Wachten op een trein die niet komt!

Lieve mensen,
Mandalay stroomt vol, zo had de titel ook kunnen zijn, want opnieuw regent het vandaag weer volop. We schreven eerder al dat we nog nooit zoveel water uit de lucht zagen vallen, maar nu zien we straten en wijken vol water staan, soms tot kniehoogte. En daar moesten wij gisteren op een fietstaxi (trishaw) doorheen, de billetjes werden net niet nat!
We hebben onze schoenen al 3x met de fohn droog moeten maken (de pc hier kent geen puntjes op de o).

Gistermorgen om 02.30 uur liep de wekker af en sprongen we welgemoed ons bed uit, om 03.15 uur zou onze taxi klaar staan. "He promised us", maar niks hoor, geen taxi. Het personeel dat met drie man voor ons zo vroeg was opgestaan, trommelde iemand z'n bed uit en we waren nog net voor 04.00 uur op het station.
Na over slapende mannen, vrouwen, kinderen en baby's gestapt te zijn, vonden we een vrij plekje op het perron. Deze mensen hier te zien slapen, ze wonen eigenlijk op het perron, raakte ons wederom erg diep, wat een triest bestaan, vooral die vele kleine baby's, sommigen zelfs net geboren (op het perron?), een spastisch meisje dat niet kon lopen, de grote groeiachterstand bij alle kleinste kinderen. Een kind van, in onze ogen, een jaar bleek soms al 4 jaar oud te zijn.
Christien gaf ons fruitsap en water aan enkele kinderen, ze wilden graag allemaal op de foto.
We kunnen hier zoveel over schrijven en vertellen, maar eigenlijk ook weer niet. Als je dit ziet, voel je je eigenlijk machteloos.
In tegenstelling tot gisteren in Mingun, waar we een bejaardenhuis voor ouderen die geen familie meer hebben, bezochten. Margo, we hebben 'jouw bril' de hand mogen schudden, wat een prachtige mensen.
De oudste vrouw is 99 jaar, een vrouw van 92 rookt nog steeds gezellig haar sigaartje. Ze zei dat je daar oud van kon worden!
Margo en Joop, misschien komen jullie hier nog een keer, we hebben jullie via het schrift van de zuster alvast de groeten gedaan!
Wat een vrolijke oude mensen bij elkaar, sommigen liggend op een hard bed zonder matras.
Zuster Thwe Thwe Aye was erg blij en tot tranen geroerd met onze gift, een jurk, een zak vol zeepjes en enkele brillen. Voor ieder die dit leest en binnenkort ook naar Mingun gaat, neem s.v.p. contact met ons op.

We zagen veel treinen binnenkomen en weer vertrekken, de uren verstreken. "Is this our train?" En elke keer was het een andere trein.
Belangstelling hadden we genoeg, kinderen zitten aan je, om je, en zelfs het Birmese leger wou ons wel inlijven.
Uiteindelijk om 10.30 uur werd omgeroepen, wij verstonden het natuurlijk niet, dat de trein niet meer zou aankomen en weer vertrekken i.v.m. de vele overstromingen onderweg. De trein staat ergens in het water! Niet alleen Mandalay stond dus blank!
We zitten dus weer in hetzelfde hotel, het Silver Swan Hotel, en blijven hier tot woensdag.
Pyin U Lwin en zijn paardenkoetsen krijgen we helaas niet te zien, Christian!
Morgen, als het weer (het weer) meezit, gaan we naar Inwa en nog een keer naar U Bein Bridge als de zon schijnt.
En onze chauffeur heeft dit laatste in ieder geval beloofd!

Lieve groetjes, Jan en Christien