zulke kinderen weg, omdat ze geen geld hebben voor ziekenhuiskosten en ze hen geen toekomst kunnen bieden. Door de één-kind-politiek lopen meisjes maar zéker gehandicapten een verhoogd risico verstoten te worden, soms zelfs ‘verkocht’. Alléén jongens zijn hier een garantie voor de toekomst, maar dan moeten ze wel gezond zijn! Andrew zelf was gastprofessor aan de Universiteit van Beijing en doceerde aan het ‘Institute of Religious Studies’. Ze zijn verhuisd naar dit berggebied, waar het voor de kinderen gezonder en leefbaarder is. Ze gaan gewoon in het dorp naar school. In het gesprek kwam aarzelend naar voren dat ze Christen waren, waar hier niet iedereen openlijk voor uit kan of durft te komen. Andrew, een erg geleerde man, die samen met zijn vrouw alles opgaf om deze kinderen een toekomst te bieden. Bescheiden als ze waren, weigerden ze aanvankelijk onze steun, maar als gift van God werd het juist iets héél bijzonders en dat gold zeker voor het gesprek. China is zó groot en heeft zo’n grote bevolking en desondanks kwamen wij, al fietsend, langs dit gezin! Ontroerend, indrukwekkend, vertederend, het maakte ons stil! We voelden ons weer naar de juiste plek gezonden!
Je weet dat het zo is, maar met eigen ogen zien voelt toch heel anders. Toen we eenmaal op de fiets zaten, voelden we gelijk iets voor hen te mogen betekenen en ook thuisgekomen heeft het ons niet losgelaten. Wij rijk en zo bevoorrecht en zij……geven alles op om voor die kinderen te gaan zorgen om hen een stukje zelfredzaamheid mee te geven voor hun verdere leven.
Zo rond de feestdagen zijn veel mensen weer druk bezig om sfeervolle verlichtingen aan te brengen en er wordt veel geld uitgegeven aan cadeaus en eten voor onszelf en onze kinderen. Déze kinderen hebben alleen maar liefdevolle pleegouders, die amper genoeg hebben om deze kinderen te kunnen helpen en alles voor hen opzij zetten, er is géén stichting die hen steunt.
Wij kunnen iets doen. Het hoeft niet veel te zijn, maar het ligt wel op ons hart deze kinderen te helpen, zodat ze ook naar school kunnen blijven gaan en er een grotere ruimte gebouwd kan worden zodat ze optimalere kansen krijgen. Het geld gaat naar het eerder genoemde Nederlandse gezin, dat via hun bankrekening onze gift in Chinees geld zal aanbieden aan Andrew en Julie. Gedurende de komende weken willen we voor dit gezin geld ophalen, we zijn blij met elke gift voor hen en willen u bij voorbaat hiervoor danken. Bent u bereid dit gezin te helpen, stuur ons dan een mail (jan.hermens@hccnet.nl). Wij zullen ervoor zorgen dat alle geld de juiste bestemming krijgt, daarbij denkend aan de glimlach van de kinderen, Joy (9), Joseph (7), David (7), Bo Bo (6), Claira (6), TianBao (5), Shuang You (4), Li Li (4) én de verbazing van Andrew en zijn vrouw dat zomaar twee toeristen uit het verre Nederland juist bij hén aanklopten!