Van Mumbai via Chennai naar Trichy

Na 30 uur trein- en meteen erachteraan 7 uur autoreis zitten we nú in Trichy.
Chennai moesten we helaas overslaan, omdat we na de treinreis en aankomst in ons hotel aldaar (06.00 uur) moesten constateren dat we 1 dag te laat waren. We snapten er aanvankelijk niets van, maar we zagen al snel dat Outsight, onze reisorganisator, een foutje met de data had gemaakt:
we stonden voor dit hotel geboekt voor 18 okt. en toen zaten we nog in de trein!
Gelukkig konden we ons wel ff douchen en nog snel ontbijten, want we moesten om 7.30 uur alweer beginnen aan het programma voor 19 okt.: de verplaatsing per auto naar Trichy.
We hebben gelukkig dus niet in een doos hoeven slapen, want de trein had sowieso 4 uur vertraging.
Toch jammer, want we wilden die ene dag in Chennai gebruiken om de begraafplaats van apostel Thomas te zien, die schijnt hier begraven te zijn.

De 'sneltrein' kwam maar langzaam vooruit en stopte vaak. Aanvankelijk hadden we een 4-persoons coupé voor ons alleen. Van de reizigers die onderweg instapten, viel ons op dat 2 mannen niet bij ons wilden zitten. We denken dat deze niet in een coupé met een vreemde vrouw wilden slapen.
Al rokend op het perron zag ik (Jan) steeds dat er zwarte 'dingen' naar de trein kropen. Dit bleken kakkerlakken te zijn! Onder de trein krioelde het steeds van de ratten en niet zulke kleine!
En Janneke?
Je mag dan aannemen dat dit soort 'reizigers' de trein ook weer verlaat als die weer vertrekt?
Etensresten, plastic borden, bekertjes, zeg maar alle afval, wordt door het treinpersoneel in de openingen tussen 2 treinstellen naar buiten gekieperd.

De trein had dus een vertraging van 4 uur en dat is hier vrij normaal. Het is hier géén herfst, er lagen géén bladeren op de rails, het lag dus niet aan 'vierkante wielen' zoals de NS ons ooit probeerde wijs te maken. Tóch hebben we wél het gevoel dat ze niet rond waren, zélfs nú zitten we op onze stoel (achter de PC) nog steeds heen en weer te schudden. Het lijkt alsof we nog steeds in die trein zitten, het lijkt alsof de aarde onder ons beweegt.

Het landschap onderweg was saai, droog en eentonig. Wel was er steeds meer begroeiing richting Chennai. Zover we konden kijken, steeds hetzelfde. Rivieren hadden geen of nauwelijks water, de velden stonden vaak droog.

We zaten dus na deze treinreis al weer snel in een auto naar Trichy. Het verkeer lijkt een geordende chaos. In Indonesië geldt het recht van de sterkste (grootste), hier het recht van de snelste en brutaalste, soms ook wie het hardste toetert!
Er is geen enkele auto die niet aan beide zijkanten bekrast is, en rechts- en linksachter gedeukt of zelfs uit elkaar gereten. Bij het inhalen lukt het dus vaak nét niet!
Volgens ons haal je hier het rijbewijs als je een half uur niets raakt!
De banden zijn vaak spiegelglad, uit de reserveband zijn vaak stukken uit! Alles gaat hier mee tot er werkelijk niets meer mee kan en zelfs dan zal er nog iets mee gedaan worden!
Vandaag zagen we een vrouwtje zoeken in een berg afval naar wat????

Wildplassen mag hier nog, óók dat alleen voor mannen! Je ziet ze werkelijk overal piesen, boeren en rochelen. En ik, brave Jan, kreeg bijna een bekeuring voor het roken buiten de coupé!

Voordat we woensdag op de trein gingen, zagen we in Mumbai nog een Hindu-bruiloft, prachtig met veel geroffel en vuurwerk! Ze trokken in een processie over straat naar het duurste hotel ter wereld, het Taj Mahal-hotel. De processie begon bij een openbaar toilet waar het vreselijk stonk! Alweer zo'n kontrast!

Carola, je bent inmiddels vertrokken. Voor jullie allemaal een fijne week! Janneke zul je goed voor de poes zorgen?

We zitten nu in een prachtig hotel, alle luxe bij de hand in een heerlijke, koele kamer. Wel fijn na 38 uur reizen!
We gaan zo een lekker hapje eten,
Jan en Christien