Easy Going Pokhara

In Kathmandu werden we ´s morgens gewekt door de kraaien en de duiven, in Chitwan door de hanen zoals het hoort, maar hier in Bandipur wordt je elke morgen al vroeg wakker door het geblaf van honden en het gerochel buiten op straat. Bovendien worden elke morgen de stenen plavuizen van de straat door krom gebogen mensen geveegd met een takkenbos. Zouden de mensen hier, vooral de ouderen, daarom vaak zo kromgebogen lopen?
Door de vele regen van de afgelopen dagen voelt alles klam aan. De handdoek waarmee je je gisteren hebt afgedroogd, voelt nog steeds nat en dat geldt ook voor de kleren die we gisteren aan hadden. Dus schone klamme kleren aan en de andere wassen als we in Pokhara zijn.
The Old Inn heeft een uniek eigen karakter. De kamers zijn erg gehorig, vooral op de erg kleine badkamer annex toilet waar een open verbinding is met de kamer ernaast. Er komt maar weinig water uit de douchekop en dan zit hij ook nog zo dicht tegen de muur dat je moeite moet doen om überhaupt nat te worden. Terwijl Christien doucht en ik op de w.c. zit, wordt ik nog natter dan zij!
Het ontbijt is royaal met yoghurt zonder muesli of veel muesli met weinig yoghurt, koffie met veel gekookte melk, twee eitjes in allerlei varianten gekookt of gebakken, juice en toast met jam. We hebben er bij aankomst geluncht, maar vonden hun prijzen erg aan de hoge kant in vergelijking met restaurants verderop in de straat. Bovendien is er geen wifi en dat hebben de andere restaurants gewoon gratis erbij. Hill´s Restaurant is een aanrader. De kwaliteit van het eten is erg goed en de prijs laag.

Na het ontbijt vertrokken we naar Pokhara, een rit van eeneneenhalf uur. Christien heeft intussen tweemaal méér foto’s gemaakt dan ik, het is bijna niet leuk meer!
Vanuit een stralende zon in Bandipur kwamen we al snel in de mist van de helling terecht. Beneden in het dal was het weer zonnig. De weg was uitstekend voor Nepalese begrippen, het eerste gat in de weg kwam pas na een half uur. Langzaam ging de weg weer slingerend door diverse dalen met veel bochten op de hellingen. Soms mocht je God danken dat er in een bocht geen tegenligger op jouw weghelft zat, terwijl je dat wel elk moment verwacht.

Nu zitten we in Pokhara in Hotel Trek-O-Tel bij het meer met uitzicht op het meer. Een kamer met airco en t.v., wat een luxe. Eén minpuntje: er zitten vellen in de koffie!

Meteen na aankomst zijn we op zoek gegaan naar het reisbureau van Dambar Bahadur, de naam ervan hadden we intussen opgezocht: Sisne Rover Trekking. Dambar is buiten Pokhara enkele jaren geleden een weeshuis gestart: Shreejana Children Home. Dit is het weeshuis waar Puck 3 maanden heeft gewerkt, de kinderen haken heeft geleerd en een kippenstal gebouwd. We werden geholpen door Dambar’s broer en hij wist meteen waarom we gekomen waren. Hij belde zijn broer en we konden al meteen vanmiddag in het weeshuis op bezoek komen. Aan het blije gezicht van Dambar’s broer en de vrolijke, hartelijke stem van Dambar zelf aan de telefoon, konden we al vermoeden hoe liefdevol we zouden worden ontvangen.
Jawel hoor, Poek Joenkers kennen ze hier allemaal, zo leek het wel!
En wat waren ze blij met de 10 kilo T-shirts, de pennen, de plaatjes en de ballonnen!

De kinderen die er nog waren, het is vakantie en sommigen waren naar familie, zaten allemaal met een blij gezicht op ons te wachten en Dambar natuurlijk ook. Dambar’s broer had een taxi geregeld die ons bij het hotel kwam ophalen en weer terug bracht, want anders hadden we dit weeshuis nooit gevonden. Na een hartelijke kennismaking, een glas limejuice, een bloemetje, een stip op het voorhoofd en een welkomstsjaal kregen we een rondleiding door het hele gebouw door een van de oudste jongens.
Van overheidswege mogen er geen vrijwilligers in het weeshuis zelf wonen en/of slapen en Dambar hanteert het principe dat er alleen maar vrouwelijk personeel mag blijven slapen en géén mannen. Hij doet dit om zichzelf én de mannen in bescherming te nemen.
De meisjes en de jongens hebben aparte slaapzalen met ieder zijn eigen open kastje voor kleding e.d. Aan het plafond ventilators en dat is, ondanks de koelte van het gebouw, met hoge temperaturen wel nodig.
Dit weeshuis wordt vanuit Nederland gesponsord en begeleid door de Stichting Youth in Nepal (SYiN, www.syin.nl), tot de sponsoren behoren ook Ajax en FC Utrecht en nog vele anderen.
Dambar’s motivatie is het, het beste weeshuis van Nepal te zijn, maar voor ons is het dat zéker. Wat een vrolijke, blije kinderen van groot tot klein. Ze krijgen allemaal onderwijs, ook voortgezet. Vanaf een jaar of 17 worden ze verplicht op kamers buiten het weeshuis te gaan wonen, vlakbij hun school. Het onderwijs wordt dan nog steeds door het weeshuis betaald, ze moeten wel zelf hun eten koken en hun eigen onderhoud moeten ze zelf verdienen.

Na de rondleiding kregen we nog een heerlijk kopje zwarte thee en een bordje ‘dahl baht’. Helaas was Laxmi, Puck´s Nepalese moeder niet thuis. We hebben de spullen voor haar achter gelaten en één van de kinderen zal ze later brengen. Morgen sturen we haar nog even een e-mail.

Via Dambar hebben we meteen een dagje uit hier in de omgeving met onze taxichauffeur geregeld. Hij laat ons morgen de belangrijkste bezienswaardigheden in de omgeving zien. Hij staat om 05.30 uur voor ons hotel, waarbij we vervolgens als eerste op 1600 meter de zonsopkomst zullen gaan aanschouwen in Sarangkot. Pokhara ligt op 844 meter.

De hoogte van een berg wordt hier gemeten vanaf het punt waar hij begint. Dus ook al zitten we hier op grote hoogte, de bergen blijven eigenlijk klein voor hun begrippen. Van NAP of zeespiegel hebben ze hier natuurlijk nog nooit gehoord, ondanks dat ze Amsterdam wel kennen!

Namens Dambar en alle kinderen: ‘Namaste’ en ‘Dhanybhad’.