In welke kamer liggen we toch?

We zijn alweer twee nachten in ons eigen huis, géén plank als matras, maar een heerlijk zacht en warm bed. Wél worden we 's nachts vaker wakker en zijn dan een beetje de weg kwijt: waar is de w.c.? dat raam zat toch aan die kant?
We zijn nog behoorlijk verreisd, 's morgens heel vroeg wakker en 's middags om een uur of vijf worden de oogjes alweer kleiner, de biologische klok is behoorlijk ontregeld.

Een dagje fietsen door Bangkok was het begin van onze reis door vier Aziatische landen. We kregen dan wel natte voeten, moesten vaker van de fiets om deze door het water te dragen (soms werden we zelf gedragen) maar we zagen de stad wel langzaam volstromen met gigantische hoeveelheden water. Voor wie ooit zelf wil gaan fietsen in Bangkok: het is dé manier om veel van de stad te zien, om te komen op plekken waar je met ander vervoer niet of nauwelijks kunt komen. Wél raden we iedereen aan te kiezen voor de halve dag fietsen en niet een hele, want bij de hele dag zit je te veel in trein, metro en boot, sta je ook te veel op een van deze te wachten. Er gaat dus veel tijd zitten in deze vormen van vervoer waardoor je relatief minder van de stad en de buitenwijken te zien krijgt.
Vanuit het vliegtuig zagen we al dat de overstromingen in Cambodja veel erger waren dan we uit de media te horen of te zien kregen. Het halve land stond onder water, oogsten zijn verloren, waardoor vooral de armere boerenbevolking het zwaar te verduren heeft. Opvallend hoe weinig aandacht de overstromingen in Cambodja in de media kregen. Bangkok was dagelijks in het nieuws, terwijl Cambodja veel erger getroffen was.
In deze landen zijn de rivieren vaak de enigste vormen van afwatering, maar die konden (kunnen) hun eigen water al nauwelijks aan, laat staan de hoeveelheden regenwater. Ook Birma wordt momenteel weer getroffen door overstromende rivieren met vele slachtoffers. Volgend jaar willen we weer naar dit land, maar zullen dan waarschijnlijk een maand later gaan.
We hebben Cambodja als heet en klam ervaren, maar dat zal wel aan het vele verdampende water gelegen hebben. Cambodja bezoek je vooral vanwege zijn vele tempels en paleizen, maar de meeste indruk op ons maakte haar recente geschiedenis waarin miljoenen Cambodjanen geslachtofferd werden en gezinnen uit elkaar gerukt. De 'Killing Fields' met al zijn gruwelijke beelden laten een diepe indruk achter!
Gelukkig konden we vanuit Phnom Penh wél met de boot over de Mekong naar Chau Doc in Vietnam, een prachtige bootreis met net zo prachtige ondergaande zonnen!
Vietnam blijft een prachtig land, waar je, ondanks de miljoenen brommers, op een meer ontspannen manier kunt reizen en waar het eten verrukkelijk is. De mensen kennen redelijk goed Engels, dus communiceren is geen probleem.
Het mooiste van onze reis waren de bijzondere ontmoetingen in China, het bezoek aan Karst en Paulien en de kinderen van Andrew en Julie. Het was mooi om te zien dat kinderen die géén toekomst hadden, nú een liefdevol thuis hebben en zich goed kunnen ontwikkelen ondanks hun beperkingen en handicap.
China presenteert zich naar de buitenwereld als een land dat zich snel ontwikkelt. We zagen echter dat deze vooruitgang vooral ten goede komt aan hen die het al goed hebben. Heb je een politieke mening of een christelijke geloofsovertuiging, zul je hier nooit een overheidsbaan krijgen. Dat geldt trouwens ook voor Vietnam. Vrijheid van meningsuiting is nauwelijks mogelijk. Vooral op het platteland is er grote armoede, ondanks de aanleg van snelwegen, waar juist deze bevolking nauwelijks van zal profiteren. De nieuwe snelwegen verbinden wél grotere steden met elkaar, maar zijn geen ontsluiting van het platteland. In de dorpen zijn de mensen méér op elkaar aangewezen en toeristen zijn een welkome aanvulling op hun mogelijkheid om aan iets meer geld te komen. De westerse toeristen zijn voor China niet van belang, hun percentage is slechts klein (5% van het totaal). Daarom ook wordt er in China nauwelijks of geen Engels gesproken, zelfs de woorden 'toilet' en 'water' kennen velen niet en maak dat dan maar eens met handen en voeten duidelijk!
In China wonen de meeste christenen ter wereld, ongeveer 80.000.000, maar op een bevolking van 1,5 miljard stelt dat nauwelijks iets voor. Bovendien kunnen ze alleen maar lid zijn van een staatskerk, katholiek of protestant. Een andere keuze is er niet tenzij ondergronds. Wél hebben we onder de christenen een blijheid en verbintenis met elkaar gezien waarin we in het westen vaak tekort schieten.
De mensen vinden elkaar in het geloof en hebben geen behoefte hun religie te betwisten, hun geloof is erg standvastig ondanks de staatsbemoeenis en staatsbeperkingen. De kerken worden druk bezocht.
Er worden in snel tempo wegen aangelegd in China, maar het zijn altijd tolwegen, waardoor de armere bevolking er geen gebruik van kan maken. De voor hen belangrijkere wegen in en naar de dorpen, blijven erg slecht. Hierdoor gaat de economische groei van China aan hen voorbij. De jeugd trekt vaak weg uit de dorpen naar de steden om het beter (?) te krijgen. Door de jarenlange éénkindpolitiek neemt de vergrijzing enorm toe en zal China over enkele jaren een arbeiderstekort hebben. Grote bedrijven halen nú al steeds meer arbeiders van het platteland, waardoor het oorspronkelijke China snel zal verdwijnen. De steden zijn grauw en saai, het échte China verliest steeds meer terrein.

Vol schaamte zagen we in Bangkok, Cambodja en Vietnam veel oudere, westerse mannen met soms erg jonge lokale meisjes. We beseffen terdege dat dit voor deze meisjes vaak de enigste manier is om aan geld te komen voor zichzelf en hun familie. Hun toekomst lijkt gewaarborgd, maar wij weten beter. Er zijn natuurlijk mannen die wél goede bedoelingen hebben, maar het leeftijdsverschil blijft schokkend.
In Cambodja is nu een wet aangenomen waarin voor deze mannen een leeftijdsgrens wordt bepaald: 50 jaar (!). Of dit ook in de praktijk zal worden nageleefd moet nog blijken, wij zagen het echter vaak en veel.
In China wordt dit door de wet én de bevolking niet geaccepteerd, daar zagen we dit fenomeen dan ook niet.

Afsluitend, elk Aziatisch land is weer anders dan het andere, wat elk land ook weer uniek maakt. We hebben veel gezien en genoten, we zagen ook minder mooie gebeurtenissen en ontwikkelingen maar zullen onze ogen daarvoor nooit sluiten. We willen juist dit ervaren, waardoor westerse problemen minder belangrijk zijn geworden.

Gisteren hebben we lekkere boerenkool met worst gegeten en zo zullen we langzaamaan weer een beetje Hollands worden! Iedereen is van harte welkom om foto's te komen zien en onze verhalen aan te horen.
Lieve groetjes, Jan en Christien
xxx