Shreejana Children’s Home in Mahatgaunda Pokhara

Om half zes zit ik alweer op ons balkon en geniet opnieuw van de beginnende dag. De was hangt er nog niet! Ik zie een klein stukje van het meer en begrijp opeens waarom ons hotel geen uitzicht meer op het meer heeft, ik kijk tegen een hotel aan dat nog hoger is dan Sampada en ons uitzicht heeft weg genomen. Ook hier geldt waarschijnlijk het recht van de sterkste, de grootste en de hoogste!
Er zijn hier nauwelijks muggen en ander ongedierte, je hebt er in ieder geval geen last van. Wél van krijsende kraaien die boven de stad vliegen. Ze duiken snel naar beneden als hoog boven hen arenden beginnen rond te cirkelen.
Tegen tienen lopen we naar Sisne Rover Trekking, de reisorganisatie waar Dambar eigenaar van is. Hij is er nog niet, hij schijnt nog vanuit Kathmandu onderweg te zijn. We lopen verder langs winkeltjes en na vijf minuten worden we opeens van achteren aangeroepen, Dambar komt toch, hij is aan de telefoon. We lopen terug en krijgen dan te horen dat Dambar binnen een kwartier er zal zijn, we krijgen koffie aangeboden, de ventilator wordt aangezet en een lampje wordt aangemaakt! En dat is alledrie erg bijzonder in dit land!
Dambar vertelt honderduit over het Kinderhuis, dat hij twintig jaar geleden heeft opgericht. In Nepal kan niets zonder toestemming en zonder toezicht van de overheid, die altijd een vinger in de pap wil hebben, zéker als er veel buitenlands geld mee gemoeid is. De stichting sYin uit Nederland heeft jarenlang goed kunnen samenwerken met de lokale Nepalese NGO Shreejana Development Centre (SDC) en veel kunnen bijdragen aan dit kinderhuis en de kinderen (verzorging, opvoeding, onderwijs). Het kind stond daarbij centraal, ze kwamen en komen allemaal uit conflict-gerelateerde en kansarme gezinnen. Helaas besloot SDC afgelopen jaar het beleid zonder overleg met Dambar en sYin te wijzigen. Beide laatsten hebben zich toen teruggetrokken. Het beleid wijzigde dusdanig dat het kind niet meer centraal stond, de nieuw aangestelde leiding verlangde respect van de kinderen en stelde strenge eisen. Twee jaar geleden waren er dertig kinderen, nu nog maar twintig, omdat er uiteraard minder geld binnen komt, veel donateurs hebben zich begrijpelijk voorlopig ook teruggetrokken.
Dambar regelt meteen dat we vanmiddag om half vier naar Mahatgaunda kunnen rijden om de kinderen te bezoeken, zijn zoon rijdt ons. De kinderen zijn tot half vier nog op school. We worden allerhartelijkst ontvangen door de kinderen, waarvan een aantal ons nog kennen van twee jaar geleden. Manita, ons sponsorkind, komt even later lachend naar ons toe, maar ze is nog altijd een tikkeltje verlegen. Ook de 'moeders' en de kok heten ons van harte welkom en we krijgen een glaasje cola. De sfeer is ontspannen en Christien laat foto's zien van ons laatste bezoek, ze herkennen zichzelf. De sfeer wordt stiller als de nieuwe manager komt om ons te begroeten, we krijgen van hem een tika op ons voorhoofd en een sjaal omgehangen. Beide zijn hier gebruikelijk ter verwelkoming. Hij vraagt meteen wat we eigenlijk komen doen! Vreemd genoeg gaat hij ook snel weer weg zonder nog iets te zeggen! Zou hij een donatie verwacht hebben?
We laten alle kinderen hun namen opschrijven in ons reisboek, dat vinden ze erg leuk. Ook zijn ze erg geïnteresseerd in andere foto's en filmpjes van onze kleinkinderen die op onze mobieltjes staan. Manita krijgt van Christien haar horloge, ze loopt er trots mee naar Dambar en huilt! Een aantal andere kinderen zien we toch wat jaloers kijken! Hadden we voor alle kinderen iets mee moeten nemen? Misschien wel!
Manita is het enige kind dat tijdens vakanties altijd alléén in het kinderhuis moet blijven omdat ze geen familie meer heeft, zij is het enige weeskind. Dambar nam haar dan vaker mee naar zijn gezin, nu gebeurt dat door een van de 'moeders'. Op de terugweg geven we Dambar een gift, hij zal dat aan Sushma geven, de 'moeder' dus, die het zal besteden aan kleding en andere noodzakelijke dingen voor Manita.

Vanavond hebben we heerlijk gegeten bij The Lemon Tree, alleen jammer dat halverwege aan de overkant een band luid begon te spelen met ook nog eens slechte en valse immitaties! Pokhara is veranderd, enorm veranderd! Het heeft in korte tijd veel van zijn charme verloren, en dat komt natuurlijk door ons, toeristen! Bij de wisselkantoren willen ze alléén schone biljetten zonder vlekken of scheurtjes. En wordt jouw geld na veelvuldig keuren geaccepteerd moet je eens kijken wat voor smerigs je soms terug krijgt!
En nu nog 46 traptreden, die voelen als een trektocht!