Van Jaipur naar Mandawa

Om half tien vertrokken we weer uit Jaipur op weg naar Mandawa in het uiterste noorden van Rajasthan, een rit van 167 km. waar je normaal vier uur over doet.
De auto heeft een nieuwe voorruit die vreemd genoeg wel aan alle kanten met brede plakband is vastgezet aan het chassis. De lijm moet natuurlijk nog uitharden!

We verlaten Jaipur vol weemoed. De dagen met Ina waren bijzonder, met als hoogtepunt om haar op haar verjaardag te mogen verrassen met een onverwacht bezoek!

We rijden in noordelijke richting, in de stad is het weer erg druk, maar komen al vrij snel op een zesbaans weg en wordt het rustiger. Bij de tolpoorten geen gedrang maar tóch wordt er getoeterd. Zou dit zijn om het personeel aan te sporen sneller te werken?
In de krant van vandaag staat een artikel waarin een parlementslid de briefjes van 500 en 1000 rupees wil afschaffen om de corruptie tegen te gaan. De meeste Indiërs hebben zulke briefjes niet, misschien zelfs nog nooit gezien!
Bij de tolpoort moet Richpal Rs 55 betalen en hij geeft een briefje van 500. Wil hij nu geld witwassen? Het wisselgeld wordt door de beambte driemaal nageteld voordat hij het aan Richpal geeft en die telt het ook nog tweemaal na. Vandaar waarschijnlijk dat constante getoeter!

Op de tolweg is de maximum snelheid 80, er is geen kip op de weg, weinig koeien maar deze keer wél een paard. We worden langzaam gepasseerd door een pick-up, zó langzaam dat ik kan zien dat ze niet alleen onduidelijk Engels spreken maar ook moeite hebben met het schrijven. In de tekst op de zijkant is de ‘c’ vergeten!

Na honderd kilometer stoppen we bij Laxmi Vilas Palace, écht geen paleis maar wel duur. De lampen en de ventilatoren in de altijd aanwezige verkoopshop met kitsch gaan meteen aan als we binnenkomen!

Het landschap oogt hier vriendelijker en we verlaten de snelweg. De snelheid gaat meteen naar honderd en soms zelfs meer ondanks dat de borden langs de weg een veel lager getal aangeven. Maar ja, regels zijn er om overtreden te worden! Wel weer de bekende hobbels in de weg, waar iedereen hard op de rem moet gaan staan, maar dan wel pas op het allerlaatste moment. Over de hobbels is vaak een zebrapad geschilderd, maar op dat punt zou ik zéker niet oversteken!
In deze streek leven nog veel nomaden, ze trekken rond en wonen dan tijdelijk in plastic en kartonnen hutjes. Ze verhuren zich als dagloner en als het werk gedaan is, trekken ze weer verder.
We zien veel huisjes en andere gebouwen die niet af zijn en waarschijnlijk ook nooit bewoond gaan worden. Op de sporadische landbouwgronden wordt vooral maïs en gerst verbouwd, de oogst is al voorbij. Vrouwen snijden elke dag de halmen af en dragen dit op hun hoofd. Het dient als veevoer en als brandstof. De dorpjes die we passeren zijn slordig en vuil. De mensen leven op straat, alles wordt weggegooid, er ligt overal veel afval en vooral plastic.

Om half twee bereiken we Mandawa, een plaats vol oude haveli’s, voormalige koopmanshuizen met prachtige muurschilderingen en met tientallen kamers. Een aantal ervan is gerestaureerd en dient nu als hotel. De meeste echter zijn vervallen of staan op instorten. Het oude Mandawa ziet er dan ook stoffig en vuil uit.

We checken in bij Desert Resort, we blijken de enige gasten te zijn, we krijgen de mooiste kamer, Room 1. Dit is een prachtig lemen huisje, een kleihut gemaakt van leem, koeienmest en stro. De inrichting is luxe met een riant bed, een aparte badkamer, airco, een waterkoker, koffie en thee én een lege koelkast!
Bij de receptie vragen we om twee flessen water, zoals in bijna alle hotels gebruikelijk is. We worden met verbaasde ogen aangekeken, gratis? Nee, we mogen ze kopen voor Rs 90 per liter. We bedanken vriendelijk en worden nóg vreemder aangekeken!
We lopen dus maar meteen naar het dorp, het is 38 graden en kopen bij het eerste winkeltje vier liter water voor Rs 80.
Bij terugkomst zien we de eerste spinnen en mieren in ons huisje, zelfs een gekko en die eten graag muggen, maar nauwelijks stopcontacten. Wél 22 knoppen om van alles aan en uit te zetten. Om koffie te maken moeten we het stopcontact van de koelkast gebruiken, maar die is toch leeg en heeft eigenlijk geen functie! Morgen ga ik de mieren tellen!
Wifi hebben ze ook, maar kost Rs 110 per uur, waar het bijna overal 24 uur per dag gratis is, schandalig!

De eerste dag eindigt vervelend. Ik blijf met een teen hangen in de strakgespannen kabel van de laptop en deze valt van de tafel op de stenen vloer. Hij is niet stuk maar Windows start niet meer op.
Einde reisverhalen?