Cameron Highlands: groene heuvels, nat en koel

Zaterdagochtend om 10.00 uur vertrokken we uit Kuala Tahan naar de Cameron Highlands, een hoogvlakte tussen 1200 en 2000 meter met pieken tot 2181 meter. Het hele traject hebben we afgelegd in een bus, die beter de naam schudbus verdiende. Helling op, helling af, piepen, kraken, bij elke helling terugschakelen van derde naar eerste versnelling en zelfs dan leek het alsof hij de top van de helling niet zou halen! Vandaar dat we er zes in plaats van vijf uur over deden!
Onderweg, nog in Taman Negara, zie je op vele plekken dat zelfs het beschermde natuurgebied desondanks moet wijken voor monoculturen: rubber- óf oliepalmen. Zelfs de zeldzame merantibomen worden gewoon van hun plek weg geroofd! En dat zal heus niet alleen vanwege een tekort aan toezicht zijn!
Aangekomen in Tanah Rata werden we geconfronteerd met een schoonheidsfoutje in dit reisonderdeel. De voucher vermeldde een verplaatsing van Kuala Tahan naar Bala´s Holiday Chalet. De busrit eindigde echter in de busterminal van Tanah Rata en we wisten niet goed wat te doen. We besloten, samen met twee anderen uit de bus, een taxi naar het hotel te nemen.
We zijn nu in Bala´s Holiday Chalets in het dorpje Tanah Rata. Een gezellig landelijk hotelletje in een koloniaal aandoende omgeving. We zitten in een cottage, de bouw, het uiterlijk en de inrichting doen erg Engels aan. Leuke tuintjes voor de deur en hier en daar zitjes. En natuurlijk een teagarden en high tea met scones, en aardbeien met slagroom! Het ontbijt is helaas eenvoudig, de aardbeienjam komt zelfs uit het buitenland. Toen we de cottagedeur openmaakten viel ons oog meteen op een in cellofaan en met strikjes versierde toren van zeven theedoosjes en een theemok bovenop. We durfden het niet open te maken, bang dat we het dan zouden moeten betalen. Tot we een kaartje zagen hangen, waar zowaar onze namen opstonden, dus moest het wel voor ons zijn. De meisjes die naast ons een cottage hadden, Yvette en Daniëlle, zagen echter op hun kamer géén verrassing, dus gingen we weer twijfelen. We hebben meteen de Indiase hoteleigenaar bedankt voor het geschenk maar die zei ons dat we dit niet van hem maar van de lokale reisorganisator van dit onderdeel (CS Travel & Tours) hadden gekregen. Ze pikken een keer in de zoveel tijd gewoon een stelletje toeristen uit om hen daarmee te verrassen. Wij vonden het een hele eer. We zullen dan ook veel reclame voor ze maken! Alles draait hier om thee en aardbeien (met slagroom). Christien steekt zich juist een aardbeienlollie in de mond!
Je kunt hier ´s avonds geen schoenen buiten laten staan, er lopen de hele nacht wilde honden door de heuvels, af en toe hoor je zelfs schoten, waarschijnlijk om ze weg te jagen. Je hoort ze voortdurend janken en blaffen. Word je daarvan niet wakker, dan wel in alle vroegte van de oproep tot gebed vanaf de moskee!
Tanah Rata zou net zo goed in de Alpen kunnen liggen, omringd door bergtoppen en regenwoud en mossy forest. Het verschil tussen beide is dat het in een regenwoud regent en in een mossy forest is het altijd mistig en dus vochtig. De bomen zijn er vanwege de ijle lucht ook minder hoog en alles is bedekt met een dikke laag mos. Eigenlijk is het er altijd mistig en ondanks dat er uitzichtpunten zijn, is er nauwelijks iets te zien vanwege die mist.
Vanmorgen, zondag dus, hebben we een tour gemaakt naar dat mossy forest en ook dat hebben we weer geweten. De hoogste berg in deze omgeving is de Gunung Brinchang met een top van 2032 meter. De uitkijktoren hoefden we al niet op te klimmen, want de onderste treden zaten al in de mist! De weg er naartoe is de hoogst gelegen weg van Maleisië. Net onder de top lopen een aantal trails door het mossy forest, variërend van easy tot heavy. De onze was easy, maar we werden wel gewaarschuwd dat alle witte broeken na de wandeling zwart zouden zijn en dat ook de schoenen en de sokken van kleur veranderd zouden zijn. En dat was nog waar ook! Dit was weer zo’n jungletocht die je, als je het van tevoren geweten had, waarschijnlijk niet gedaan zou hebben. Het traject, easy dus, was één grote klim-, klauter- en glijpartij. Alles was nat en glibberig, alles zat vol mos, mossy forest dus! Je moest alle zeilen bijzetten om overeind te blijven en niet naar beneden te glijden of op je rug te vallen. Beide overkwam mij, Jan, dus! Christien kreeg iedere keer een hand aangereikt van onze gids. Hij was wel steeds bezorgd om mij, ik kreeg zelfs een pleister om de wonden te bedekken! Al met al was het toch een leuke en aparte ervaring!
Onder het Mossy Forest ligt het Regenwoud en weer een laag lager liggen de theeplantages, want daar staan de Cameron Highlands bekend om. We bezochten de bekendste en de grootste (1200 ha), Boh Tea Estate, die nog steeds in het bezit is van één Engelse familie. De mensen die op deze plantages werken zijn, net als op Sri Lanka, afkomstig uit India, vooral Tamils. De Engelsen hebben hen hier naar toe gehaald, omdat het goedkope arbeidskrachten waren. En ze krijgen nog steeds weinig betaald, ongeveer een euro per dag, maar wel gratis woningen, water en stroom. Als er ergens sprake is van massatoerisme dan is het hier wel. Een eenbaansweg slingert omhoog naar de theeplantages en tóch komt er van twee kanten verkeer, zelfs grote, lange en brede bussen. En het lukt steeds elkaar te passeren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Rijdt er iemand te langzaam of op een te voorzichtige wijze, dan zit er óf een vrouw achter het stuur óf een stadsmens, zegt onze gids/chauffeur!
Omdat het rondom de berg mistig was, gingen we ’s morgens eerst naar een Butterfly Farm. Veel bloemen en vrij fladderende vlinders onder een afdak van plastic en netten. Het waren mooie grote vlinders, maar weinig in aantal. Maar het blijft toch leuk om al die vlinders te zien fladderen of zelfs op je schouder te zien zitten. Christien is al twee weken op jacht naar vlinders, vogeltjes en apen. Ze fladderde al bijna zélf als een vlinder! Maar vlinders in het wild vliegen steeds weg als je ze wilt fotograferen! Ze kon dus haar hart ophalen, want hier zaten ze stil!
Het regenseizoen is nu begonnen. Het regent hier bijna elke middag en nacht. ’s Morgens is het behoorlijk koel maar in de loop van de morgen wordt het heerlijk aangenaam met 22 graden, in de nacht en na regen zakt de temperatuur naar 10 graden. Het nieuws liet zojuist alweer beelden zien van overstromingen in Melaka, waar we vorige week nog waren, en aan de westkust, waar we morgen naar toe gaan. Maar, overstromingen zijn we wel gewend!
We hebben beide avonden hier met Yvette en Daniëlle gegeten in een Indiaas restaurant, Sri Brinchang. Een heerlijke Kip Tandoori met knoflooknaan, dahlsaus, muntsaus en een wat pittige saus. Daarbij rijst en drie soorten groenten en een behoorlijk stuk kip, en dat alles voor € 7,50 (voor twee!) inclusief een juice! Je eet hier voor een derde van wat we in Taman Negara moesten betalen! Bovendien gratis wifi, de inlogcode staat groot op de muur!
Vanmorgen vroeg om 10.00 uur gingen we hier weer weg naar Pulau Pangkor, een autoreis van vier uurtjes over een omlaag slingerende weg en dan nog een half uurtje met de boot. Een tropisch eiland met een tropisch strand en een hangmat dus! Yvette en Daniëlle gaan dan naar Penang, waar we zelf aan het eind van de week naar toe gaan. We staan een uurtje eerder op om afscheid van ze te nemen!
Lieve groetjes, Jan en Christien