Een bezoek aan een Christengemeente

Officieel bestaat er vrijheid van godsdienst, maar in de praktijk verandert India in hoog tempo in een radicale hindoe-staat.
We schreven vorig jaar al dat de regeringsgezinde hindoe-partij RSS in haar programma heeft staan dat in 2021 alle andersgelovigen tot het hindoeïsme bekeerd moeten zijn of verdwenen! Dit laatste zal niet alleen betekenen dat ze het land verlaten moeten hebben! Steeds vaker worden Christenen, maar ook moslims, gediscrimineerd, mishandeld en met de dood bedreigd. Hierbij hoef je geen beroep te doen op de overheid en instanties als politie en justitie!
Op onze tweede dag in Jaipur werden we door onze vriendin Ina en haar man bij ons hotel opgehaald om een bezoek te brengen aan een Christengemeente in een dorpje, 60 km. buiten Jaipur op het platteland. Voor ons was dit heel bijzonder, dit zou in al die jaren de eerste kerkdienst worden die we gingen bezoeken. Misschien hebben we ons in alle eerdere jaren te veel laten leiden door het aspect van veiligheid. Dat we door velen voortdurend aangestaard werden, had te maken met het feit dat ze nog nooit blanken gezien hadden. Dit deel van Rajasthan wordt door toeristen zelden bezocht!
We werden hartelijk ontvangen door de voorganger en zijn vrouw en kinderen en kregen een ereplaats op het podium, het voelde enigszins ongemakkelijk. De voordienst was al minstens een uur aan de gang, ze kunnen hier uren liederen blijven zingen. De hele dienst ging uiteraard in hindi, waarbij sommige teksten in het Engels vertaald werden, en andersom. Ina's man verzorgde de preek. Het geloof wordt uitbundig gevierd, in woord en in gebaar.
Mannen en vrouwen, jongens en meisjes, zitten gescheiden van elkaar in de kerk, zoals het in India gebruikelijk is. Twintig jaar geleden waren hier nog geen Christenen en Ina's man werd geroepen om hier het Evangelie te gaan verkondigen, een reis van vele dagen te voet. Nu zijn hier 250 Christenen, die zich tussen de overheersende Hindoes redelijk veilig voelen.
Alle gelovigen zitten en staan op de grond op een mat met voor zich een Bijbel en schriftjes om aantekeningen te maken. Opvallend dat een aantal, vooral oudere vrouwen géén Bijbel heeft, zij kunnen niet lezen en schrijven of zijn te arm. Ze hebben echter allemaal een mobiel en ze werden er tijdens de preek op gewezen dat er een memorycard beschikbaar is waar de Bijbel op verbeeld wordt.
De dienst duurde alles bij elkaar vijf uur, waarbij we het eerste uur zingen helaas gemist hebben vanwege de lange reis er naar toe.
Terwijl ik vanaf het podium de zang en de aanbidding beschouw en tot me door laat dringen, ondanks dat ik er niets van begrijp, grijpt de diepte ervan, de emotie, me diep aan, het maakte me klein. En dan werd ons ook nog gevraagd een lied te zingen, in het Nederlands. Ina en Christien hadden gelukkig de microfoon (ik had de mijne snel aan Christien gegeven) en zij zongen 'Ik stel mijn vertrouwen', ik neuriede mee omdat ik slecht in het onthouden van liedteksten ben! Trouwens, het motto van deze dienst was 'b-positiv'!
Na de dienst werd ons door de voorganger en zijn vrouw een uitgebreide maaltijd aangeboden in zijn woning boven de kerk. Vanaf het balkon kijkende over de velden waar hard gewerkt werd, het is oogsttijd, zagen we opeens een 'nilgai', een blauw rund, een zeldzame antilope-achtige waarvan er nog maar weinige zijn. Het is een verwante van de koe, dus een heilig dier en daardoor redelijk beschermd. Desondanks wordt er op hen gejaagd omdat ze veel schade toebrengen aan de landbouwgewassen. Word je betrapt, zijn de straffen niet misselijk! Onderweg zagen we nog een koe midden op de weg liggen, aangereden. Het halve dorp stond ervol verbazing bij te kijken en niemand durfde de koe aan te raken!
In India, vooral op het platteland en zéker in de oogsttijd, wordt zeven dagen per week gewerkt. Veel Christenen in loondienst nemen op zondag vrij en missen daardoor een dag inkomsten, maar ze hebben het er graag voor over. Ze nemen van thuis eten en drinken mee en hebben na elke dienst een gezamenlijke maaltijd. Vandaag bezochten ongeveer honderd mensen de dienst.
Om 18.00 uur waren we weer in Jaipur en stonden we opeens voor het huis van Ina. De bedoeling was dat ze ons eerst naar het hotel zouden brengen, maar door de gesprekken in de auto werd hier niet meer aan gedacht. Prachtig om, onverwacht, nog even iedereen van de familie een hand te kunnen geven, papa John was erg blij ons weer te zien. Na een heerlijke kop koffie werden we alsnog naar Dera Rawatsar gebracht. Morgen, maandag dus, gaan we weer terug met alle spullen die we voor de familie hebben meegenomen. Onze koffers zijn nu half leeg, maar dat moet ook wel want op binnenlandse vluchten mag je maar 15 kg. bagage meenemen. We hadden 19,1 en 20,7 kg. en twee keer 12 kg. handbagage!
Omdat we al zoveel gegeten hadden, konden we 's avonds volstaan met een sandwich. We werden aangesproken door een jong Indiaas stel uit Delhi die ons aan hun tafel uitnodigden. We hebben leuk met hun gepraat, foto's laten zien van Arun en de kleinkinderen, maar hun uitnodiging beleefd afgeslagen. Wat ons verbaasde was dat ze aan de gezichten van Arun, Sameer, Samara en Saanya konden zien dat hun achternaam Agarwal was! Nu bleek de vrouw ook uit de tak van de Agarwals te komen. Ze heeft ons het een en ander uitgelegd over de kaste en de community van de Agarwals, maar helemaal duidelijk werd het ons niet. Erg leuke mensen trouwens!