Ons bezoek aan Ina en haar familie

Bij het reserveren van onze kamer in Dera Rawatsar hadden we als voorkeur aangegeven dezelfde kamer als vorig jaar (103). Een kamer met een aparte, gekoelde zitkamer en een smal buitenbalkon met uitzicht op de stad. Hoewel dat uitzicht hier midden in de stad door de omliggende bebouwing weinig voorstelt, maar toch, het dagelijkse straatleven, vooral 's morgens vroeg is ontzettend interessant om te zien!

Helaas sluiten reserveringen niet altijd op elkaar aan, onze kamer zou pas maandag vrijkomen. Intussen kregen we kamer 301, een luxe kamer met twee douches, twee wasbakken, twee airco's, twee ventilators en, je zou bijna zeggen helaas, slechts één toilet! Helaas ook geen balkon, wel een galerij waardoor je het gevoel kreeg van nauwelijks privacy.
In kamer 103, die we dus nu hebben, is alles slechts éénmaal aanwezig, de airco koelt nauwelijks en maakt veel herrie. Maar wél die aparte zitkamer met een verkwikkende airco en een ventilator en lekkere, luie stoelen.
Christien die zo aandrong op onze gereserveerde kamer, kreeg toch lichtelijk spijt dat we gewisseld hadden. Ze zou kamer 301 's nachts willen hebben en 103 overdag!

Om 12.00 uur lieten we een Uber-taxi komen om ons naar Ina te laten brengen. Uber-auto's zijn aanmerkelijk goedkoper dan taxi's maar ze rijden alleen op beschikbaarheid waardoor je soms vaak moet inloggen om een auto te bestellen. Het lukte na een kwartier en de prijs was INR 257, ongeveer € 3. Opvallend was dat dezelfde rit 's avonds slechts INR 151 kostte! Het prijsverschil zou met de drukte van de dag te maken hebben!
Ina en haar familie, ze leven met drie gezinnen in een huis, waren weer erg blij ons te zien. Basha, Ina's dochter, kwam gelijk naar ons toe. Ondanks dat ze ons slechts eenmaal per jaar een aantal dagen ziet, weet ze precies wie we zijn. Haar gezicht begon nog meer te stralen toen ze onze tassen en zakken zag. Ze weet heel goed wat daar allemaal in zit! Speelgoed en kijkboeken en dan vooral met dieren, waarbij ze steeds liedjes ging zingen.
En net als andere jaren werd Ina enthousiast en emotioneel bij alles wat er uit de tassen en zakken kwam, bij alles vertelde ze vanuit en over herinneringen die in haar opkwamen, en wat kan ze enthousiast vertellen. Als wij er zijn, zei Ina, was dit voor haar altijd een beetje thuiskomen! In huis staan dan ook veel foto's van vroeger, van familieleden uit Nederland, de koelkast hangt helemaal vol met dierbare ansichtkaarten uit ons land. Alles wordt gekoesterd! Een, ooit, door Christien gehaakt kleedje kreeg een bijzonder plekje! Dit gevoel werd nog meer versterkt bij alles wat haar zussen Thea, Ellen en Rianne hadden mee gegeven. Een mini setje stoelen met tafel voor Barbie's , waarmee Ina als kind speelde, pakte ze toen ze het zag vol blijdschap uit de tas. Dit was door haar zus, Rianne, al die jaren bewaard en wij mochten het meenemen. Dank je, Rianne, voor dit prachtige moment! Het staat al op de vensterbank! En Basha bleef de hele tijd spelen met de poppetjes van de Plus en de vele autootjes. En overal kwamen rolletjes Mentos, stophoest, Wilhelmina-pepermunt en drop tevoorschijn. De gevulde speculaas, stroopwafels, pepernoten en Old Amsterdam brachten Ina tot enorme verbazing!

Om 21.00 uur gingen we weer terug naar ons hotel, intussen hadden we samen geluncht en gedineerd en nog waren de tassen niet helemaal leeg. Op het laatst ging het tempo nog flink omhoog, want Uber-auto's wachten niet!

Het is nu dinsdagmorgen, het tijdsverschil met Nederland is drieëneenhalf uur, om zes uur is het licht en 24 graden. De temperatuur loopt snel op naar 34 graden. De afgelopen weken heeft het veel geregend, de regentijd is nu voorbij. Bomen en planten zijn weer groen en hebben zich volgezogen met water. De bodem is al weer droog en hard, waar is al dat water toch gebleven? In de natte tijd krijgen de mensen tweemaal per dag één uur water en kunnen hun tanks, meestal op het platte dak, weer vullen. In de droge tijd kan dit vaak maar eenmaal per dag.
Om zeven uur sta ik op het balkon, het leven op straat komt weer op gang, het wordt steeds drukker en dat merk je vooral aan het vele getoeter. In de bocht van de straat zit aan de binnenkant een diepe kuil, iedereen wil er omheen, voetgangers, brommers, auto's en riksja's, zélfs apen die hier in de stad op zoek zijn naar water en voedsel. Een pauw staat te pronken op het dak van de buren.
Overal wordt weer geveegd en gestoft, er komt dan zoveel stof vrij dat het een stukje verder weer neer dwarrelt. Maar daar staat gelukkig weer iemand om te vegen en te stoffen! De lucht is vergeven van grote hoeveelheden stof. Auto's worden soms wel een half uur afgestoft, meerdere keren zelfs, maar zouden ze niet zien dat het eigenlijk geen zin heeft? Het stof van de ene kant dwarrelt naar de andere kant en zo kun je wel uren blijven afstoffen! Planten en bomen in de tuinen en langs de kant van de weg krijgen van de aanwonenden een lepeltje, bekertje of emmer water, al naar gelang de grootte van de plant en boom. Elke aanwonende voorziet de bomen en planten, zélfs aan de overkant van de straat, van water.
De melkboer op zijn brommer met twee melkbussen aan elke kant, staat melk over te gieten. Hij stoft wel eerst zijn melkbussen af!

Om 12.00 uur kwamen Ina en haar dochter Basha. We hadden ze gisteren uitgenodigd een dagje te komen zwemmen. Basha had ons al lang gezien en trok Ina mee, terwijl zij nog aan het kijken was waar wij waren. Ze zou met kleren en al in het zwembad gesprongen zijn! We gingen dus snel eerst naar onze kamer om haar de zwemkleren aan te doen. En wat heeft ze weer genoten, wij natuurlijk ook, want ze kan maar eenmaal per jaar in een zwembad, ze is verzot op water. Zwembaden zijn er in Rajasthan niet, alleen maar bij hotels!

Na nog samen geluncht te hebben, zijn ze om vier uur terug naar huis gegaan. Morgen komen ze ons weer ophalen en gaan we naar Nahargarh Biological Park, een park c.q. dierentuin met exotische planten en dieren. Het ligt in de buurt van Nahargarh Fort waar we in 2007 al geweest zijn, 23 km. buiten Jaipur.
Het was een heerlijke, ontspannen dag waarbij we ook veel met elkaar mochten delen. Voor ons zo gewoon, maar voor Ina had het meer van bij elkaar buurten, lekker in het Nederlands kletsen en op de koffie gaan.