Rondreis door India 2018, een afsluiting

We zijn enkele dagen weer terug in Nederland. Ik ben om 4.00 uur wakker, Christien slaapt nog. Wat het eerste opvalt zijn de geur en de reuk van je lichaam, het ruikt nog naar India. Onze lichaamsklok staat nog op Indiase tijd, in India is het 7.30 uur. ’s Avonds rond acht uur worden onze oogleden zwaar en vallen langzaam omlaag, voor ons lichaam is en voelt het nog als half twaalf! We hebben heerlijk geslapen in ons eigen bed.

Je zou zo graag zoveel willen veranderen in landen als India, de staat van de wegen is belabberd, het verkeer is een chaos, ogenschijnlijk zonder regels, maar soms moet je niet teveel willen veranderen aan een land, het zou daarmee teveel van zijn geheel eigen karakter en charme verliezen.

Voor reizigers naar India gelden 2 mogelijkheden: je raakt verliefd op het land en keert terug, of je gaat er nooit meer naar toe! Toen we in 2007 voor het eerst naar India gingen, zeiden we na terugkomst "nooit weer!", maar de maanden erna drong eigenlijk pas tot ons door dat deze reis een diepe indruk in ons had achter gelaten. Ook nu, oktober 2018, krijgen de opgedane ervaringen een steeds diepere, vaak emotionele betekenis. Dit was inmiddels onze vijfde reis naar India.

Waarom gaan wij zo vaak terug naar India?
Onze dochter Wilma vertrok als jong meisje alleen naar India, haar moeder ongerust achterlatend. Ze wilde de wereld verkennen en vond Sameer. Zijn vader, Arun, dacht nog “wat moet dat jonge meisje hier, dat is toch veel te gevaarlijk”. Hij ontfermde zich over haar. Wilma trouwt met Sameer en we konden geen betere schoonzoon voor onze dochter wensen, een trouwe echtgenoot en vader. En wij? Wij zijn ook van Arun gaan houden, “I have tears in my eyes” zei hij op de trouwdag van zijn zoon. Een spontane man, maakt met iedereen een praatje, een man met enorme mensenkennis.
In het ziekenhuis, waar Christien werkte op de afdeling Neurologie, ontmoette ze een patiënte en al pratende vertelde ze dat ze familie in India had wonen. Een jaar later ontmoette Christien in hetzelfde ziekenhuis deze familie en zo ontstond er vriendschap op afstand met Ina.

Gezonden naar de juiste plaats
Bijzondere ontmoetingen, elk jaar weer, er komt altijd wel iets op ons pad, God zendt ons naar de juiste plaats. We hebben dat steeds heel sterk gevoeld, op Sri Lanka, in China, in Nepal en in India. Mensen die lijden, die vervolgd en verstoten worden uit dorp en familie omdat ze Christen zijn geworden. Ina’s man die, valselijk beschuldigd, gemarteld en geslagen werd. Vooral de ontmoetingen met Ina’s familie voelden elk jaar steeds dieper. En zoals Ina dit jaar zei: “Jullie brengen een stukje Holland naar India. Als jullie er zijn voel ik me weer thuis”. En niet omdat we steeds weer Hollandse kaas, kruidkoek, drop en speculaas meebrengen, “Niemand uit Nederland heeft zó lief en leed met ons kunnen delen door ook echt aanwezig te zijn als jullie....dat is meer dan het woord speciaal kan uitdrukken”.
Wij zijn intens blij en danken God dat we dit voor hen mogen betekenen.

Ook deze reis was weer avontuurlijk, we kwamen op unieke plekjes, plekjes die je gezien en ervaren moet hebben, die je alleen op deze wijze van reizen kunt vinden. Het contact met de lokale bevolking en zijn gebruiken, hun dagelijkse leven en levenswijze staan bij ons altijd voorop. Bijzondere ontmoetingen, dankzij de vrijheid die wij ervaren in onze reizen. De altijd weer vriendelijke mensen in India, vooral op het platteland. In de steden is men gejaagd, vaak op zichzelf gericht.

Christenen in India
Christenen krijgen het steeds moeilijker in India, in de afgelopen tien jaar waren er nog nooit zoveel geweldsincidenten als in 2017. Ze worden vaak slachtoffer van aanvallen en gedwongen her-bekering, kerken worden in brand gestoken, vooral door extremisten en geloofsfanaten. Op individueel niveau worden ze bedreigd, aangevallen of weggehouden van de enige waterbron van het dorp. Waar het Christendom gebaseerd is op de liefde van Jezus Christus, zijn andere religies en levenswijzen vaak gebaseerd op haat en geweld, op onderscheid tussen bevolkinsgroepen. Het kastensysteem is dan wel niet verankerd in de grondwet maar wél in het karakter en de dagelijkse praktijk van de mensen. Het onderscheid tussen de diverse bevolkingsgroepen is enorm en leidt vaak tot schrijnende situaties. Desondanks groeit het aantal Christenen. Op dit moment zijn het er al dertig miljoen waar het er in 2011 nog maar tien miljoen waren. In vrijwel heel India hebben Christenen te maken met discriminatie, ook vanuit de overheid. Buitenlandse Christenen en leden van kerken die al generaties lang in India actief zijn, kunnen nog redelijk samenkomen. Toch worden ook aan kerkgebouwen van deze laatste groep regelmatig vernielingen aangericht.
Christenen met een hindoeïstische achtergrond worden het zwaarst vervolgd. Familieleden, dorpsgenoten en hindoeleiders proberen hen te dwingen om terug te keren naar het hindoeïsme. Gelovigen worden bedreigd, aangevallen en ten onrechte opgepakt. De aanvallers komen doorgaans ongestraft weg met hun misdaden. In veel dorpen moedigt de politie de gemeenschap zelfs aan om Christenen te vervolgen! Het leven van Christelijke voorgangers en pastors in India is zeer zwaar. Ze worden vaak gearresteerd op basis van valse beschuldigingen. Het rechtssysteem in India is zo dat je als beschuldigde zélf moet bewijzen dat je onschuldig bent! Christenen, moslims en andersgelovigen worden steeds vaker gedwongen zich terug te bekeren tot het hindoeïsme. Gebeurt dat niet, dan volgt vaak verbanning of moord. Tot enkele jaren terug leefden de hindoes (de meerderheid), de moslims, de christenen en de andere gelovigen vreedzaam naast en met elkaar. Maar nu is er een hindoe-nationalistische regering aan de macht, die vindt dat India een Hindoeland moet zijn. Sinds de partij van premier Modi aan de macht is, hebben radicale hindoes hun macht kunnen uitbreiden. De laatste jaren neemt het geweld toe, ongestraft!
In India is ongeveer 80% van de bevolking hindoeïstisch, hindoe kun je niet worden, je kunt alleen als hindoe geboren worden.
Niet-hindoe ngo’s worden gedwongen uit India te vertrekken, hun websites worden geblokkeerd. Ook het ontvangen van geld vanuit het buitenland wordt door de overheid steeds moeilijker gemaakt.
Het zuiden van India is opener, moderner en rijker dan het noorden, hoewel er ook hier in alle steden sloppenwijken te vinden zijn. In het zuiden is westerse kleding geaccepteerd, in het noorden wordt hier neerbuigend over gedaan en draagt men nog veel traditionele kleding zoals sari’s, kurta’s en dhoti’s. De problemen zijn in het noorden (vooral noordwesten) groter dan in het zuiden, maar langzaamaan worden ook daar de moeilijkheden zichtbaarder. De vraag die onder de Christenen leeft is: durf ik mij nog openlijk als Christen uit te geven en zo nee, verloochen ik Christus dan niet? Een enorm dilemma.

Ter bemoediging: “U kunt me ketenen, u kunt me martelen, u kunt zelfs dit lichaam vernietigen, maar u kunt nooit mijn gedachten gevangen zetten” (Mahatma Gandhi)

In ons land bestaat er godsdienstvrijheid, je mag in alle vrijheid je geloof uitoefenen. De laatste jaren komt daar dan wel enige verandering in, maar toch! In India kunnen hindoe-fanatici zomaar een kerkgebouw binnendringen, vernielingen aanrichten en slaan met stokken.

Hebben wij die angst gevoeld? Ja, even wel, voordat we vertrokken. Maar als je dan eenmaal veilig door de douane bent gekomen, voel je weer de rust en vrede in jezelf. Dan is er alleen nog maar het verlangen naar die bijzondere ontmoetingen met familie en vrienden in het land. Tijdens een kerkdienst voel je dan een diepe verbondenheid met de broeders en zusters daar! In woorden kun je nauwelijks uitdrukken, wat je dan voelt.
We hebben gezien en gevoeld hoe moeilijk het voor een Christen is om in India vrij je geloof te mogen beleven, en toch…….ze zijn enthousiast! We hebben de diepte mogen proeven van deze ontmoeting met Indiase Christenen, het maakt je klein. Indrukwekkend, ontroerend, vertederend, het maakte ons stil! Wie zijn wij om nee te zeggen, als God zegt: “Ga!”.

India, een land van uitersten
India, het land van de maharadja’s en hun majestueuze tempels. Het land van de heilige Gandhi, de heilige koe en de heilige rivier de Ganges. Van badende hindoes en mystieke ceremonies. Het land van dorre woestijnen, lange stranden en het parelwitte Himalaya-gebergte. De Indiase rijkdom schittert in de vele paleizen en kleurige straten van Udaipur en Varanasi. Maar er is ook armoede. De hoofdstad Delhi en grootste stad Mumbai lopen over van de mensen. Miljoenen mensen in straatjes, langs rivieren, in krottenwijken en op bussen en treinen. India is geen doorsnee land maar een gigantisch land dat bol staat van cultuur, traditie en geloof. Een land ook waar de mensen uit de verschillende staten niet met elkaar kunnen communiceren omdat ze elkaar niet kunnen verstaan. Er zijn in India 415 verschillende levende talen, men spreekt géén gemeenschappelijke taal. In het noorden wordt Hindi gesproken, in het zuiden Engels. Hindi wordt op scholen nauwelijks onderwezen.

Hindoes staan bekend om hun verdraagzaamheid maar deze geldt vooral tussen hindoes onderling. Het hindoeïsme staat echter vooral bekend om zijn fundamentele ongelijkheid. De Indiase maatschappij wordt ingedeeld in meerdere en mindere Indiërs. Tot deze ‘minderen’ behoren andersdenkenden, andersgelovigen, vrouwen, meisjes, gehandicapten en kastelozen.
Het is daarom ook duidelijk dat het kastenstelsel, met zijn fundamentele ongelijkheid, belemmerend werkt op veranderingen in de Indiase maatschappij en dat geldt nog het sterkst op het platteland. De hogere kasten maken gretig gebruik van de economische afhankelijkheid van de laagste kasten en vooral van de onaanraakbaren. Deze werken vaak voor niets of voor een zeer laag loon of voor een schamele maaltijd. Weigeren ze, dan worden ze vaak gedwongen of zelfs vermoord. De laagste kasten en de onaanraakbaren hebben geen rechten, alleen plichten. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat 5% van de Indiase bevolking beschikt over 95% van het grondbezit en alle bebouwing erop. Riksja’s en tuktuks zijn nooit eigendom van zijn bestuurders dus ook niet van het geld dat ermee verdiend wordt!
Ongelijkheid blijkt ook uit het wettelijk minimumloon dat mensen uitbetaald dienen te krijgen. Nog steeds zijn er veel mensen die minder uitbetaald krijgen. Dat mag dan wel niet, maar veel werkgevers trekken zich er niets van aan omdat ze vrienden hebben bij de regering, de arbeidsinspectie, de rechtbank of bij de politie! Véél mensen hebben helemaal geen werk en ook geen land om zelf voedsel te verbouwen.
Bijna één op de vijf kinderen ter wereld woont in India, de helft hiervan leeft in zeer moeilijke omstandigheden. Ze zijn op zichzelf aangewezen, worden tot werken gedwongen, worden misbruikt of verhandeld, leven op straat of worden slachtoffer van natuurrampen. In India worden verhandelde kinderen gebruikt voor prostitutie, als huisslaafje, ze worden tot een huwelijk gedwongen en ze worden gebruikt als goedkope of onbetaalde arbeidskracht.

In India worden vrouwen nog steeds enorm gediscrimineerd, ze worden veel lastig gevallen en misbruikt op het werk. Kinderarbeid is wettelijk toegestaan en komt veel voor. Hoewel slavernij en gedwongen arbeid door de wet verboden zijn, komt dit in de praktijk nog vaak voor. Veel Indiërs lijden aan ondervoeding, vooral vrouwen en meisjes. Mannen en jongens krijgen vaak eerst te eten, vrouwen en meisjes mogen de restjes opeten.

In India is alles mogelijk, we vonden bij thuiskomst dan ook nog twee aanstekers en drie doosjes lucifers in onze koffers. De vele scanapparaten waar je doorheen moet lopen en hun voortdurende gepiep, vervullen in India waarschijnlijk een zelfde rol als een doorgetrokken streep op straat!

En ondanks alles, houden wij van India!

India, het land van Sameer, onze schoonzoon; India, het land van Arun, zijn vader waar we zoveel steun van ontvangen als we daar zijn; India, het land van Samara en Saanya, onze kleinkinderen; India, het land van Ina en haar familie, onze dierbare vrienden! We bidden dat God hen allen mag beschermen.