Van Agra naar Jaipur

We hebben vandaag bijna de hele dag in de auto gezeten. Een gemiddelde van 50 per uur is hier al een behoorlijke snelheid.
Onderweg hebben we natuurlijk véél gezien: nergens hebben we zo'n groot kontrast tussen arm en rijk gezien dan hier. Het is ontzettend droog, het lijkt wel woestijn! Je vraagt je af dat hier nog iets kan en wil groeien. De leemachtige grond wordt zelfs metersdiep afgegraven om bakstenen te maken. Heel vreemd hoe het landschap er daarna uitziet.
Langs en op de weg rijden niet alleen auto's, brommers en fietsen, maar nét als in Sri Lanka moet je de weg ook weer delen met koeien, paarden, kamelen en varkens! Katten zie je hier niet.
Sommige koeien zijn hier heilige dieren, gisteren moesten we plotseling afremmen en tussen 2 koeien door de weg vervolgen.

Fietsen zijn er gigantisch veel, echter lijken ze uit de tijd van onze ouders en grootouders. Ze worden niet alleen gebruikt om te fietsen, maar ook om er winkelwaar aan op te hangen. Soms herken je de fiets niet eens meer!
Kleine, gespierde mannetjes staan rechtop op de trappers om méér kracht te kunnen zetten (en wij maar klagen als we hard moeten werken!).

Het eten hier is lekker, maar aan de smaak moeten we wel wennen. Het is heel anders dan in andere landen waar we geweest zijn. Sla durven we natuurlijk niet meer te eten (na Bali 2005!).
Gisteravond hebben we heerlijk en gezellig met z'n 2tjes buiten gegeten. Er waren optredens tijdens het eten van een danseres (15 jaar) en een muzikant, na het eten hebben we een poppenspel gezien en dan komt de kinderarbeid naar voren: de speelster was 13 en haar broertje die trommelde was 7 jaar! Ze gaan wél naar school hoor!
Ze moesten het verdiende geld natuurlijk aan hun ouders geven. Zo zie je veel kinderen hard werken, ook op het land en langs de weg.
We hebben nog 2 mooie poppen gekocht bij het meisje, het jongetje was ontzettend blij en kuste onze handen.

India is een echte mannenwereld, vrouwen zie je niet vaak en meestal in een groepje. Vrouwen doen het thuiswerk en de zorg voor ouders en kinderen, maar vandaag zagen we er 10 die met een handveger het stof van een pas aangelegde straat veegden!

Onderweg naar Jaipur hebben we een paleis bezocht in Sikrit. We werden naar een tuktuk geleid en plotseling zaten we ook al met een gids opgescheept. Hij deed keurig uitleg en liet ons het hele complex uitgebreid zien. Tijdens deze wandeling door het paleis hebben we enkele mooie kettingen gekocht (Janneke!!). Vijftig Euro voor 7 kettingen, een koopje toch!?! Maar soms weten wij hoe het moet, na weglopen werden we door de verkoper "achtervolgd" en terwijl hij steeds meer zakte met de prijs, hadden we ze uiteindelijk voor tien Euro. En dan heb je tóch nog het gevoel dat ook dit nog teveel was!

De klapper: toen de gids eindigde met zijn verhaal en afscheid wilde nemen, waren zijn laatste zinnen: "Als jullie tevreden zijn mag je me belonen met 1000 of 2000 Rp., maar méér mag ook".
We gaven hem natuurlijk maar 500 Rp. en dat is hier al heel veel (Euro 10).

De mensen blijven over het algemeen vragen om geld en dat ben je snel zat.
Morgen maken we een stadstour en bezoeken dan weer een oud fort, maar daarover morgen.
We gaan nu lekker eten!

We zitten nu in een prachtig hotel-complex, maar onze kamer valt in vergelijking met de eerdere, enorm tegen. Het is een klein, bedompt kamertje aan een binnenplaats. We hebben geen stoelen om op te zitten, enkel een kussen op de grond. We dachten dat dat voor Japanners was!
Uit de kraan komt nauwelijks water en dat is hier erg vervelend. Laten we hopen dat het wel warm is!

Vannacht heeft Christien voor het eerst goed geslapen! Het went!!!!

Leuk dat jullie reageren, we lezen het graag.
Wilma, hoe is het met de moeder van Sameer? Denk je ook nog aan de folders van Coop?
Carola, geef je Bolle genoeg aandacht, want wij weten dat hij dat nodig heeft! Haha!

Lieve groetjes voor iedereen,
Jan en Christien